Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Αρχαίοι ναοί και χριστιανικός φανατισμός

Καταστροφή αρχαίων ναών και χριστιανικός φανατισμός



Είναι ευρύτερα γνωστό πως δίπλα ή κάτω από μία εκκλησία υπάρχουν τα ερείπια κάποιου αρχαίου ελληνικού ναού. Σε αρκετές, μάλιστα περιπτώσεις, οι ίδιοι οι αρχαίοι ναοί έχουν μετατραπεί σε χριστιανικές εκκλησίες. Όποιον ιερέα κι αν ρωτήσουμε γιατί χτίστηκαν χριστιανικοί ναοί πάνω σε αρχαίους ναούς και ιερά θα μας πει πως ήθελαν να «εξαγνίσουν» το χώρο από την «ειδωλολατρία» των «εθνικών». Αυτό, ίσως, είναι η μισή αλήθεια. 

    Πιθανότερο είναι πως ήθελαν να «ελέγξουν» ή να «εκμεταλλευτούν» την δύναμη των αρχαίων ιερών. Εξάλλου είναι γνωστό και κατά ένα μεγάλο ποσοστό επιβεβαιωμένο ότι οι αρχαίοι ναοί ήταν ιδρυμένοι πάνω σε τόπους δύναμης, πάνω σε
ειδικούς ενεργειακούς τόπους οι οποίοι πρόφεραν ηρεμία, γαλήνη, ίαση, οριακά φαινόμενα κλπ. Ωστόσο, η δύναμη ενός τόπου φαίνεται να «λειτουργεί» σύμφωνα με την «ηθική» αυτών που διαμένουν εκεί. Ή για να το πω διαφορετικά: η δύναμη ενός τόπου γίνεται γόνιμη και δημιουργική, για τον άνθρωπο, όταν αυτός που θα κατοικήσει εκεί το κάνει με σεβασμό. Τότε ο άνθρωπος «συντονίζεται» με την δύναμη, ή έρχεται σε συνάφεια με το «θείο». Διαφορετικά η δύναμη μένει στείρα και δεν αποδίδει. Ο τόπος μπορεί να γίνει περίτρανος και λαμπρός αλλά η δύναμη δεν αποδίδει. Ή μάλλον αποδίδεται, διαχέεται αλλά δεν εκλαμβάνεται. 

   Σε όσες εκκλησίες δεν έχουν «προσαρμοστεί» δεν έχουν εναρμονιστεί στο περιβάλλον όπως οι αρχαίοι ναοί, πάνω στους οποίους κτίστηκαν, έχουν παρατηρηθεί πολλά διαζύγια και όχι μόνο δεν στεριώνει ο γάμος αλλά και τα παιδιά που βαφτίζονται σε τέτοια μέρη-εκκλησίες δεν έχουν την «απαραίτητη» ή «απαιτούμενη» πνευματική και ψυχική ισορροπία. Βέβαια αυτό είναι σχετικό. Είναι γνωστό ότι από την αρχαιότητα οι άνθρωποι πλάθουμε μύθους και τους συνδέουμε, με γεγονότα ή καταστάσεις για να δυναμώσουμε έναν ισχυρισμό. Αν με προσοχή ερευνήσουμε τα ονόματα των εκκλησιών και των αρχαίων ιερών, θα διαπιστώσουμε εύκολα, πως σε πληθώρα των περιπτώσεων αυτοί που ονόμασαν τις εκκλησίες πολύ απλά αντιστοίχισαν το όνομα που ήταν αφιερωμένος ο αρχαίος ναός με τον χριστιανικό άγιο που έχτισαν από πάνω του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αντικατάσταση του ονόματος αρχαίου ναού από Δήμητρα σε Άγιο Δημήτριο. Όπου δηλαδή υπάρχει εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, στο ενενήντα τις εκατό των περιπτώσεων έχει χτιστεί πάνω σε αρχαίο ναό της θεάς Δήμητρας. Το ίδιο συμβαίνει με τα πιο πολλά εκκλησάκια του προφήτη Ηλία που έχουν «αντικαταστήσει» τους αρχαίους ναούς του Απόλλωνα Ηλίου. Ή ακόμα και τα εκκλησάκια του Αγίου Γεωργίου έχουν πάρει τη θέση ναών και ιερών του Δία. 

    Πέρα από την αρχιτεκτονική γωνία βλέψης της τεράστιας αυτής καταστροφής πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας την ίδια την καταστροφή. Το μίσος, η κακία και ο πόνος που προκάλεσαν οι άνθρωποι του ''Αγαπάτε αλλήλους'' στο αρχαία δωδεκάθεο για εκείνη την εποχή ήταν πρωτόγνωρο. Άλλαξε όλη την εικόνα του δήθεν ειρηνικού Χριστιανισμού. Έβγαλε στην επιφάνεια ένστικτα βίας και βάρβαρου επεκτατισμού με το πόρισμα ότι η ''ειδωλολατρία'' πρέπει να εξαφανιστεί. Τι πρόσφερε ο Χριστιανισμός στους Έλληνες; Την καταστροφή όλων των ναών, των έργων τέχνης και των βιβλιοθηκών. Έκαψαν όσα βιβλία δεν τους βόλευαν, βεβήλωσαν τα ελληνικά ιερά, κομμάτιασαν τα αγάλματα, γκρέμισαν τους ελληνικούς ναούς, καταλήστεψαν τον εθνικό πληθυσμό. Η πρώτη τους κίνηση ήταν να καταστρέφουν τους ναούς και τα αγάλματα των Ελλήνων στερώντας έτσι τον κόσμο από ανεπανάληπτα δημιουργήματα της αρχαίας τέχνης, για να μη μείνει ίχνος από τη "Αιρετική θρησκεία των ειδώλων" και αυτό με το σειρά του μας κάνει να σκεφτούμε.
    Τι είναι τελικά ο Χριστιανισμός. Θρησκεία ενάρετη και ανθρωποκεντρική; Ή θρησκεία εξόντωσης ότι αντίθετου;   Απαντώντας σε αυτή την ερώτηση είναι βέβαια άδικο να μην λάβουμε υπ' όψιν μας τα καλά του Χριστιανισμού και τις σωστές ιδέες για τις οποίες άνθρωποι έχουν παλέψει μέχρι θανάτου και για το πως ο Χριστιανισμός ήταν πάντα αντίθετος σε κάθε μορφής καπιταλιστικού καθεστώτος κάθε εποχής. Από την άλλη είναι αδιανόητο όμως να μην καταδικάσουμε αυτό το αιματοκύλισμα εις βάρος του Δωδεκάθεου. Σκεπτόμενοι αυτό ανοίγουμε μια παρένθεση στο τι είναι Φανατισμός.Ο Φανατισμός που ως όρος προέρχεται εκ της λατινικής λέξης "fanum" (=ιερόν), σημαίνει την μετ' εγωισμού και εμπάθειας προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις, ανεξάρτητα απ' το αν αυτές είναι ορθές ή όχι. Πιθανότερη προέλευση του "fanum" η εκ της ελληνικής "φανός" (φαίνω=φωτίζω) και παραπέμπει σε ιερά τελετή ή μυσταγωγία συνοδευόμενη κατά κανόνα με πυρσούς. Σε αυτή την προσπάθεια του να καταλάβουμε τελικά αν είναι η όχι καλός ο φανατισμός παρατηρούμε το πόσο ευάλωτες ήταν είναι και θα είναι οι μάζες είτε πρόκειται για Χριστιανούς, είτε για Μουσουλμάνους ,είτε για δεξιούς είτε για αριστερούς. Όλες οι δεσποτικές και τυραννικές εξουσίες που έχουμε γνωρίσει στηρίχτηκαν στη συγκρότηση και την αύξηση της μάζας. Δίχως τη συνειδητή και τεχνητή διέγερση όλο και μεγαλύτερων μαζών η δύναμη των τυραννιών και των ολοκληρωτισμών θα ήταν αδιανόητη. Μέσα από την εμπειρία της μάζας προκαλείται εκείνη η ταύτιση με το όλο που θεωρείται αναγκαία για τη νομιμοποίηση της κυριαρχίας. θα κλείσω αυτή την παρένθεση του φανατισμού και μαζί και την εργασία με μία παράγραφο από το βιβλίο του Ελία Κανέτι για τις μάζες και την εξουσία. <<Ο εξουσιαστής στέλνει τους άλλους στο θάνατο για να γλιτώσει ο ίδιος από αυτόν. Όχι μόνον του είναι αδιάφορος ο θάνατος των άλλων αλλά και όλα μέσα του τον ωθούν να τον προκαλεί με μαζικό τρόπο. Καταφεύγει κυρίως σ αυτό το ριζικό μέτρο όταν αμφισβητείται η κυριαρχία του πάνω στους ζωντανούς. 

   Μόλις αισθανθεί ότι απειλείται, το πάθος του να τους δει όλους νεκρούς μπροστά του δεν μπορεί να μεταφραστεί με λογικούς συλλογισμούς». Η παράνοια είναι στην κυριολεξία «μια αρρώστια της εξουσίας». Πίσω από την παράνοια, όπως και πίσω από την εξουσία, κρύβεται η ίδια βαθύτερη τάση: η επιθυμία να παραμερίσει κανείς τους άλλους για να είναι ο μοναδικός ή στην ηπιότερη μορφή, να χρησιμοποιήσει κανείς τους άλλους για να γίνει με τη βοήθεια τους ο μοναδικός.
 Ποιος είναι τελικά ο εξουσιαστής; Ο Θεός; Το κράτος ή εμείς οι ίδιοι; Αυτή είναι μια ερώτηση που κανείς ποτέ δεν θα απαντήσει.>>

Βιβλιογραφία. Filostratos.blogs.gr,Βικιπαίδεια, Ελίας Κανέτις -Μάζες και εξουσία-

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Ν. ΚΑΛΟΔΗΜΑΣ
Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

Πηγή: http://www.apidealakonias.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η ΣΠΑΡΤΗ

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΠΑΡΤΗΣ