Δαμιανάκος: Το αρχαίο θέατρο του Γυθείου, η αιτία της Ελληνικής κατάρευσης...
Η πρόσφατη λειτουργία του θεάτρου του Διονύσου στην Ακρόπολη, μετά από 2500 χρόνια, οφείλεται στην πρωτοβουλία
που έχει αναπτύξει ο Σταύρος Μπένος , πρώην δήμαρχος Καλαμάτας, ο οποίος πρωτοστατεί με τον Σωματείο "ΔΙΑΖΩΜΑ" που έχει δημιουργήσει για την διάσωση και αξιοποίηση των 150 περίπου αρχαίων θεάτρων της Ελλάδος. Δεν χρειάζεται να αναλύσω την τεράστια προσφορά εθνικής σημασίας αυτού του εγχειρήματος. Από ότι πληροφορήθηκα επίσης, οι επαφές του κυρίου Μπένου με την νυν και πρώην αυτοδιοίκηση, του Γυθείου , για το αρχαίο θέατρο, δεν κατέληξαν σε κανένα αποτέλεσμα.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι έχει να προσφέρει η επέκταση του λιμανιού στο Γύθειο, όταν δεν υφίσταται Μουσείο, αρχαίο Θέατρο και η νήσος Κρανάη είναι αναξιοποίητη. Τι θα δεί και που θα ξοδέψει ο επισκέπτης από το κρουαζιερόπλοιο ; Αφού όλες οι κρουαζιέρες είναι all excusive, δηλαδή περιλαμβάνουν πλήρη διατροφή, άρα δεν υπάρχει λόγος να φάει κάποιος στο λιμάνι. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Ένα ανακαινισμένο και λειτουργικό αρχαίο θέατρο είναι κατ΄αρχήν κόσμημα για την πόλη και πόλος έλξης τουριστών.
Είναι ένα υπαίθριο σχολείο που οι μαθητές μια ωραία ημέρα μπορούν να διδάσκονται φιλολογικά μαθήματα. Είναι ο χώρος που η πόλη μπορεί να τιμήσει κάποιον επιφανή άνθρωπο της διανόησης, κάποιον πολίτη για την προσφορά του ή να οργανώσει μια εκδήλωση άλλης φύσεως. Ένας χώρος όπου όλα τα σχολεία της Λακωνίας μπορούν να διαθέσουν μια ημέρα να έρθουν εκδρομή. Μα πάνω από όλα είναι ο συνδετικός κρίκος που μας συνδέει με τον πολιτισμό μας και την καταγωγή μας. Την ελληνική καταγωγή μας. Γιατί κανένας άλλος λαός δεν έφτιαξε θέατρο.
Τα αρχαία μας θέατρα στέκουν ακλόνητοι φρουροί του ελληνικού Λόγου 28 αιώνες τώρα. Μαρμάρινες γλάστρες, τα αρχαία θέατρα που οι θεοί φυτέψανε τον ελληνικό Λόγο. Οι αρχαίοι χαρακτήριζαν το θέατρο ως «ψυχική κάθαρση», γιατί ο ζωντανός λόγος μαζί με την μουσική και τον χορό, μεταμόρφωναν τον χαρακτήρα του θεατή φυτεύοντας μέσα του το σπέρμα της Αρετής. Ο προφορικός Λόγος γίνεται μέσο ψυχαγωγίας, προβληματισμού και πειθούς.
Ήταν το σημείο όπου οι θεοί συναντούσαν τον άνθρωπο μέσα από τις τραγωδίες και τις κωμωδίες. Με άλλα λόγια το θέατρο στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ ένα απλό ψυχαγωγικό δρώμενο, ή μάλλον ήταν ψυχαγωγικό στην κυριολεκτική έννοια του όρου. Διαμόρφωνε συνειδήσεις και την ίδια στιγμή διαμορφωνόταν από τη συλλογική συνείδηση. Συνδυάζοντας τη θρησκεία, την κοινωνική και πολιτική κριτική με την εκπαίδευση, έγινε κόμβος, ένα σημαντικό σταυροδρόμι για τις συνιστώσες που παράγουν συνήθως πολιτισμική δράση. Από αυτή την άποψη θεωρούμενο ενσωμάτωσε τους κανόνες της πόλης και την ίδια στιγμή έγινε ένα μεγάλο λαϊκό δικαστήριο για την κρίση της κοινωνικής της διαχείρισης.
H θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων ήταν στην πραγματικότητα μια αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων και κάθε θεότητα συμβόλιζε φυσικές δυνάμεις. Έτσι, το ταξίδι της πνευματικής αναζήτησης ξεκινούσε χωρίς δόγματα, χωρίς καταπιέσεις και φραγμούς, ελεύθερα και ανοικτά στη Ζωή και στο Σύμπαν.Δεν πίεζε το ανθρώπινο μυαλό με «αποκαλύψεις και δόγματα» Γι’ αυτό στάθηκε δυνατό να γεννηθεί η φιλοσοφία και η επιστήμη - λογική στην Ελλάδα.
Και ο άνθρωπος, μέσω αυτής της αναζήτησης, να είναι πάντα στην ψυχική κατάσταση ενός αθώου και ερευνητικού παιδιού. Στη θρησκεία ο άνθρωπος έχει οδηγό κάποιο δόγμα, στη φιλοσοφία έχει οδηγό την ψυχή του και την αρετή.
Το θέατρο λοιπόν είναι η αγνή ελληνική φωνή που έρχεται από τους αιώνες. Άφθαστοι καλλιτέχνες οι Έλληνες στο να πνευματοποιούν την ύλη. Άφθαστοι στην πολυμάθεια, στην έρευνα και στα πολιτιστικά άλματα. Οι ελληνικές λέξεις θέατρο και μουσική ( theatre,music) υπάρχουν σε 140 γλώσσες. Είναι οι δυο ελληνικές λέξεις που συνδέουν όλα τα κράτη της γης.
