Πέμπτη 22 Αυγούστου 2013

Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗΣ



Η ΑΞΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗΣ

«ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ»


         TOY A. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ

1. Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ & ΓΡΑΦΗΣ

1. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή δεν είναι μόνο από τις παλιότερες του κόσμου και της Ευρώπης, όπως μαρτυρούν τα γραπτά τους μνημεία, αλλά είναι και η γλώσσα και η γραφή της έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος στις πρώτες μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του.

2. Το ελληνικό αλφάβητο είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γραφή και πολιτισμό, όχι μόνο γιατί χρησίμευσε να καταγράψει την πιο καλλιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου, που σήμερα μας καθοδηγεί, όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο γλωσσολόγος Charles Higounet, αλλά και γιατί πάνω σ΄ αυτό στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γραφή, αλλά και μια σειρά άλλων γραφών, όπως οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, ιταλική, γαλλική, γερμανική κ.α.), οι σλαβικές γραφές (βουλγαρική, ρωσική κ.α.) κ.α., όπως θα δούμε πιο κάτω, άρα το μεγαλύτερο ποσοστό των σημερινών γραφών..

3. Η ελληνική γλώσσα είναι κεφαλαιώδους σημασίας για την παγκόσμια γλώσσα και πολιτισμό, όχι μόνο γιατί χρησίμευσε να εκφράσει την πιο καλλιεργημένη και φιλοσοφημένη σκέψη του αρχαίου κόσμου, αλλά και γιατί πάνω της στηρίζεται όχι μόνο η νέα ελληνική γλώσσα, αλλά και μια σειρά άλλων, όπως η λατινική και οι καλούμενες λατινογενείς γλώσσες (ιταλική, αγγλική, γαλλική κ.α.).Δεν υπάρχει γλώσσα σήμερα που να μην έχει ελληνικές λέξεις και γι αυτό και δικαίως πολλοί τη θεωρούν ως τη μητρική γλώσσα των άλλων. Μεταφράζοντας οι άλλοι λαοί τα αρχαία ελληνικά επιστημονικά, λογοτεχνικά κ.τ.λ. συγγράμματα μετέφεραν στις γλώσσες τους εκτός από το ελληνικό πνεύμα και πάρα πολλές ελληνικές λέξεις. Αμέτρητες είναι οι διεθνείς ελληνικές λέξεις. Η διεθνής αγγλική γλώσσα, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί σήμερα πάνω από 50.000 λέξεις, όπως υπολογίζεται, ελληνικής καταγωγής, όπως οι: Ευρώπη - Europe, αλφάβητο - alphabet, Γραμματική-Grammar, συλλαβή - syllabus, γράμμα - grammar, δίφθογγοι -diphthongs, Άγγελος- Angel, Βίβλος- Bible, Βιβλιογραφία-Bibliography, Κύβος- Cube, Διάλογος- Dialogue, Εθνικός- Ethnic, Φαντασία- Fantasy, Γεωγραφία- Geography, Ιστορία - History, Είδωλο- Idol, Χιλιόμετρο- Kilometer…



4. Η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή είναι αυτές που γέννησαν και ανέπτυξαν τις επιστήμες και τις τέχνες. Ανακαλύπτοντας οι Έλληνες πρώτοι το απλό, όμως τέλειο ελληνικό σύστημα γραφής, όπως θα δούμε πιο κάτω, επομένως έχοντας τη δυνατότητα όχι μόνο να αποταμιεύουν άνετα την
εμπειρία τους, αλλά και να τη μελετούν στη συνέχεια, πέρασαν πρώτοι στα γράμματα, στις τέχνες και στις επιστήμες: Όμηρος, Ησίοδος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Ηράκλειτος, Δημόκριτος Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης,....

Τα πρώτα κείμενα Μαθηματικών, Φυσικής, Αστρονομίας, Νομικής, Ιατρικής, Ιστορίας, Γλωσσολογίας κ.τ.λ. γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα και γραφή. Τα πρώτα θεατρικά έργα, καθώς και τα βυζαντινά λογοτεχνικά έργα έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα.

5. Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή έγιναν διεθνείς πρώτες επί Μεγάλου Αλέξανδρου και Ελληνιστικών χρόνων. Επίσης ήταν διεθνείς και επί Ρωμαϊκής και Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ πολλοί Ρωμαίοι έρχονταν στην Αθήνα, για να μάθουν ελληνικά.

6. Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή είναι αυτές με τις οποίες γράφτηκαν - διαδόθηκαν οι μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου.Δηλαδή αυτή των θεών του Ολύμπου και η Χριστιανική (της Καινής Διαθήκης). Οι περισσότεροι Απόστολοι: Παύλος, Ιωάννης, Λουκάς..... όπως και πολλοί άλλοι Εβραίοι είχαν ελληνική μόρφωση και ήταν γνώστες της ελληνικής γλώσσας και γραφής και γι' αυτό έγραψαν τα Ευαγγέλια κατ’ ευθείαν στην ελληνική με σκοπό να γίνουν γνωστά σε όλο τον κόσμο.

Επίσης η Παλαιά Διαθήκη έγινε γνωστή στον κόσμο μετά από τη μετάφρασή της από τους Ο’ στην ελληνική.

7. Η ελληνική γλώσσα και ελληνική γραφή είναι αυτές που βοήθησαν στην αποκρυπτογράφηση πολλών αρχαίων γραφών. Αυτό έγινε, επειδή επί μεγάλου Αλεξάνδρου και εξής η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή ήταν διεθνείς και πολλές πινακίδες τότε είχαν γραφεί δίγλωσσα, όπως π.χ. η στήλη της Ροζέτας με ελληνικά και αιγυπτιακά, η επιγραφή Ράμπαδ στο Alep με ελληνικά, συριακά και αραβικά, η επιγραφή Αρράν στο Αουράν με ελληνικά και Αραβικά.



Σχετικά με την αξία της ελληνικής γλώσσας:

1) O Κικέρων είπε πως αν μιλούσαν οι θεοί θα χρησιμοποιούσαν την Ελληνική Γλώσσα.

2) O Γερμανός Γκαίτε είπε ότι άκουσε το Ευαγγέλιο σε διάφορες γλώσσες, όμως, όταν το άκουσε στην Ελληνική του φάνηκε πως παρουσιάστηκε το φεγγάρι στον έναστρο ουρανό.

3) Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός και ποιητής Claude Fauriel (Κλαύδιος Φωριέλ, 1772-1844) είπε ότι η ελληνική γλώσσα συγκεντρώνει τον πλούτο και την ομοιογένεια της Γερμανικής, τη σαφήνεια της Γαλλικής, τη λυγεράδα της Ισπανικής και τη μουσικότητα της Ιταλικής.

4) Η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Ελεν Κέλλερ παρομοίασε τη μέσω της Ελληνικής Γλώσσας τελειότητα της εκφράσεως της ανθρώπινης σκέψεως με το τελειότερο των μουσικών οργάνων, το βιολί.

5) Η Γαλλίδα συγγραφέας και ακαδημαϊκός Μargarite Yourceyarείπε: Αγάπησα αυτή τη γλώσσα την ελληνική για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα.

6) Ο ποιητής και ακαδημαϊκός Βρεττάκος είπε: Όταν πεθάνω και πάω στους ουρανούς θα μιλήσω στους αγγέλους ελληνικά, γιατί αυτοί δε γνωρίζουν άλλη γλώσσα από τη γλώσσα της μουσικής.

7) Ο Γερμανός ποιητής, ιστορικός και φιλόσοφος Schiller είπε: Καταραμένε Έλληνα, τα βρήκες όλα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία’ τίποτε δεν άφησε για μας.



Και κατόπιν όλων αυτών, η ελληνική γλώσσα και η ελληνική γραφή πρέπει να τύχουν της παγκόσμιας προσοχής και προστασίας.



ΑΓΓΛΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ



Ο πρώην πρωθυπουργός και καθηγητής Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει δύο λόγους στην Ουάσιγκτον (στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959), οι οποίοι έμειναν μνημειώδεις (από το διεθνή τύπο χαρακτηρίστηκε «Γλωσσικός Άθλος - GlossicAthlos!»). Αιτία ως προς αυτό δεν ήταν μόνο το περιεχόμενό τους αλλά και η γλώσσα τους. Υποτίθεται ότι η γλώσσα των λόγων ήταν η αγγλική. Κατ' ουσία όμως, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων η γλώσσα είναι η Ελληνική. Το ακροατήριό του αποτελούσαν οι σύνεδροι της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης και δεν αντιμετώπισαν τότε κανένα πρόβλημα στην κατανόηση του προφορικού κειμένου που ανέγνωσε ο Έλληνας καθηγητής.



O λόγοs της 26 Σεπτεμβρίου 1957

«Πάντοτε ήθελα να εκφωνήσω το Συμβούλιο στα Ελληνικά, αλλά αντιλήφθηκα ότι θα ήταν πράγματι δυσνόητη σε όλους τους παρευρισκομένους σε αυτή την αίθουσα. Ανακάλυψα όμως, ότι θα μπορούσα να εκφωνούσα την ομιλία μου στα Ελληνικά και παραταύτα αυτή θα ήταν ευκολονόητη σε όλους. Με την άδειά σας Κύριε Πρόεδρε, θα το κάνω τώρα, χρησιμοποιώντας, με εξαίρεση ορισμένα άρθρα, μόνο Ελληνικές λέξεις.

Κύριοι,
Ευλογώ τους άρχοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και την Οικουμενική Τράπεζα για την ορθοδοξία των αξιωμάτων, μεθόδων και πολιτικών, παρά το γεγονός ότι υπάρχει ένα επεισόδιο κακοφωνίας της Τράπεζας με την Ελλάδα.
Με ενθουσιασμό διαλεγόμαστε και συναγωνιζόμαστε στις συνόδους των διδύμων Οργανισμών των οποίων τις πολύμορφες οικονομικές ιδέες και δόγματα αναλύουμε και συνθέτουμε. Τα κρίσιμα προβλήματά μας όπως η νομισματική πληθώρα παράγουν κάποια αγωνία και μελαγχολία. Αυτό το φαινόμενο είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας.
Αλλά, η θέση μου είναι ότι έχουμε τον δυναμισμό να προγραμματίσουμε θεραπευτικές πρακτικές σαν μέτρο προφύλαξης από το χάος και την καταστροφή. Παράλληλα μια παγκόσμια ανυπόκριτως οικονομική συνέργεια και εναρμόνιση σε ένα δημοκρατικό κλίμα είναι βασική. Απολογούμαι για τον εκκεντρικό μου μονόλογο. Εκφράζω με έμφαση την ευχαριστία μου σε εσένα Κύριε, στο ευγενικό και γενναιόδωρο Αμερικανικό Έθνος και στους οργανισμούς και πρωταγωνιστές της Αμφικτιονίας και του γαστρονομικού Συμποσίου.»

O λόγοs της 2ας Οκτωβρίου 1959



Κύριοι,

Είναι "Διός ανάθεμα" στην εποχή μας και αίρεση της οικονομικής μας μεθόδου και της οικονομικής μας πολιτικής το ότι θα φέρναμε σε αγωνία την Σκύλλα του νομισματικού πληθωρισμού και τη Χάρυβδη της οικονομικής μας αναιμίας.

Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου να είμαι ειρωνικός ή σαρκαστικός αλλά η διάγνωσή μου θα ήταν ότι οι πολιτικοί είναι μάλλον κρυπτοπληθωριστές.

Αν και με έμφαση στιγματίζουν τον νομισματικό πληθωρισμό, τον ενεργοποιούν μέσω της τακτικής τους και των πρακτικών τους.

Η πολιτική μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο σε οικονομικά και λιγότερο σε πολιτικά κριτήρια.

Γνώμων μας πρέπει να είναι ένα μέτρο μεταξύ οικονομικής στρατηγικής και φιλανθρωπικής σκοπιάς.

Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μονοπώλια, ολιγοπώλια, μονοπωλιακό ανταγωνισμό και πολύμορφες ανελαστικότητες, οι πολιτικές μας πρέπει να είναι πιο ορθολογιστικές, αλλά αυτό δεν θα έπρεπε να μεταμορφώνεται σε πληθωροφοβία, η οποία είναι ενδημική στους ακαδημαϊκούς οικονομολόγους.

Η νομισματική συμμετρία δεν θα έπρεπε να ανταγωνίζεται την οικονομική ακμή. Μια μεγαλύτερη εναρμόνιση μεταξύ των πρακτικών των οικονομικών και νομισματικών αρχόντων είναι βασική.

Παράλληλα με αυτό, πρέπει να εκσυγχρονίσουμε και να εναρμονίσουμε όλο και περισσότερο τις οικονομικές και νομισματικές μας πρακτικές πανεθνικώς. Αυτές οι θεωρήσεις είναι πιο εφαρμόσιμες τώρα, όταν τα προγνωστικά του πολιτικού και οικονομικού βαρομέτρου είναι αλκυονίδων ημερών αίθρια.

Η ιστορία της δίδυμης οργάνωσης σε αυτήν την σφαίρα είναι διδακτική και οι γνωστικές τους εφαρμογές θα είναι πάντα ένα τονωτικό στις πολυώνυμες και ιδιόμορφες εθνικές οικονομίες. Η γένεση μιας προγραμματισμένης οργάνωσης θα ενισχύσει αυτές τις πολιτικές.

Γι' αυτόν το λόγο αντιμετωπίζω με συμπάθεια, αλλά όχι χωρίς κριτική διάθεση, ένα ή δύο θέματα με τους αποστόλους της ιεραρχίας των οργάνων μας στον ζήλο τους να προγραμματίσουν ορθόδοξες οικονομικές και νομισματικές πολιτικές.

Απολογούμαι που σας τυράννησα με την ελληνική μου φρασεολογία.

Στον επίλογό μου δίνω έμφαση στην ευλογία μου, προς τους φιλόξενους αυτόχθονες αυτής της κοσμοπολίτικης μητρόπολης καθώς και το εγκώμιό μου προς εσάς, κύριοι στενογράφοι.



ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ



A. abyss, academy, acme = ακμή, δόξα, acrobat, acropolis, aegis,aerial, aerodrome, aeronautics, aeroplane, aesthetic, air, all,allegory, allergy, alphabet, amalgam, ambrosia, amethyst, amnesia,amphibian, amphitheatre, amphora, anachronism, anaemia,anagram, analogy, analysis, anarchism, anathema, anatomy, angel,anomalous, antagonism, anorexia, anthology, anticyclone, aorta,apathetic, aphorism, apocalypse, apologise, apoplexy, apostasy,apostle, apostrophe, apothecary, archaeology, archbishop,archdeacon, archipelago, architect, arctic, aristocratic, arithmetic,aroma, arsenic, asbestos, ascetic, asphyxia, asthma, astrology,astronaut, astronomy, asylum, atheism, athlete, atmosphere, atom,atrophy, aura, austere authentic, autobiography, autocrat, automatic,autograph, autonomous, autopsy, axiom.

B. bacterium, baptism, barbarian, baritone, barometer, basic, basil,bathos, basis, Bible, bibliography, bigamy, biochemistry, biography,biology, biplane, blasphemy, botany.

C. call = καλώ, calando, callus, calyx, canon, captain, card,cartography, castor, cataclysm, catacombs, catalogue, catalyst,catapult, cataract, catarrh, catastrophe, catechism, category,cathedral, cathode, catholic, caustic, cell, cemetery, cenotaph,centre, ceramic, chameleon, chaos, character, chart, chasm,chimera, chiropractor, choir, chiropodist, chord choreography,chorus, Christ, chromatic, chromosome, chronic, chronicle,chronological, chronometer, chrysalis, chrysanthemum, cinema,cirrhosis, claustrophobia, cleric, climacteric, climate, climax, clinic,code, colossal. Comedy, comic, comma, cosmos, cosmetic,cosmonaut, cost, crisis, criterion, criticism, crypt, crystal,cybernetics, cycle, cyclone, cyclopaedia, cyclotron, cylinder,cymbal, cynic, cyst.

D. deacon = διάκων, decade, Decalogue, delta, demagogic,democracy, demography, demon, demotic, dermatology, diabetes,diabolic, diadem diaeresis (διαλυτικά), diagnosis, diagonal, diagram,dialect, dialogue, diameter, diamond, diaphanous, diaphragm,diatribe, dichotomy, dictator, didactic, diet, dilemma, dinosaur,dioxide, diorama, diphtheria, diphthong, diploma, diplomat, disaster,disc, dolphin, dose, double, draconian, dragon, drama, drastic,dynamic, dynamite, dynasty, dyspepsia, disharmony…

E. eccentric, ecclesiastic, echo, eclectic, eclipse, ecology,economic, ecstasy, ecumenical, ecumenical, eczema, egoism,elastic, electric, elegiac, elephant, elliptic, emblem, embryo, emetic,emphasis, empiric, emporium, encyclopaedia, endemic, energy,enigma, enthrone, enthusiasm, entomology, enzyme, ephemeral,epidemic, epigram, epilepsy, epilogue, epiphany, episode, epistle,epistyle, epitaph, epithet, epitome, epoch, erotic, esoteric, ether,ethic, ethnic, ethos, etymology, eucalyptus, Eucharist, eugenics,eulogize, eunuch, euphemism, euphony, euphoria, Eurasia, eureka,evangelic, exodus, exorcize, exotic……

F.fable=φαύλος-μύθος, fanatic, fantasy, father, frenetic=φρενήρης…..

G. galaxy, gastronomy, general, genesis, genus, genitive = γενική,George, geo, geography, geometry, geocentric, geophysics,geopolitics, geology, geometry, gerontology, gigantic, glycerine,gyro, government, grammatical, gramophone, graphic, gymnasium,Gregorian, gynaecology…..

H. hagiology, halcyon = αλκυών, harmony = αρμονία, hecatomb,hectare, hedonism, hegemony, helicopter, heliotrope, helium, helot,hemisphere, haemorrhage=αιμορραγία, haemorrhoids, hepatitis,heretic, hermaphrodite, hermetic, hermit, hero, heroin, Hesperus,heterodox, heterogeneous, heterosexual, hexagon, hexameter,hierarchy, hieroglyph, hilarious, hippopotamus, hippodrome, history,holocaust, holograph, homeopathy, homogeneous, homonym,homophone, hour = ώρα, (χώρα), horizon, hymen, hyperbole,hypnosis, hypocrisy, hypotenuse, hysteria, homosexual, horde,horizon, hormone, hour, hydrostatics, hydrophobia, hyena, hygiene,hymn, hypertrophy, hypochondria, hypodermic, hypothesis.

I. iamb, icon, iconoclast, idea, ideogram, ideology, idiot, idiolect,idiom, idiosyncrasy, idyllic, ironic, isobar, isosceles, isotope,isthmus.

K. kaleidoscope, kilo, kilocycle, kilogram, kilometre, kilolitre, kinetic,kleptomania…...

l. labyrinth, laconic, laic, lachrymal = δάκρυσμα, larynx, lava,lesbian, lethargy, leukaemia, lexical, lithography, logarithm, logic,logistics, lynx, lyre, lyric …..

M. macrobiotic, macrocosm, magic, magnet, mania, mathematics,mechanic, medal, megacycle, megalith, megalomania, megaphone,megaton, meiosis, melancholia, melodic, melodrama, meningitis,menopause, metabolism, metallic, metallurgy, metamorphosis,metaphor, metaphysics, meteor, meteorite, meteorology, meter,metre, metric, metronome, metropolis, miasma, microbe,microbiology, microelectronics, micrometer, micron, micro organism,microphone, microscope, mimeograph, mimetic, monarch,monastery, monogamy, monogram, monolith, monologue,monomania, monoplane, monopoly, monosyllable, monotheism,monotone, morphology, museum, music, myopia, myriad,mysterious, mystic, myth…..

N. narcissism, narcotic, nautical, nautilus, necromancy, necropolis,nectar, nemesis, Neolithic, neologism, neon, news, nerve, neoplasm,nephritis, neuralgia, neurasthenia, nominative = ïíïìáóôéêÞ, nostalgia,nymph.

O. oasis, ocean, octagon, octane, octave, octogenarian, octopus,ode (ωδή), odyssey, oesophagus, Oedipus complex, orgy, oligarchy,Olympiad, Olympic, onomatopoeia, ontology, ophthalmic, optic(optimist, option), orchestra, orchid, organ, organic, organism,organize, orgasm, orphan, orthodox, orthographic, orthopaedic,osteopath, ouzo, oxide, oxygen. …..

P. pachyderm, pagan=παγανιστής-ειδωλολάτρης, Paleolithic,paleontology, palm, panacea, panchromatic, pancreas, pandemic,pandemonium, panegyric=πανηγυρική ομιλία, panic, panoply,panorama, pantechnicon, pantheism, pantheon, panther,parabola=παραβολή, paradigm, paradox, paragon=παράγων-υπόδειγμα, paragraph, parallel, paralysis, paranoia, paraphrase,paraplegia, parasite, paratyphoid, parenthesis, pariah=παρίας,parody, paroxysm, patter, pathetic, pathology, pathos, patriarch,patriot, patronymic, pedagogue, pederasty, pediatrics,pedometer=βηματομετρητής, pentagon, pentameter, Pentateuch,pentathlon, Pentecost, Pepsis, perihelion=περιήλιο, perimeter,period, peripatetic, periphrasis, periphery, periscope, peristyle,peritonitis, petal=πέταλο άνθους, phalanx, phallus=φαλλός,phantasm, pharmacology, pharmacy, pharynx, phase, phenomenon,philanthropy, philately, philharmonic, philology, philosophy, philter,phlebitis, phlegm, phobia, phoenix, phone, phoneme=φώνημα,phonetic, phonograph, phonology, phosphorous, photo, photoelectric,photogenic, photograph, photolithography, photometer, phrase,phrenology, phthisis, physics, physiognomy, physiology,physiotherapy, planet, plasma, plasma, plastic, plectrum=πλήκτρο,pleonasm, plethora, plural, πλήθος, πληθυντικός, plutocracy,plutonium, pneumatic, pneumonia, pole=πόλος, polemic, policy,police, politics, polyandry, polygamy, polyglot, polygon,polymorphous, polyphony, polypus, polysyllable, polytechnic,polytheism, porn, practice, pragmatism, presbyter, prism, problem,prognosis, programmer, prologue, prophecy, prophylactic,proscenium=προσκήνιο, proselyte, prosody, protagonist, protocol,proton, protoplasm, protozoa, prototype, psalm, pseudonym,psyche, psychedelic, psychic, psychoanalysis, psychology,psychopath, psychosis, psychotherapy, pterodactyl,pylon=πυλώνας, pyramid, pyre=πυρά, pyrites,pyrotechnics=πυροτέχνημα, python…..

Q = k: qoppa – Kappa …

R. radio, Reyna, rhyme, rhythm…..

S. sandal, sarcasm, sarcophagus, sardonic, satyr, scene, skeptic,schematic, schism, schizophrenia, scholar, scholastic, school,scoria, scorpion, Scylla, seismic, semantic,semaphore=σηματοφόρος, septicemia=σηψαιμία, serial, sir,solecism=σολοικισμός, sophism, spasm, sphinx, stadium, stalactite,stalagmite, star, static, statistics, stereophonic, stereoscopic,sternum, stigma, stoic, stomach, strategy, stratagem, stratosphere,streptococcus, streptomycin, strophe, sycophant, syllogism,syllable, symbol, symmetry, sympathetic, symphony, symposium,symptom, synagogue, synchronize, syncope, syndrome, synod,synonym, synopsis, syntax, synthesis, syphilis, syringe, system…..

T. tactic, talent, tantalize = Τάνταλος, tartar, tautology, taxidermy,technique, technocracy, technology, telegram, telegraph, telemetry,teleology, telepathy, telephone, telephoto, telescope, theatre,theism, theme, theocracy, theology, theorem, theoretic, theory,theosophy, therapeutic, therapy, thermo, thermal, thermion,thermometer, thermos, thesaurus, thesis, tone, topography, Trapeze,tragedy, tragicomedy, tremor, trigonometry, trilogy, tripod, trireme = τριήρη, triple, trophy, tropic, typhoon, typo, typical, typography,tyranny…..

U. unanimous, anonymous, Uranus, uranium……

V = W = B(β): basic, barbarian..

X. xenophobe, xylophone, xenia, xenon …..

y. hypo - hyper , super = υπό - υπέρ…..

Z. Zeus = Ζευς, zephyr, zeugma, zodiac, zone, zoology…..



2. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ



Α. Το ψεύδος της δύσκολης και ιστορικής ελληνικής γραφής



1. Σύμφωνα με κάποιους Έλληνες «γλωσσολόγους» το ελληνικό αλφάβητο και η ελληνική γραφή πρέπει να αντικαταστούν με το λατινικό αλφάβητο και λατινική γραφή, επειδή στην ελληνική γραφή υπάρχουν τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ε & αι…. που είναι φοβερά δύσκολο να θυμάται κάποιος ποια λέξη γράφεται π.χ. με το ο και ποια με το ω, ποια με το ε και ποια με το αι….

2. Σύμφωνα με κάποιους παλιούς ξένους (Έρασμο, Saussure κ.α.), τα διάφορα μαθησιακά προβλήματα (δυσλεξία, αναλφαβητισμός κ.τ.λ.) οφείλονται στη δυσκολία εκμάθησης που απαιτούν οι σημερινές γραφές (= ελληνική και αυτές με λατινικούς χαρακτήρες: αγγλική, γαλλική, ολλανδική κ.α.), λόγω ιστορικής γραφής και ως απ΄ αυτό προτείνουν την κατάργησή τους και καθιέρωση μιας νέας γραφής που να έχει μόνο τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι.

Για την ελληνική γραφή λένε ότι εκεί υπάρχουν τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, ε & αι…. που είναι δύσκολο να θυμάται κάποιος ποια λέξη γράφεται π.χ. με το ο και ποια με το ω, ποια με το ε και ποια με το αι…

Για τις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες λένε ότι εκεί οι λέξεις, ενώ προφέρονται αλλιώς γράφονται, αλλιώς ( πρβ π.χ. η αγγλική λέξη με προφορά «αϊντίa» γράφεται idea, ενώ αυτή η καταγραφή μας δείχνει προφορά «ιντέα») με αποτέλεσμα και τη σωστή προφορά να μην υποδείχνουμε και να απαιτείται ο μαθητής να αποστηθίσει μια-μια την γραφή των λέξεων, επομένως κάτι πάρα πολύ δύσκολο κ.τ.λ.



Ωστόσο οι ως άνω απόψεις έχουν τα εξής λάθη:

α) Αν γράφουμε τις λέξεις μόνο φθογγικά, δηλαδή χωρίς τα ομόφωνα ω, η, υ…, δε θα είναι δυνατόν να διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις στα λεξικά, πινακίδες και σε μη τέλεια συντακτικά έγγραφα, πρβ π.χ.:«κλίσι» = κλήση & κλίση, «αφτί» = αυτοί & αυτή & αυτί.. Οι κριτικοί είπαν να μη γίνει αυτό & Οι Κρητικοί είπαν να μη γίνει αυτό…

β) Η ελληνική γραφή δεν είναι ιστορική (βλέπε και στο βιβλίο «Ψεύδη – αίσχη για την ελληνική γλώσσα και γραφή», Α. Κρασανάκη) παρά μόνο οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική, ολλανδική κ.α.), άρα αυτές είναι δύσκολες στην εκμάθησή τους και αυτές θέλουν κατάργηση πρβ π.χ., ελληνικά: ιδέα, Ευρώπη, τιτάν… = αγγλικά: idea, Europe, titan…

Στην ελληνική γραφή οι λέξεις καταγράφονται και μάλιστα μετά μεγάλης ευκολίας όπως ακριβώς προφέρονται και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους χρησιμοποιώντας με κανόνες τα ομόφωνα γράμματα: ο & ω, η & ι & υ…, ώστε να έχουμε βοήθεια και στην κατανόησή τους (εύρεση ετυμολογίας) και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: καλώ & καλό, καλοί & καλεί & καλοί…



ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΑΤΙΝΟΓΕΝΕΙΣ



Παρατηρώντας τις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες(αγγλική, γαλλική,...) βλέπουμε ότι εκεί οι λέξεις γράφονται άλλες, ως έχουν φθογγικά με το λατινικό αλφάβητο και οι υπόλοιπες, ως εξής:

1) Οι λέξεις που προέρχονται από την ελληνική και λατινική γραφή γράφονται όπως έχουν εκεί (φωτογραφικά), δηλαδή ιστορικά,άσχετα αν εκεί μπορεί και να προφέρονται κάπως αλλιώς, πρβ:

ελληνική: πρόβλημα, τιτάν(ας), Γεωργία, Ευρώπη, ιδέα, τυπώ(νω), Ολυμπία, φιλοσοφία, τηλέφωνο......

& αγγλική: problem (“πρόμπλεμ»), titan(«ταϊταν»), Europe(«γιούροπ»), idea («αϊντία»), type («τάϊπ»), Olympia, philosophy,telephone,...

ελληνική: ακ(τ)ίς, Γεωργιανός, Συριανός, Λατίνος...

& γαλλική: action («αξόν»), Georgien («ζεορζάν»), Syrien («σιριάν»),Latin («λατάν»)...

λατινική: cluba (κλούμπα -κλούβα), cupa (κούπα), America, pluς (πλους), imperial («ιμπέριαλ»), lina («λίνα»), douo > double(«ντουπλέ»)….

& αγγλική: club («κλάμπ»), cup («κάπ»), America, plus («πλας»),imperial («ιμπίριαλ»), line («λάϊν»), double ("ντάμπλ")….

2) Η λέξη που είναι ομόηχη με κάποια άλλη παίρνει επιπρόσθετα ένα γράμμα (τυχαίο ή σύμφωνα με τη σκέψη εκείνου που την καθιέρωσε γραφικά) και που, αν και γράφεται, δεν προφέρεται, πρβ π.χ. την αγγλική λέξη John (προφορά «τζων»), όπου παίρνει το γράμμα h, επειδή στην εβραϊκή προφορά υπάρχει ο φθόγγος χ: Ιωάννης = Ιοχάναν.

γαλλική: grave (στον ενικό) & graves (στον πληθ.). Εδώ το -es δεν προφέρεται, αλλά μπαίνει για διάκριση του πληθυντικού από τον ομόηχο ενικό.

αγγλική: to & t(w)o & to(o), rit(e) & (w)rit(e) & ri(g)t(h).. Εδώ τα: w, o,w, e, g, h δεν προφέρονται, μπήκαν για διάκριση των ομόφωνων λέξεων.

Ομοίως: sent & cent & scent, pare & pair & pear, boy & buoy, no & know, sail & sale, grown & groan, fought & fort, war & wore, side & sighed, made & maid, night & knight, soared & surd, hole & whole, morning & mourning .....

3) Οι παράγωγες λέξεις γράφονται στο θέμα όμοια με τις πρωτότυπές τους, δηλαδή διατηρούν την ιστορική τους ορθογραφία, άσχετα αν καμιά φορά η προφορά της παράγωγης λέξης αλλάζει λόγω φθογγικού πάθους (συναίρεσης κ.α.), πρβ π.χ. στην αγγλική την πρωτότυπη λέξη volcano ( προφορά «βολκέϊνουν», το α = εϊ) και την παράγωγη volcanic (προφορά «βολκανικ», το α = α). Ομοίως:athlete (“άθλιτ”) > athletic (“αθλέτικ”), busy (“μπάζι») > business(“μπίζνες»), day (“ντέι”) > Sanday (“σάντι”), live («λάϊβ») >living ("λίβινκ")…



Σημειώνεται ότι:

1) Η γραφή μιας λέξης με τον ως άνω τρόπο παραμένει στο χρόνο ακόμη και αν η προφορά της αλλάξει ή αν η λέξη λέγεται με δυο ή περισσότερες προφορές. Πρβ π.χ. στην γαλλική & αγγλική που ενώ άλλοι λένε π.χ.: "δε λαντον, μπάτι, σον κόνερ, ουάτ..." και άλλοι "δι λόντον μπόντι, σιν κόνερι, χουάτ ή γουάτ..", ωστόσο και οι μεν και οι δε γράφουν ίδια, δηλ.: the London, body, Sean Coneri, what..

2) Στη γραφή αυτήν μια γραπτή λέξη μπορεί να προφέρεται αλλιώς σε μια γλώσσα και αλλιώς σε μια άλλη, πρβ π.χ. τις λέξεις:BEAUTE = αγγλική προφορά «μπιούτι» και γαλλική «μποτέ».

3) Με την ελληνική ή λατινική ορθογραφία γράφονται και οι λέξεις άλλων γλωσσών (αραβικές, εβραϊκές.... ) που πέρασαν στις γραφές αυτές μέσω της ελληνικής ή της λατινικής, πρβ:

ελληνικά: άλγεβρα, Εμμανουήλ, Δανιήλ....

= αγγλικά: Algebra, Emmanuel, Daniel....

4) Όλα τα πιο πάνω είναι και η αιτία που στις σημερινές γραφές με τους λατινικούς χαρακτήρες:

(1) Υπάρχει δυσαρμονία μεταξύ γραφής και προφοράς. Εδώ λέμε - προφέρουμε άλλα και άλλα γράφουμε ή άλλα βλέπουμε και άλλα προφέρουμε. Παρουσιάζεται το φαινόμενο για το ίδιο γράμμα να έχουμε πέντε, έξι κ.τ.λ. προφορές (να παριστά ακόμη και συλλαβές) και όχι μια, όπως στην ελληνική και λατινική. Παρέβαλε π.χ. στην αγγλική τις αγγλικές λέξεις go, one, on, come, to…, όπου το γράμμα Ο προφέρεται άλλοτε Ο, άλλοτε ΟΟΥ, άλλοτε ΟΥΑ, άλλοτε Α, άλλοτε ΟΥ… Ομοίως στις λέξεις: was (γουόζ), Αmerica(αμέρικα), hand (χέντ), table (τέϊμπλ).... το γράμμα a = εϊ = α = ε=ouo.. Ομοίως στις λέξεις: titan (ταϊτάν), prize (πράϊζ), girl (γκέρλ), pig (πιγκ), ability (αμπίλιτι)… το γράμμα i = αϊ = ι = ε… Ομοίως τα υπόλοιπα.

Στην αγγλική γραφή σε πολλές λέξεις τα γράμματα έχουν την ίδια προφορά που έχουν και τα αντίστοιχα λατινικά, π.χ.: Athens(άθενς), Italy (ίταλι)..... και στις άλλες, στις περισσότερες, τα ίδια γράμματα είναι αδύνατο να πεις ποια ακριβώς προφορά έχουν ή βγαίνει μόνο εάν ξέρεις η όλη λέξη πώς προφέρεται.

(2) "Ορθογραφία" είναι η δημιουργία για κάθε λέξη ενός ορισμένου "οπτικού ινδάλματος", το οποίο γι' αυτούς που ξέρουν από γραφή αποτελεί την "ιδεατή εικόνα" γραφής κάθε λέξης. Η ιδεατή αυτή εικόνα συνάπτεται στο νου του ομιλούντος προς την ακουστική "εικόνα, δηλ. προς τον τρόπο προφοράς μιας δεδομένης λέξεως, καθώς και προς τη σημασία της.

(3) Ο χρόνος που απαιτείται για την εκμάθηση της γραφής είναι τόσος, όσος χρειάζεται για να απομνημονεύσει ο μαθητής μια-μια τη γραφή όλων των λέξεων, επομένως κάτι πάρα πολύ δύσκολο και χρονοβόρο.

Φυσικά το να γράφεις τις λέξεις ως έχουν σε μια άλλη γραφή, κάτι ως γίνεται π.χ. στην αγγλική (που γράφει τις πιο πολλές λέξεις ως έχουν φωτογραφικά στη λατινική και ελληνική) είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο από το να γράφεις τις λέξεις με τα ομόφωνα γράμματα: Ω & Ο, Η & Υ & Ι … και βάσει κανόνων, γιατί έτσι έχεις να θυμάσαι απλώς και μόνο λίγους κανόνες και όχι μια-μια την ορθή γραφή των λέξεων, αφού έτσι πρέπει να απομνημονεύσεις μια-μια την ορθή ιστορική γραφή των λέξεων.

(4) Δεν μπορεί κάποιος όχι μόνο να καταγράψει, αλλά και να υποδείξει οποιαδήποτε προφορά. Για να υποδειχθεί η σωστή πρ οφορά των λέξεων με λατινικούς χαρακτήρες στα διάφορα λεξικά – χρησιμοποιούνται παράλληλα τα καλούμενα φωνητικά σύμβολα(Phonetic symbols). Δηλαδή εδώ έχουμε μια γραφή ως βοηθητική μιας άλλης γραφής!!

Αυτά είναι και η αιτία που πολλοί (Saussure κ.α.) ζητούν την κατάργηση της γραφής με λατινικούς χαρακτήρες και την καθιέρωση μιας άλλης που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι φθόγγοι. Κάτι, όμως, που είναι λάθος, γιατί με τη γραφή αυτή δεν είναι δυνατόν να διακρίνουμε τις ομόηχες λέξεις. Η μόνη και η καλύτερη λύση είναι η καθιέρωση της ελληνικής γραφής ως διεθνούς.



Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ, ΤΑ PHONETICS

& Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΡΑΦΗ



1. Στη λατινική γραφή, ως γνωστόν, οι λέξεις καταγράφονται όπως περίπου στην ελληνική, όμως με λιγότερη ορθογραφία. Δηλαδή και εδώ οι λέξεις γράφονται ως έχουν φθογγικά και συνάμα ως έχουν ετυμολογικά με τα ομόφωνα γράμματα: e & ae, i & y, m & mm…., πρβ π.χ.: Γραικία - Graecia, Φοινίκη – Phoenicia, Γραμματική -Grammatica… Απλώς στη λατινική γραφή δεν υπάρχουν ταορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφος κ.τ.λ.) και τα ομόφωνα γράμματα: Ω Η, ΕΙ, ΥΙ… επειδή οι Λατίνοι αντέγραψαν το ελληνικό αλφάβητο πριν επινοηθούν αυτά – ο λόγος και για τον οποίο η λατινική είναι εύκολη γραφή, όμως κατώτερης αξίας από την ελληνική. Στην ίδια γραφή δεν υπάρχουν και γράμματα για τους φθόγγους δ, γ, θ, επειδή οι φθόγγοι αυτοί δε συνηθίζονται και τόσο στη λατινική γλώσσα.

2. Οι σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, όπως η διεθνής σήμερα αγγλική, είναι ιστορικές γραφές και ως εκ τούτου:α) είναι δύσκολες στην εκμάθησή τους, β) δεν μπορούν να καταγράψουν πιστά τον προφορικό λόγο, γ) για να υποδείξουν τη πιστή προφορά μιας λέξης χρησιμοποιούν τα καλούμενα «PHONETICS SYMBOLS».

Ωστόσο τα σύμβολα αυτά είναι αφενός πάρα πολλά (κάπου 40 και αυτό συμβαίνει, επειδή οι ξένοι δεν έχουν καταλάβει ακόμη την αξία των ορθογραφικών σημείων (διαλυτικών, τονικού σημαδιού και αποστρόφου), άρα δύσκολα στην εκμάθησή τους και αφετέρου πιο εύκολη και πιο απλή λύση είναι η χρησιμοποίηση της ελληνικής γραφής, για τους εξής λόγους:

Α) Με μόνο τα 20 γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, τα: α, ε, ο, ι, ου = u, τ, δ, θ, π, β, φ, κ, γ, χ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ υποδείχνουμε πιστότατα την προφορά (τους φθόγγους) των λέξεων, π.χ.: «καλό, ψιλί». Αυτός είναι και ο λόγος που πολλά ξένα λεξικά υποδείχνουν την προφορά των αγγλικών κ.α. λέξεων με ελληνικούς χαρακτήρες και τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, διαλυτικά κ.τ.λ.) και όχι με τα phonetics, γράφοντας π.χ. corrosive (προφορά: κορόουζιβ»…),body (μπόντι), dog (ντογκ)…

Β) Με τα κεφαλαία και μικρά γράμματα: Α(α), Β(β), Γ(γ)… , καθώς και με τα ομόφωνα γράμματα : Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Ι(ι) & Υ(υ)…, βάσει κανόνων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ο,ι, τα ρήματα με –ω,ει.. κ.τ.λ.), υποδείχνουμε-καταγράφουμε και την πιστή προφορά και την ετυμολογία (μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.) των λέξεων, άρα έτσι έχουμε και βοήθεια στην κατανόηση και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: καλό & καλώ, αγαθή & Αγαθή & αγαθοί, ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή…

Έτσι και π.χ. η προφορά της αγγλικής ομόφωνης λέξης «ράϊτ» (=write, right, rite) στην ελληνική γραφή θα γράφονταν είτε με διαφορετικό ομόφωνο γράμμα η κάθε μια, π.χ. << ράϊτ, ράητ, ράϋτ >> είτε με διαφορετικό τονικό σημάδι για κάθε περίπτωση και όχι με πρόσθεση τυχαίου γράμματος ή ιστορικά, δηλαδή (w)rite & ri(gh)t &rite.... όπως γίνεται στην αγγλική.

Γ) Με τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφο κ.τ.λ.) υποδείχνουμε και τις τονισμένες και άτονες συλλαβές, την προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ., πρβ π.χ.: σ’ όλα & σε όλα & σόλα, κάλος & καλός & καλώς, καλώ, μία & μια, θείος & θεϊκός…



Επομένως η ελληνική γραφή είναι η μόνη που αξίζει να γίνει παγκόσμια και η επίσημη γραφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Μάλιστα, επειδή η ελληνική γραφή είναι και πανεύκολη και τέλεια, η παγκοσμιοποίησή της όχι μόνο θα μειώσει τάχιστα τον παγκόσμιο αναλφαβητισμό, αλλά θα αναπτύξει ακόμη περισσότερο τα γράμματα, τις επιστήμες και τις τέχνες’ τον παγκόσμιο πολιτισμό.



Β. Η ελληνική γραφή είναι η πιο τέλεια του κόσμου - είναι η μόνη στον κόσμο που καταγράφει τις λέξεις όπως το μαγνητόφωνο και κάτι παραπάνω!



Η γραφή μπορεί να είναι μια πανάρχαια ανθρώπινη εφεύρεση, όμως εκείνοι που έκαναν το τελευταίο βήμα σ’ αυτήν και μάλιστα το σπουδαιότερο είναι οι Έλληνες με την επινόηση ενός συστήματος γραφής που καταγράφει τον προφορικό λόγο όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, κάτι που μπορεί να κάνουν και άλλα συστήματα γραφής, αλλά και κάτι παραπάνω, ετυμολογικά, ώστε να μη γίνονται παρανοήσεις με τις ομόηχες λέξεις. Ειδικότερα στο ελληνικό σύστημα γραφής υπάρχουν τα εξής γράμματα και σημεία, που αφενός δεν υπάρχουν σε καμιά άλλη γραφή και αφετέρου αναπαριστούν το λόγο όχι μόνο φωνητικά, αλλά και ετυμολογικά:

Α) Τα κεφαλαία: Α, Β, Γ… και μικρά γράμματα: α, β, γ…

Τα μικρά γράμματα: α, β, γ… δεν είναι για απλοποίηση («επισεσυρμένη γραφή») της γραφής, όπως λέγεται, αλλά επινοήθηκαν για να υποδείχνουν στον αναγνώστη ότι η λέξη που αρχίζει από τέτοιο γράμμα δεν εκφράζει κύριο πρόσωπο, αλλά κοινό, πρβ π.Χ.: νίκη & Νίκη, κριτικός & Κρητικός, αγαθή & Αγαθή…

Τα κεφαλαία γράμματα: Α, Β, Γ… δεν είναι τα κανονικά γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα με τα μικρά, γράμματα που επινοήθηκαν για να βοηθούν τον αναγνώστη στην υπόδειξη- διάκριση αφενός των προτάσεων ενός κειμένου (γράφοντας μ’ αυτά το πρώτο γράμμα κάθε πρότασης) και αφετέρου των κυρίων ονομάτων για διάκρισή τους από τα κοινά και τις κοινές λέξεις, πρβ π.χ. νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος…

Β) Τα ορθογραφικά σημεία (= η απόστροφος, το τονικό σημάδι και τα διαλυτικά)

Τα ορθογραφικά σημεία δεν είναι σημεία που υποδείκνυαν παλιά προσωδία (τη μουσικότητα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας), όπως λέγεται, αλλά τις ειδικές προφορές που γίνονται κατά την εκφώνηση του λόγου, δηλαδή τις τονισμένες και άτονες συλλαβές, καθώς και τη προφορά με συναίρεση, συνίζηση, έκθλιψη κ.τ.λ., π.χ.: σ’ όλα & σόλα, μία & μια, θεϊκός & θείος, έξοχη (επίθετο) & εξοχή (ουσιαστικό), σόλα (παπουτσιού) & σ’ όλα (έκθλιψη) = σε όλα, μία (δυο συλλαβές) & μια (μια συλλαβή με συνίζηση), θεϊκός (ασυναίρετα, το εϊ = δυο φθόγγοι) & θείος (συνηρημένα, το ει = ένας φθόγγος)). Ομοίως: ποίος & ποιος, πότε & ποτέ, σ’ όλα = σε όλα & σόλα, λίγα από όλα & λίγ’ απ όλα…

Γ) Τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(Ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(Ι)…

Τα γράμματα Η(η), Ω(ω), Υ(υ)… δεν είναι γράμματα που παρίσταναν αρχαίους φθόγγους που σήμερα συνέπεσαν με τους Ι, Ο, όπως κακώς λέγεται, αλλά γράμματα που προέκυψαν από παραποίηση του σχήματος των Ι(ι), Ο(ο), με σκοπό να δημιουργηθούν τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)… με τα οποία, βάσει κανόνων, γίνεται στη γραφή η υπόδειξη της ετυμολογίας (μέρους λόγου, τύπου, γένους, αριθμού, κ.τ.λ.), άρα του ακριβούς νοήματος των λέξεων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι κ.τ.λ.) και έτσι να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και στην διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: κουτί & κουτή & κουτοί, λύρα & λίρα.

Πιο απλά με τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)…υποδείχνουμε στην κατάληξη το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου που φανερώνει η λέξη, γράφοντας π.χ.: με –ο,η,ι τον ενικό των πτωτικών: καλό, καλή, νίκη, τιμή, σύκο, φιλί,…, με –ω,ει τον ενικό των ρημάτων: καλώ, γελώ, τρέχω, σήκω, καλεί,…. (Ομοίως τα υπόλοιπα μέρη λόγου, γένη, αριθμοί κ.τ.λ.) και στο θέμα είτε τη ρίζα είτε την πρωτότυπη λέξη μιας παράγωγης, πρβ π.χ. : κρίνω, κριτής > κριτικός (με –ι) & Κρήτη > Κρητικός (με η)…συν-μαθητής > συμμαθητής (με δυο μμ) & έμεινα (με ένα μ)… , ώστε ο αναγνώστης να έχει βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ., φθογγικά: «ι παραγογί τις κρίτις», «ίνε ι αδελφί σου» = ορθογραφικά: Οι παραγωγοί της Κρήτης» & Η παραγωγή της Κρήτης. Είναι οι αδελφοί σου. & Είναι η αδελφή σου. Φθογγικά: "καλό, καλί, καλίς...." = ορθογραφικά: καλό, καλή, καλής, καλοί.....(με -ο,η,οι, αν μιλούμε για επίθετο) & καλώ, καλεί, καλείς..(με -ω,ει, αν μιλούμε για ρήμα)…

Ομοίως: αγαθή & Αγαθή & αγαθοί, ψιλή & ψιλοί & ψηλοί & ψηλή,λίρα & λύρα, κλίμα & κλήμα, λύπη & λείπει & λίπη & λυπεί & λοιπή & λοιποί

Όπως βλέπουμε από τα πιο πάνω παραδείγματα με τη βοήθεια των ομόφωνων γραμμάτων:Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)… , αλλά και των ορθογραφικών σημείων διακρίνουμε οπτικά και τάχιστα τις ομόηχες λέξεις ή καταλαβαίνουμε για το αν μιλούμε για ρήμα ή ουσιαστικό ή επίθετο κ.τ.λ. ή αρσενικό ή θηλυκό ή κύριο ή κοινό όνομα κ.τ.λ. Επομένως τα γράμματα Ω, Η, Υ δεν είναι κατάλοιπα αρχαίων φθόγγων, όπως λέγεται, αλλά ομόφωνα των Ο, Ι για τους λόγους που προαναφέραμε.



Επομένως:

1) Οι Έλληνες, με την επινόηση των κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων, καθώς και των ορθογραφικών σημείων, αλλά και των ομόφωνων γραμμάτων, αν προσέξουμε, θα δούμε ότι γράφουν και μάλιστα μετά μεγάλης ευκολίας όχι μόνο ως το μαγνητόφωνο, αλλά και κάτι παραπάνω. Με το μαγνητόφωνο μπορεί να γίνει παρανόηση λόγω των ομόηχων λέξεων, ενώ με την ελληνική γραφή αποκλείεται,γιατί με αυτήν καταγράφουμε όχι μόνο ό,τι λέμε φθογγικά, αλλά και ό,τι εννοούμε ετυμολογικά (σε μέρος λόγου, τύπο κ.τ.λ.). με τη βοήθεια των ομόφωνων και των κεφαλαίων και μικρών γραμμάτων. Παρέβαλε π.χ.: Αγαθή & αγαθή & αγαθοί, σε όλα & σόλα & σ’ όλα, ποία & ποια & πια, κουτί & κουτοί & κουτή, κλίση & κλήση & κλείσει& κλίσει….

2) Επειδή το ελληνικό σύστημα γραφής γράφει τις λέξεις ως έχουν επακριβώς φθογγικά και συνάμα ανάλογα με την ετυμολογία τους τη στιγμή που γράφουμε, ανατρέχοντας στα αρχαία ελληνικά γραπτά κείμενα μπορούμε να δούμε πώς ήταν επακριβώς οι ελληνικές λέξεις σε κάθε περίοδο της ελληνικής γλώσσας. Κάτι που δε μπορεί να γίνει σε καμιά από τις άλλες γραφές, γιατί οι άλλες γραφές άλλες καταγράφουν τις λέξεις ιστορικά (οι γραφές με λατινικούς χαρακτήρες: αγγλική, γαλλική κ.α.), άλλες ιδεογραφικά (κινέζικη, ιαπωνική κ.α.) και άλλες συμφωνικά (αραβική, περσική κ.α.).

3) Αν οι Έλληνες είχαν ανακαλύψει στη γραφή μόνο τα γράμματα των φωνηέντων, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, δεν θα ήταν κάτι και τόσο το σημαντικό (απλώς είναι κάτι πιο απλό), αφού αντί αυτών στις γραφές που δεν έχουν γράμματα για τα φωνήεντα υπάρχουν ενδεικτικά σημάδια που μπαίνουν, αν απαιτηθεί πάνω ή κάτω από τα σύμφωνα που έχουν φωνήεν για διευκρίνηση. Το σημαντικό στην ιστορία της γραφής είναι και η επινόηση των ομόφωνων γραμμάτων ( ο & ω, η & ι & ι…) και η επινόηση των ορθογραφικών σημείων (τονικό σημάδι, απόστροφος, διαλυτικά) και η επινόηση των κανόνων ορθογραφίας. Σαφώς οι κανόνες με τους οποίους μπαίνουν στη γραφή τα ορθογραφικά σημεία και τα ομόφωνα γράμματα στις λέξεις (= το να γράφουμε π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι,ο, τα ρήματα με –ω,ει…) είναι και αυτό κάτι το πολύ σημαντικό, γιατί, αν αυτά έμπαιναν στην τύχη, τότε η ελληνική γραφή θα γινόταν πάρα πολύ δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της.

4) Σε όλες τις γλώσσες του κόσμου υπάρχουν ομόηχες λέξεις, τονισμένες και άτονες συλλαβές, προφορά με έκθλιψη, με συνίζηση, με συναίρεση κ.τ.λ.. Ωστόσο στις γραφές των άλλων λαών (ινδικές, σημιτικές κ.τ.λ.) αυτά δε σημειώνονται – υποδείχνονται, αφού εκεί δεν υπάρχουν ούτε ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφος κ.τ.λ.) ούτε ομόφωνα γράμματα (= τα: Ω(ω) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι)…) ούτε κεφαλαία και μικρά γράμματα, με τα οποία σημειώνονται αυτά. Στη λατινική και στις σημερινές γραφές με λατινικούς χαρακτήρες (αγγλική, γαλλική κ.τ.λ.) υπάρχουν μόνο τα κεφαλαία και τα μικρά γράμματα. Επομένως όλες οι άλλες γραφές είναι, λίγο ή πολύ, κατώτερες σε αξία της ελληνικής.

5) Άλλο οι δίφθογγοι: οϋ, αϊ, εϊ, οϊ, υϊ = δυο φθόγγοι και άλλο ταδίψηφα γράμματα: ου, αι, ει, οι, υι = ένας φθόγγος. Στη γραφή οι δίφθογγοι διακρίνονται από τα δίψηφα γράμματα με τα διαλυτικά και τονικό σημάδι: άι = αϊ, αί = ε..

6) Παρατηρώντας την ελληνική γραφή, αρχαία και νέα, βλέπουμε ότι εκεί αφ’ ενός τα γράμματα είναι απλά και σταθερού σχήματος, άρα εύκολα στην καταγραφή (ζωγράφισμα) και ευδιάκριτα στην ανάγνωσή τους και αφ’ ετέρου οι λέξεις γράφονται με τόσα διαφορετικά γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων, σύμφωνα και φωνήεντα, κάτι που σου δίνει την δυνατότητα να γράψεις οποιαδήποτε λέξη ή οποιοδήποτε ήχο, π.χ.: ε, α, αέρας, εε, εαα… Κάτι που δεν συμβαίνει στις άλλες γραφές. Παράβαλε π.χ. ότι τα γράμματα στην Αιγυπτιακή γραφή είναι πιστές εικόνες όντων με συνέπεια εκεί να απαιτείται και κάποιο εικαστικό ταλέντο για το ζωγράφισμά τους. Στην σφηνοειδή και γραμμική γραφή τα γράμματα έχουν περίπλοκα σχήματα με συνέπεια και εκεί να απαιτείται και πάρα πολύς χρόνος εξοικείωσης - εκμάθησης και κάποιο εικαστικό ταλέντο για το ζωγράφισμά τους. Στις ινδικές και αραβικές γραφές τα γράμματα αφ’ ενός κολλούνε μεταξύ τους και αφ’ ετέρου δεν έχουν σταθερό σχήμα με συνέπεια και εκεί να απαιτείται κάποιο εικαστικό ταλέντο και πάρα πολύς χρόνος εξοικείωσης – εκμάθησης

7) Από τα ομόφωνα γράμματα Ο(ο) & Ω(ω), Ε(ε) & ΑΙ(αι), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)…. που έχουν επινοηθεί στην ελληνική γραφή για τους λόγους που προαναφέραμε, τα Ω(ω), Η(η) είναι επινόηση των Ιώνων απ’ όπου και τα γράμματα αυτά, προφανώς, λέγονται ιωνικά από τους άλλους Έλληνες και δεν είναι έτσι ως τα εξέλαβε (και σύμφωνα με αυτά που του είπαν) ο Ηρόδοτος.

8) Στο ελληνικό αλφάβητο – σύστημα γραφής χρειάζονται ακόμη να γίνουν κάποιες μικρές βελτιώσεις, όπως: Το δίψηφο γράμμα ΟΥ(ου) να γράφεται με ένα μόνο ψηφίο και να απλοποιηθούν - ολιγοστεύσουν οι ορθογραφικοί κανόνες, όμως με μελέτη και όχι τυχαία, ώστε η γραφή να γίνει ακόμη ευκολότερη. Όχι π.χ. στα: οδεύω, κλαδεύω, παύω…, αλλά οδέβω, κλαδέβω, πάβω… Ομοίως: βράδι (αντί βράδυ), μπράντι (αντί μπράντυ),.. (να γράφονται με –ι όπως και τα άλλα ουδέτερα σε -ι: τυρί, ψωμί, παιδί...).



Γ. Η ελληνική γραφή δεν είναι μόνο η πιο τέλεια, αλλά και η πιο εύκολη του κόσμου, αφού μαθαίνεται μόλις σε 30’ λεπτά!



Το ελληνικό σύστημα γραφής, εκτός από το ότι είναι το τελειότερο του κόσμου, όπως είδαμε πιο πριν, είναι το ευκολότερο, αφού ο χρόνος εκμάθησής του είναι τόσος, όσος χρειάζεται, για να μάθεις:

α) Το αλφάβητο, δηλαδή την αντιστοιχία των 20 φθόγγων: α ε ο u ι κ γ χ τ δ θ π β φ μ ν λ ρ σ ζ με τα αντίστοιχα γράμματά τους, π.χ.: Α(α) = [α], ΑΙ(αι) = Ε(ε) = [ε], Ο(ο) = Ω(ω) = [ο], ΟΥ(ου) = [u]... Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 10 – 20 λεπτά.

β) Τους κανόνες με τους οποίους χρησιμοποιούμε στη γραφή των λέξεων τα ομόφωνα γράμματα: ω & ο, ε & αι, μμ & μ...., όπως το ότι:Τα ρήματα με -ω,ει: καλ-ώ,είς,εί, σήκ-ω,… Τα θηλυκά με -η: καλή,ής, νίκη, τιμή... Τα ουδέτερα με ο/ι: καλ-ό, κακό, φυτό... τυρί, ψωμί….. Κάτι που δε χρειάζεται πάνω από 20 – 30 λεπτά.

Εκτός εάν πρόκειται για μικρά παιδιά ή για αλλοδαπούς, που δε γνωρίζουν τη γλώσσα, οπότε η δυσκολία έγκειται στο να μάθεις τη γλώσσα και όχι το σύστημα γραφής, ή για διδασκαλία οπτική ή εμπειρική του τύπου π.χ.: "καλή μάνα" με -η, ενώ "καλοί άνθρωποι" με -οι, "καλό πράγμα" με -ο, ενώ "καλώ τον Άρη" με -ω, "καλός άνθρωπος" με -ο, ενώ "καλώς τον Άρη" με -ω,....

Άρα μάθηση χρονοβόρα και τότε μόνο επιτυγχάνεται, όταν "κόψει" στο μαθητή ότι η γραφή γίνεται ανάλογα με το τι μέρους λόγου, τύπου και παραγωγής ή σύνθεσης είναι η λέξη και όχι μ’ αυτά που λέει η σχολική γραμματική: καλ-ή, με -η, αν είναι θηλυκό, όπως όλα τ' άλλα: νίκη, τιμή.... , καλ-εί, με ει, αν είναι ρήμα, όπως όλα τ' άλλα: θέλει, λέγει… καλ-ό, με -ο, αν είναι επίθετο , όπως όλα τ' άλλα: κακό, σοφό,… καλ-ώ, με -ω, αν είναι ρήμα , όπως και τ' άλλα: λέγω, τιμώ....



Σημαντικότατες παρατηρήσεις:

1) Το ελληνικό σύστημα γραφής είναι το ευκολότερο του κόσμου,όμως μόνο αν διδαχθεί όπως πρέπει, δηλαδή μαθαίνοντας στο μαθητή το αλφάβητο και τους κανόνες του, άλλως φαίνεται λαβύρινθος ή κάτι ως η κινέζικη γραφή. Και αυτό, γιατί πολλοί, μόλις δουν ότι στην ελληνική γραφή υπάρχουν πολλά γράμματα, που ενώ είναι διαφορετικά στο σχήμα, προφέρονται ίδια, αμέσως πελαγώνουν με τη σκέψη ότι δεν είναι δυνατόν να θυμούνται ποια λέξη γράφεται με το τάδε γράμμα και ποια με το άλλο κ.τ.λ. και εγκαταλείπουν την προσπάθεια εκμάθησή της. Ωστόσο αυτό είναι μια επιφανειακή και ως εκ τούτου λάθος εκτίμηση.

Σαφώς η ελληνική γραφή έχει πάρα πολλά ομόηχα γράμματα, τα: ο & ω, ε & αι, υ & η & ι... και έτσι φαίνεται δύσκολη και χρονοβόρα στην εκμάθησή της. Που να θυμάμαι, σου λέει ο άλλος, ποια λέξη γράφεται π.χ. με ω και ποια με ο, ποια με αι και ποια με ε κ.τ.λ.. Ωστόσο αυτό είναι για τους αμύητους, γι αυτούς που βλέπουν επιφανειακά την ελληνική γραφή, αφού τα ομόφωνα γράμματα αυτά δεν μπαίνουν στις λέξεις που γράφουμε τυχαία ή ιστορικά, όπως γίνεται η ορθογραφία των λέξεων στις γραφές με λατινικούς χαρακτήρες, αλλά με λίγους και συγκεκριμένους κανόνες, όπως τους εξής: Τα ρήματα με -ω,ει,: σήκω, φοιτώ, καλώ, καλεί, καλείς,.... , τα ουδέτερα με –ο,ι: σύκο, φυτό, καλό, φύλο,… φύλλο, φιλί, ..., τα θηλυκά με –η: καλή, καλής,.. κ.τ.λ. Επομένως, αν θυμούμαστε αυτούς τους κανόνες η ελληνική γραφή γίνεται πανεύκολη.

2) Παλιότερα η ελληνική γραφή ήταν πιο πολύ δύσκολη, γιατί έπρεπε να θυμάσαι και τους ορθογραφικούς κανόνες των πνευμάτων και των τονικών σημαδιών ή να απομνημονεύσεις μια-μια την ορθή γραφή (με τα ανάλογα πνεύματα και τονικά σημάδια) πάρα πολλών λέξεων. Σήμερα, με την τροποποίησή της από τους δημοτικιστές γλωσσολόγους, η ελληνική γραφή έγινε πραγματικά πανεύκολη.

3) Στην ελληνική και λατινική γραφή, επειδή τα γράμματα έχουν μια και μόνη προφορά, και λάθος να γράψεις τις λέξεις, πάλι λες πιστά την προφορά της λέξης και ο άλλος θα καταλάβει, πρβ π.χ. ότι είτε γράψεις «αφτι ίνε κακί σίντροφι» είτε γράψεις «αυτύ ήναι κακή σύντροφει» είτε γράψεις «αυτοί είναι κακοί σύντροφοι» κ.τ.λ. λες τη σωστή προφορά και το νόημα βγαίνει. Η μόνη περίπτωση να μη βγει νόημα είναι να μιλήσουμε μονολεκτικά και συνάμα να τύχει να έχουμε ομόηχη λέξη (κάτι ως γίνεται στα λεξικά και επιγραφές), επειδή τότε ναι μεν λέμε τη σωστή προφορά της λέξης, όμως δε βγαίνει νόημα λόγω ομόφωνης λέξης, πρβ π.χ. «αφτί» = αφτί ή αυτί & αυτοί & αυτή. Αντίθετα, στη σημερινή γραφή με λατινικούς χαρακτήρες, λόγω ιστορικής γραφής, αν δε γράψουμε σωστά ορθογραφικά τις λέξεις (την καθιερωμένη τους γραφή), δε βγαίνει νόημα, επειδή εκεί η κάθε γραπτή λέξη είναι ως μια εικόνα που της αποδόθηκε μια συγκεκριμένη προφορά και σημασία, οπότε αν της χαλάσεις την εικόνα, φαίνεται αγνώριστη. Παρέβαλε π.χ. στην αγγλική τις λέξεις:to & too & two.. που ενώ τα γράμματά τους δεν υποδείχνουν την ορθή προφορά τους, αν τους αφαιρέσουμε ή αλλάξουμε κάποιο από τα γράμματά τους, κατόπιν δε θα φανερώνουν τη σημασία τους.



Η Ελληνική γλώσσα και η Ελληνική (αλφαβητική) γραφή είναι αφενός το μέσο έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος στις πρώτες μεγάλες στιγμές της δημιουργίας του, όπως μαρτυρούν οι επιστημονικές πηγές, και αφετέρου η βάση πάνω στη οποία στηρίζονται οι περισσότερες από τις άλλες. Ειδικότερα, η Ελληνική γλώσσα…..



Ελληνική γλώσσα έχει πανεύκολη και απεριόριστη παραγωγική ικανότητα λέξεων.



Παρατηρώντας τις λέξεις της Ελληνικής γλώσσας βλέπουμε από τη μια ότι άλλες είναι απλές και άλλες σύνθετες, π.χ.: γράφω, δια-γράφω, εξ-υπ-ακούγεται… και από την άλλη να αποτελούνται όλες (πλην των άρθρων, των συνδέσμων και των προθέσεων) από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία, τα γνωστά: ρίζα, πρόθεμα, θέμα, τόνος, κατάληξη παραγωγική και κατάληξη πτωτική, που κάθε ένα από αυτά δίδει και μια ανάλογη έννοια στη λέξη, πρβ: γράφ-ω (= ρήμα, α πρόσωπο), έ-γραφ-ε, (= ρήμα, αόριστος β’ πρόσωπο) , διαγραφ-ή (σύνθετη λέξη, ουσιαστικό)… εξ-έχ-ω, εξ-οχ-ή, έξ-οχ-η..

Θέμα λέγεται μια ομάδα φθόγγων που είναι κοινή σε πολλές απλές λέξεις, όπως π.χ. το θέμα «γραφ-« στις λέξεις: γραφ-ω, γραφ-ή… Το θέμα σχετίζεται με τους ήχους, της φύσης και είναι είτε αυτούσιος ήχος κάποιου όντος είτε κατεργασμένος (κάτι ως το μάρμαρο και το άγμαλμα), πρβ κρα-κρα… > κράζ-ω, τρ… > τρίζω, τρίβω, τριβή…

Παραγωγική και κλητική κατάληξη λέγονται οι συγκεκριμένοι φθόγγοι με τους οποίους από τη μια παράγουμε τα μέρη λόγου (= τα ουσιαστικό, τα επίθετο, τα ρήματα κλπ) και από την άλλη κλίνουμε τις λέξεις (σχηματίζουμε τον ενικό ή τον πληθυντικό, καθώς και την ονομαστική, γενική κλπ), ο συνδυασμός φθόγγων με τον οποίον φανερώνουμε-υποδηλώνουμε το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου, δηλαδή εκείνου που θέλουμε να εκφράσουμε, π.χ. θέμα γραφ- και λέξεις: γράφ-ω, γραφ-έας, γραφ-είς, γραφ-ή, γραφ-ές, γραφ-είο, γραφ-ικ-ός,ή,ο, γραφ-ομεν-ος,η,ο….



Επομένως από τη μια οι Ελληνικές λέξεις έχουν συνάφεια, αιτιώδη σχέση, και έκφραση και από την άλλη η Ελληνική γλώσσα έχει απεριόριστες δυνατότητες για την παραγωγή νέων λέξεων.



Αντίθετα, στις άλλες γλώσσες κατά βάση δεν υπάρχουν συστατικά στοιχεία λέξεων, αλλά μια ορισμένη ποσότητα λέξεων που με σύνθεση των λέξεων αυτών (σωστότερα με σύνταξη κατά παράθεση) γίνεται η έκφραση (ο προφορικός λόγος).

Παρατηρώντας π.χ. το λεξιλόγιο της κινέζικης γλώσσας (κάπου μεταξύ Ελληνικής και κινέζικης γλώσσας είναι οι άλλες) βλέπουμε ότι σ’ αυτό υπάρχουν όλες κι όλες 328 απλές και άκλιτες μονοσύλλαβες λέξεις ( κάτι όπως οι Ελληνικές άκλιτες λέξεις: με, σε, επί, συν, δια, μετά…), από τις οποίες με απλή σύνθεση και ανεβοκατέβασμα στον προφορικό λόγο της φωνής προκύπτουν οι υπόλοιπες, πρβ π.χ. τις πιο κάτω κινέζικες λέξεις: «πε» = κύπελλο, «τσιμ» = χρυσός,η,ο, «τσιμ πε» = χρυσό κύπελλο, «τσάου» = μέρα, «νι τσάου» = καλημέρα, «σιαμ-σουέ» = το άρωμα (το αρωματόνερο), «σεν» = ο θεός, «σί-λά» = η Ελλάδα, «τσούν-κούο» = η Κίνα, «μέϊ-κό» = η Αμερική…



Παρατηρώντας επίσης τις διάφορες σημερινές Ευρωπαϊκές γλώσσες (αγγλική, γαλλική, ισπανική κλπ ) βλέπουμε ότι όλες κατά βάση δεν έχουν κάποιο γλωσσικό παραγωγικό κώδικα επικοινωνίας, αλλά από τη μια κάνουν ότι κάνει και η κινέζικη γλώσσα, δηλαδή εκφράζονται με την κατά παράθεση σύνταξη λέξεων, πρβ π.χ. στην αγγλική: I go, go on, … I love, you love, the love, of love… = ελληνικά πάω, προχωρώ, αγαπώ, αγάπη… και από την άλλη δεν έχουμε μόνο 328 λέξεις, αλλά πάρα πολλές που άλλες παράγονται με καταλήξεις, πρβ π.χ. στην αγγλική: Lovely, loveless, lovelies…. και άλλες είναι Ελληνικές ή Λατινικές κλπ, πρβ π.χ.: Ευρώπη (Europ), τιτάνας (titan), πρόβλημα (problem)…



Και επειδή στις άλλες γλώσσες, λίγο ή πολύ, οι λέξεις δεν έχουν συστατικά στοιχεία, οι λέξεις είναι συνήθως ολιγοσύλλαβες και χωρίς μεγάλη παραγωγική ικανότητα, ενώ αντίθετα η Ελληνική γλώσσα σε σχέση προς τις άλλες έχει και πανεύκολη και απεριόριστη παραγωγική ικανότητα λέξεων.





Αυτά είναι και ο λόγος για τον οποίο:

α) Η Ελληνική γλώσσα έχει το πλουσιότερο λεξιλόγιο από όλες τις άλλες,

β) Οι άλλες γλώσσες δανείζονται λέξεις από άλλες γλώσσες (συνήθως από την Ελληνική και Λατινική) ή φτιάχνουν λέξεις με Ελληνικά και Λατινικά συστατικά στοιχεία λέξεων, όπως π.χ. οι: τηλέφωνο - telephone (τηλε + φων-ή), πρωτοτυπία > prototype ( πρώτος + τύπος), photo types....



Β. Η Ελληνική γλώσσα έχει σαφήνεια και έκφραση



Επειδή οι λέξεις της Ελληνικής γλώσσας αποτελούνται από συγκεκριμένα συστατικά στοιχεία (ρίζα ή θέμα + κατάληξη κ.τ.λ.) και συνάμα το καθένα από αυτά εκφράζει με λογική ορθότητα κάτι το συγκεκριμένο για το σημαινόμενο (το πρόθεμα ε- εκφράζει πράξη παρελθόντος, οι καταλήξεις εκφράζουν το μέρος λόγου ή τον τύπο του σημαινόμενου, δηλαδή αν το σημαινόμενο είναι ενέργεια ή πάθηση, ουσιαστικό ή επίθετο, αρσενικό ή θηλυκό κ.τ.λ..), γι αυτό και:

Α) Οι Ελληνικές λέξεις είναι και εκφραστικές και απόλυτα σαφείς στην έννοιά τους και εύκολες στην κατανόηση - έκφρασή τους. Το νόημά τους βγαίνει κάνοντας απλώς ανάλυση στα συστατικά τους στοιχεία, πρβ: λύν-ω, έ-λυσ-α, γράφ-ω, γραφέ-ας, γραπτ-ός, γραφ-ική..,.

Παρέβαλε και π.χ. ότι η λέξη «ρήμα» της Ελληνικής γλώσσας εκτός των άλλων με την κατάληξή του φανερώνει :

α) ποιο ακριβώς είναι το υποκείμενό του ως πρόσωπο λόγου (δηλ. αν το υποκείμενο είναι ο ομιλητής ή ο ακροατής ή τρίτος): αγαπώ, ενν. εγώ = ο ομιλητής = υποκείμενο, αγαπάς ενν. εσύ = ο ακροατής = υποκείμενο, αγαπά, ενν. αυτός,ή,ο = ο τρίτος = υποκείμενο…,

β) τη φωνή (το αν έχουμε ενέργεια ή πάθηση): αγαπώ (το Γιάννη…) = ενέργεια, & αγαπιέμαι (από το Γιάννη,..) = πάθηση,

γ) το χρόνο (το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον) της ενέργειας ή πάθησης: λύν-ω = ενέργεια τώρα & έλυσ-α = ενέργεια στο παρελθόν…. Κάτι που για να γίνει στις άλλες γλώσσες θα πρέπει να πούμε μαζί και άλλες λέξεις, πρβ π.χ.: αγαπώ,ας,α = I love, you love, he loves… αγαπιέμαι = I amloved by John.



Β) Υπάρχει η δυνατότητα στην Ελληνική γλώσσα για σχηματισμό πάρα πολλών ρητορικών και συντακτικών σχημάτων λόγου με σκοπό την όπως πρέπει έκφραση ή τονισμό του νοήματος του λόγου, πρβ π.χ.: _Το τραίνο οδηγείται από το Γιώργο. = παθητική σύνταξη, Ο Γιώργος οδηγεί το τραίνο. = ενεργητική σύνταξη, Ο Γιώργος είναι οδηγός του τραίνου. = κατηγορηματική σύνταξη.

Ο Γιώργος όχι μόνο πήγε, αλλά κτύπησε και τον Άρη = Ο Γιώργος εκτός του ότι πήγε, κτύπησε και τον Άρη. αντί απλά: Ο Γιώργος πήγε και κτύπησε τον Άρη.



Στην κινέζικη γλώσσα (κάπου μεταξύ Ελληνικής και κινέζικης γλώσσας είναι οι άλλες), επειδή οι λέξεις δεν έχουν συστατικά στοιχεία (καταλήξεις κ.τ.λ.), έχουν πολλές έννοιες ή ανήκουν σε πολλά μέρη λόγου (είναι κάτι ως τα θέματα: γραφ-, καλ-, αγαπ-.. στην Ελληνική) και η έννοια τους κανονίζεται:

α) από την ένταση του τόνου, π.χ.: κινέζικα: "κιό" (πολύ τονισμένα) = νερό & "κιο" (πιο άτονα) = ερωτώ... , κάτι ως και οι Ελληνικές άκλιτες λέξεις: η & ή (Στις άκλιτες πολυσύλλαβες λέξεις η έννοια καθορίζεται και ανάλογα από το ποια συλλαβή τους τονίζεται, πρβ π.χ. και στην Ελληνική: πότε & ποτέ… )



β) από τη θέση που έχει η εν λόγω λέξη μέσα στην πρόταση (ή από τι άλλη λέξη έχει πριν ή μετά από αυτήν). Παρέβαλε π.χ. στην αγγλική τη λέξη love, όπου η λέξη αυτή (ή οποιαδήποτε άλλη), αν ειπωθεί με αντωνυμία γίνεται ρήμα: i love = αγαπώ, αν ειπωθεί με το άρθρο «the» γίνεται ουσιαστικό: the love = η αγάπη… αν ειπωθεί με τη λέξη «of» γίνεται γενική ουσιαστικού:of love = της αγάπης κ.τ.λ.



Δηλαδή αυτό που φανερώνουμε με τις καταλήξεις, παραγωγικές και κλιτικές, στην Ελληνική γλώσσα, το κάνουμε στις άλλες γλώσσες βάζοντας πριν ή μετά από την εν λόγω λέξη μια άλλη λέξη.



Αυτός είναι και ο λόγος που:

α) Στην Ελληνική γλώσσα ακόμη και αν μιλήσουμε μονολεκτικά, γινόμαστε απόλυτα κατανοητοί ή σαφείς, πρβ π.χ.: αγαπ-ώ, αγάπ-η, αγαπ-άς, αγαπ-ά..

β) Στις άλλες γλώσσες, για να γίνουμε κατανοητοί ή απόλυτα σαφείς, θα πρέπει να μιλήσουμε με πλήρεις προτάσεις του τύπου: Υ + Ρ + Α ή Κ , όπου Υ = υποκείμενο, Ρ = ρήμα, Α = αντικείμενο, Κ = κατηγορούμενο: I love you. He loves me. Mary loves books. Love is a good thing.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΣΠΑΡΤΗ

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