Όταν λοιπόν το αρχαίο θέατρο μιας πόλης είναι σε τέτοια χάλια, αντανακλά ένα πράγμα, για τον μορφωμένο ξένο επισκέπτη. Ότι τούτοι εδώ οι κάτοικοι της πόλης, είναι αδιάφοροι και ξένοι στην κληρονομιά τους.
Τεράστια ποσά ξοδεύουν οι δήμοι για ανέγερση γηπέδων και ναών, για καρναβάλια και άψυχες φιέστες , αλλά τι κάνουν για την κληρονομιά τους;
Γιατί άλλο πράγμα είναι το αρχαίο θέατρο κι άλλο το σύγχρονο Κολοσσαίο που σήμερα λέγεται γήπεδο. Άλλο πράγμα το μάρμαρο κι άλλο το σοφαντισμένο τσιμέντο. Άλλο πράγμα το μαρμάρινο άγαλμα κι άλλο οι αυτοκόλλητες αγιογραφίες. Άλλο πράγμα, να κάθεται το παιδί στις κερκίδες του θεάτρου και να παρακολουθεί αττική τραγωδία και άλλο να κάθεται στις κερκίδες του γηπέδου και να βρίζει παίχτες , διαιτητή, να πετά μπουκάλια, πέτρες και φυσικά ανα δυο δευτερόλεπτα την λέξη μ….α.
Άλλο πράγμα τα καρναβάλια και άλλο η ποίηση. Άλλο πράγμα ο πολιτισμός και άλλο ο μαϊμουδισμός. Άλλο πράγμα ο ελληνισμός και άλλο ο βαρβαρισμός.
Να λοιπόν πως το αρχαίο θέατρο διαμορφώνει την παιδεία. Η οποία αποτελεί θεμέλιο λίθο σε ένα κράτος. Η έλλειψη παιδείας οδηγεί σε ασυνείδητους πολίτες, σε ασυνείδητους πολιτικούς, σε διάλυση της κρατικής δομής και τελικά σε κατάρρευση του κράτους.
Ο σύγχρονος έλληνας ούτε δημοκρατικά στάνταρ έχει, ούτε παιδεία, ούτε γνωρίζει την καταγωγή του. Περιφέρεται ζαλισμένος από τις προσκολλήσεις σε κόμματα, γήπεδα και δόγματα. Δυο βήματα πίσω κι ένα μπροστά. Γιατί ποτέ του, δεν παρακολούθησε αρχαίο θέατρο, δεν κοινώνησε με τον ελληνικό πολιτισμό. Αυτό το πράγμα που σκότωσε τον καθηγητή και Λακωνα Λιαντίνη. Ο έλληνας, σήμερα προτιμά τα τουρκικά σίριαλ,αντί να σκύψει λίγο στην ιστορία του και να ενδιαφερθεί πολιτιστικά για το περιβάλλον του.
Μοιάζει με τους ξυπόλητους φελάχους της ερήμου, που διακηρύττουν ότι είναι απόγονοι των μεγαλοπρεπών Φαραώ. Νομίζω ότι το όνομα αυτής της χώρας που κατοικούμε θα έπρεπε να είναι, Νέα Ιουδαία ή Νέα Σοβιετία. Έχουν κάποια σχέση αυτοί οι κάτοικοι της χώρας , με τους έλληνες που πήγαιναν εθελοντές μακεδονομάχοι, απαρνούμενοι τα πάντα; ή με τον ελληνικό πολιτισμό που στηρίζεται στην ελεύθερη σκέψη και την αρμονία: Αν εθνικό θεωρείτο το αληθές ,όπως γράφει ο Σολωμός , θα ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Η ιερή γη της Ελλάδος λοιπόν, μας τιμωρεί γι αυτή την ασέβεια. Για τα παρατημένα αναξιοποίητα αρχαία θέατρα. Όπως τιμώρησε κάθε ασεβή και βάρβαρο, που πέρασε από εδώ. Είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτή την κατρακύλα και τώρα θα πονέσουμε πολύ. Γιατί μόνο με δοκιμασία και πόνο μαθαίνει κάποιος, πληρώνοντας τα λάθη του.
Ο Σύλλογος Φίλων της Βιβλιοθήκης Γυθείου, μέσω της πρωτοβουλίας του κυρίου Μπένου, προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει τους αρμόδιους φορείς και τα σχολεία. Σε αυτή την προσπάθεια όλοι οι Λάκωνες ενεργά πρέπει να βοηθήσουν. Στην ιστοσελίδα του Σωματείου ΔΙΑΖΩΜΑ, για την ανάδειξη των 150 αρχαίων θεάτρων μπορεί ο καθένας να βρει τις σχετικές πληροφορίες.
Ο Δήμαρχος Ανατολικής Μάνης, οι βουλευτές Λακωνίας και η κυρία Αντιπεριφερειάρχης σε συνεργασία με τον κύριο Μπένο, πρέπει να δώσουν άμεσα την λύση σε αυτό το θέμα που είναι εθνικής σημασίας.
Το αρχαίο θέατρο Γυθείου, περιμένει χορταριασμένο, παρατημένο, πληγωμένο, σιωπηλό, να ξαναπάρει την θέση που του αξίζει, στην πόλη μας, στον πολιτισμό και την ψυχή μας. Περιμένει να δικαιωθεί από τα λόγια του Μακρυγιάννη : « Γι αυτά τα μάρμαρα επολεμήσαμε».
Χαρίλαος Δαμιανάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου