Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ
Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς βλέπουμε ότι οι Δωριείς ήταν
ένα από τα τέσσερα φύλα (= οι Δωριείς, οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι
Δωριείς) που αποκόπηκαν από τους Πελασγούς και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος,
το ελληνικό και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό όλοι οι Πελασγοί και μερικά
άλλα βάρβαρα φύλα (οι Καδμείοι ή Θηβαίοι, οι Πέλοπες, οι Δαναοί κ.α.).
Ειδικότερα και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 57), οι Δωριείς αρχικά κατοικούσαν στη Φθιώτιδα. Από εκεί και επί βασιλιά Δώρου – απ΄όπου και Δωριείς – πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου, στη χώρα που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι και πήγαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνό. Από εκεί έφυγαν και πήγαν στη Δρυοπία (της Στερεράς Ελλάδας) απ’ όπου μετά πήγαν και στην Πελοπόννησο όπου ονομάστηκαν και έθνος Δωρικό, πρβ: «Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι, οι λακεδαιμόνιοι, ήταν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. (Ηρόδοτος Α, 57)
Ο Θουκυδίδης, σχετικά με τους Δωριείς και τα πράγματα στην Ελλάδα μετά τα τρωικά, λέει (σε μετάφραση Ελ. Βενιζέλου) τα εξής: «Καθόσον και μετά τα Τρωικά ακόμη αι μεταναστεύσεις και
νέαι εγκαταστάσεις εξηκολούθησαν εις την Ελλάδα, εις τρόπον ώστε δι’ έλλειψιν ησυχίας, δεν ημπόρεσεν αύτη να αναπτυχθή. Τωόντι, η μεγάλη βραδύτης της επιστροφής των Ελλήνων από την Τροίαν είχε προκαλέσει πολλάς πολιτικάς μεταβολάς, καθ’ όσον συχναί στάσεις εγίνοντο εις τας πόλεις και όσοι συνεπεία αυτών εξωρίζοντο ίδρυαν νέας τοιαύτας. Και οι σημερινοί Βοιωτοί, εκδιωχθέντες το εξηκοστόν έτος μετά την άλωσιν της Τροίας υπό των Θεσσαλών από την Άρνην, εγκατεστάθησαν εις την χώραν, η οποία σήμερον καλείται Βοιωτία, ενώ πρότερον εκαλείτο Καδμηΐς (μέρος, άλλωστε, αυτών ήτο ήδη εγκατεστημένον από πριν εκεί, και από αυτούς προήρχοντο οι Βοιωτοί που έλαβαν μέρος εις την εκστρατείαν κατά της Τροίας). Και οι Δωριείς με τους Ηρακλείδας κατέλαβαν την Πελοπόννησον το ογδοηκοστόν έτος. Ως εκ τούτου, μόλις μετά παρέλευσιν πολλού καιρού ησύχασεν οριστικώς η Ελλάς και ο πληθυσμός της έπαυσεν υποκείμενος εις βιαίας μετακινήσεις, οπότε και ήρχισε ν’ αποστέλλη αποικίας. Και οι μεν Αθηναίοι απώκισαν τας Ιωνικάς πόλεις της Μικράς Ασίας και τας περισσοτέρας νήσους του Αιγαίου πελάγους, οι δε Πελοποννήσιοι το πλείστον της Ιταλίας και Σικελίας και μερικά άλλα μέρη της λοιπής Ελλάδος. Όλαι αυταί άλλωστε αι αποικίαι ιδρύθησαν μετά τα Τρωικά». (Θουκυδίδης; Α 12)
Επομένως ο Θουκυδίδης (Α 3 – 19) λέει ότι : α) Η καθυστέρηση της επιστροφής των Ελλήνων από την Τροία είχε προκαλέσει πολλές πολιτικές μεταβολές, επειδή οι συχνές στάσεις στις πόλεις είχαν ω συνέπεια να εξορίζονται οι στασιαστές και αυτοί να ιδρύουν νέες πόλεις, β) Ογδόντα (80) χρόνια μετά τα Τρωικά ( δηλαδή κάπου το 1129 π.Χ.) οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες (βλέπε αμέσως πιο κάτω) έφυγαν από τη Στερεά και πήγαν και κατέλαβαν την Πελοπόννησο και αυτό το γεγονός ήταν η τελευταία μετακίνηση ελληνικών φύλων, αφού έκτοτε ησύχασε οριστικά η Ελλάδα και άρχισε να κάνει αποικίες και οι μεν Αθηναίοι αποίκησαν τις ιωνικές πόλεις της Μ. Ασία και στα νησιά, οι Πελοποννήσου στην Ιταλία και Σικελία κ.α.
Ο Ισοκράτης, σχετικά με τους Ηρακλείδες, αναφέρει ότι όταν πέθανε ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του (οι καλούμενοι Ηρακλείδες), φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Ευρυσθέας (= ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων), κατέφυγαν στη Στερεά Ελλάδα. Αργότερα ήρθε εκεί ο Ευρυσθέας, για να τους βρει και να τους σκοτώσει, φοβούμενος και κείνος μήπως γυρίσουν εκείνοι και του πάρουν τη βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα. Στη συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από τη Στερεά Ελλάδα στην Πελοπόννησο (εξ ου και «Κάθοδος Δωριέων με τους Ηρακλειδείς») και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου (= την Σπάρτη, τη Μεσσήνη, το Άργος κ.α.), με το αιτιολογικό ότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των γιων του Ηρακλή. Ακολούθως και αφού οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στο Θρόνο, αντί να γυρίσουν πίσω μοίρασαν μεταξύ τους την Πελοπόννησο και έκτοτε αρχίζει η δωρική περίοδος της Πελοποννήσου. Από τότε και εξής παρουσιάζεται ως πανίσχυρη Σπάρτη, η αντίζηλος των Αθηναίων για την ηγεμονία των Ελλήνων.
Λέει ο Ισοκράτης (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»): «Καταρχάς, νομίζω, ότι πρέπει να σας υπενθυμίσω με ποιο τρόπο κατακτήσετε τη Μεσσήνη και για ποιους λόγους εγκατασταθήκατε στην Πελοπόννησο, τη στιγμή που είστε Δωρικής καταγωγής…. Όταν ο Ηρακλής πέρασε στην άλλη ζωή και από θνητός έγινε θεός, στην αρχή τα παιδιά του, λόγω της δύναμης των εχθρών του αναγκάστηκαν να περιπλανώνται εδώ κι εκεί και να εκτίθενται σε πολλούς κινδύνους. Μετά το θάνατο του Ευρυσθέα έζησαν κοντά στους Δωριείς. Η Τρίτη γενιά των απογόνων τους πήγε στους Δελφούς, για να ζητήσει από το Μαντείο χρησμό για κάποια ζητήματα. Ο θεός απάντησε στις ερωτήσεις που του έγιναν, αλλά τους διέταξε και να γυρίσουν πίσω, στη γη των προγόνων τους. Μελέτησαν το χρησμό και βρήκαν πρώτα ότι το Άργος είχε περιέλθει στην κατοχή τους με βάσει τη συγγένεια (γιατί μετά το θάνατο του Ευρυσθέα ήταν οι μόνοι επιζώντες από το γένος των Περσειδών) και ότι η Λακεδαίμονα ανήκε επίσης σ’ αυτούς από δωρεά (όταν ο Τυνδάρεως έχασε την εξουσία και αφού προηγουμένως ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης έπαψαν να βρίσκονται ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Ηρακλής εγκατάστησε και πάλι στην εξουσία τον Τυνδάρεω, ο οποίος έδωσε τη Λακεδαίμονα ως ανταμοιβή για την ευεργεσία που του προσέφερε και λόγω της συγγένειας του με τους γιους του… … Ενώ είναι πολλές οι ευεργεσίες που κάμαμε, εμείς οι Αθηναίοι και οι πρόγονοί μας, στην πόλη των Λακεδαιμονίων, εγώ θέλησα να μιλήσω μόνο για τούτη. πραγματικά χάρη στη σωτηρία που προσφέραμε οι απόγονοι των σημερινών βασιλιάδων της Λακεδαίμονος, οι απόγονοι του Ηρακλή, κατέβηκαν στην Πελοπόννησο, κατέλαβαν το Άργος, τη Λακεδαίμονα και τη Μεσσήνη, ίδρυσαν τη Σπάρτη»… (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19)
Ο Ισοκράτης, λέει επίσης ότι οι Σπαρτιάτες ναι μεν ήσαν Έλληνες, όμως από τη μια επήλυδες (επειδή πήγαν στην Πελοπόννησο από τη Στερεά) και αχάριστοι ( γιατί, ενώ τους βοήθησαν οι Αθηναίοι να νικήσουν τον Ευρυσθέα, δεν τους το αναγνώρισαν ποτέ) και από την άλλη ότι δεν είναι ούτε καλοί Έλληνες, γιατί πήγαν και κατέλαβαν άλλες ελληνικές πόλεις (τις πόλεις των Αχαιών στην Πελοπόννησο) ούτε και καθαρόαιμοι Έλληνες, γιατί κατέλαβαν και στην συνέχεια αναμείχθηκαν στην Πελοπόννησο με βάρβαρους (= τους Πέλοπες και οι Δαναούς). Λέει επίσης ότι σι Σπαρτιάτες δεν έπρεπε να καταλάβουν και να οικειοποιηθούν τον πλούτο των πόλεων της Πελοποννήσου (της Λακεδαίμονας ή Σπάρτης, της Μεσσήνης, του Άργος κ.τ.λ.), γιατί αφενός καμιά παράδοση δεν λέει ότι οι επήλυδες να διοικούν τους αυτόχθονες και αφετέρου αυτούς που κατέλαβαν ήσαν Έλληνες και μάλιστα με πολύ μεγάλη προσφορά στον Ελληνισμό. Ήταν στρατιώτες και πρωταγωνιστές στη νικηφόρα εκστρατεία της Τροίας, που έκτοτε η Ελλάδα ησύχασε από τους βάρβαρους, αναπτύχθηκε κ.τ.λ., πρβ (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):
«Αντίθετα, εκείνοι (οι Σπαρτιάτες), αφού κατέστρεψαν τις μεγαλύτερες και τις σπουδαιότερες από κάθε άποψη πόλεις της Πελοποννήσου, οικειοποιήθηκαν τον πλούτο τους. Και όμως, οι πόλεις αυτές, ακόμη κι αν δεν είχαν στο ενεργητικό τους μέχρι τότε τίποτε σπουδαίο, άξιζαν να τύχουν πιο μεγάλης ευγνωμοσύνης εκ μέρους των Ελλήνων για την εκστρατεία της Τροίας…. Η Μεσσήνη έστειλε το Νέστορα, τον πιο σώφρονα άνθρωπο της εποχής του, η Λακεδαίμονα το Μενέλαο… Η πόλη του Άργους τον Αγαμέμνονα, ο οποίος έκανε τι πιο πολλές, τις τόσες ωραίες και τόσο μεγάλες ωφέλειες για τους Έλληνες… (Ισοκράτης Παναθηναϊκός 72-77)
«Οι Λακεδαιμόνιοι δεν αρκέστηκαν να συμπεριφερθούν άσχημα απέναντι σ’ αυτές τις πόλεις και σε τέτοιους άνδρες, αλλά στράφηκαν και εναντίον εκείνων που είχαν κοινή καταγωγή με αυτούς και που συμμετείχαν στην κοινή εκστρατεία και αντιμετώπισαν τους ίδιους κινδύνους, εννοώ τους Αργείους και τους Μεσσηνίους..» (Παναθηναϊκός 91-94)
Από τότε που οι Σπαρτιάτες πήγαν στην Πελοπόννησο δεν έκαναν τίποτε άλλο από το πώς θα υποτάξουν όλη την Ελλάδα (Παναθηναϊκός 98-99)
«Εξαιτίας αυτών (των Τρωικών, της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, αφού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 – 69)
Ωστόσο ο λόγος για τον οποίο ο Ισοκράτης κατηγορεί τόσο σκληρά τους Σπαρτιάτες είναι το ότι δεν ήθελε οι Σπαρτιάτες να ηγεμνευουν των Ελλήνων, αλλά οι συμπατριώτες του Αθηναίοι, όπως είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια.
Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις. Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Στο Άργος, που δόθηκε στον Τήμενο, στη Μεσσήνη, που έλαβε ο Κρεσφόντης και στη Λακεδαίμονα που πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήσαν δύο στον αριθμό. Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων του μυθικού Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή, και ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά (Δειφόντης, Φαλκής, και Κεισός) κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.
2) Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στο θρόνο του Άργους (αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερα μέρη απ’ αυτά που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου) έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Την αρχή με τους Ηρακλήδες Κρεσφόντη, Τέμενο και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω του τα δίδυμα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη. Τα αδέλφια του, πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη . Όταν η Δωρική φάλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και Μεσσηνίας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου.
Β. ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΩΡΙΕΙΣ
Tο σχολικό βιβλίο της Α’ τάξης Γυμνασίου «Ιστορία αρχαίων χρόνων ως το 300 π.Χ.» (Λ. ΤΣΑΚΤΣΙΡΑ, Μ. ΤΙΒΕΡΙΟΥ) αναφέρει (στις σελίδες 8 και 60) τα εξής: «Τα πρώτα ελληνικά φύλα υπολογίζεται ότι έφτασαν στον ελληνικό χώρο γύρω στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.,….. Τα ελληνικά φύλα που έφτασαν στην Ελλάδα ήταν τμήμα της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας στην οποία ανήκαν και τα ιταλικά, οι Κέλτες, οι Γερμανοί, οι Σλάβοι, οι Μήδοι και οι Πέρσες, οι Ινδοί….. Οι Μυκηναίοι ανήκουν στα ινδοευρωπαϊκά φύλα που με αφετηρία τα Ουράλια όρη εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη και μέχρι την Ινδία…».
Μερικοί λένε και ότι οι Δωριείς ήρθαν στην Ελλάδα από το βορρά, από τις πεδιάδες της σημερινής Ουγγαρίας ή τα Ουράλια όρη, το 1100 κατασφάζοντας όσους λαούς βρήκαν στο διάβα τους, καθώς και ότι μετά τη κατάκτηση της Ελλάδας από τους Δωριείς δημιουργήθηκε ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός. Λένε επίσης ότι όταν οι Δωριείς κατέβηκαν στην Kρήτη, οι Kρήτες αντιστάθηκαν, μπροστά όμως στα σιδερένια όπλα των αντιπάλων, αντί των χάλκινων δικών τους, υπέκυψαν. Ακολούθως η δομή λέει της κοινωνίας της Κρήτης ακολούθησε τα πρότυπα της Κοινωνίας της Σπάρτης, χώρισαν τους κατοίκους της σε διάφορες κατηγορίες υποτελών κατά τα Σπαρτιατικά έθιμα, τους περίοικους, μνωίτες, αφαμιώτες ή κλαριώτες κ.λπ.
Ωστόσο όλα αυτά είναι κακοήθειες ανθελληνικών κέντρων, γιατί:
1) Τα ως άνω δεν αναφέρονται σε κανένα αρχαίο συγγραφέα.
2) Στην αρχαία Κρήτη υπήρχαν κοινωνικές τάξεις, όπως μας πληροφορούν ο Αριστοτέλης κ.α. « Τη γη στη Σπάρτη την καλλιεργούν είλωτες, στην Κρήτη οι περίοικοι». Ωστόσο οι μειωνίτες και όχι μνωίτες και οι περίοικοι της Κρήτης δεν ήταν οι Μινωίτες, όπως κακώς λένε μερικοί, αφού αφενός παλιά δεν υπήρχε η ονομασία Μινωίτες (είναι σημερινή, του Evans) και αφετέρου οι περίοικοι ήσαν είτε φτωχοί άνθρωποι, κάτι ως σήμερα οι υπηρέτες, είτε αιχμάλωτοι πολέμου, οι οποίοι μάλιστα διέπονταν με νομοθεσία που προέβλεπε ακόμη και πως αυτοί οι δούλοι μπορούσαν να γίνουν ελεύθεροι. Έπειτα, αν οι Δωριείς είχαν κάνει δούλους τους Μινωίτες, οι Δωρικές πόλεις, δεν θα αντέγραφαν τους Μινωικούς νόμους και τα μινωικά ήθη και έθιμα.
3) Το ελληνικό έθνος, όπως είδαμε πιο πριν, σχηματίστηκε μετά τα τρωικά από τους αυτόχθονες Πελασγούς (= τους Δωριείς, τους Ίωνες, τους Αχαιούς και τους Αιολείς ), καθώς και μερικά άλλα βάρβαρα φύλα (= τους Καδμείους ή Θηβαίους, τους Δαναούς, τους Πέλοπες κ.α.) που ήρθαν άλλα από την Ασία, άλλα από την Αφρική και άλλα από τη Θράκη. Επομένως αυτά τα περί Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας απ΄ όπου κατάγονται οι Έλληνες είναι αν μη τι άλλο λάθος υπόθεση.
4) Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, και τους Διόδωρο, Στράβωνα κ.α., ο σίδηρος είχε βρεθεί στην Ίδη της Κρήτη ήδη επί Μίνωα A’ = το 15 αι. π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό. Έπειτα τα αρχαία όπλα (δόρυ, ξίφος, ασπίδα κ.τ.λ.) είτε είναι από χαλκό είτε είναι από σίδερο δεν διαφέρουν σε τίποτα ως προς την απόδοση. Απλώς τα χάλκινα είναι πιο ελαφριά και γι αυτό πάντα ήταν από χαλκό ή προσμίξεις του. Επομένως αυτά τα περί σιδερένιων όπλων των Δωριέων που κατάσφαξαν τους Μινωίτες κ.α. είναι αν μη τι άλλο λάθος υποθέση.
5) Ο Ηρόδοτος (Α 56-58, Ε 17 και Η 43) λέει ότι η κάθοδος των Δωριέων έγινε όχι από τα Ουράλια ή την Ουκρανία, αλλά από τον ελληνικό βορά (από την Πίνδο της Μακεδονίας) και αφού πρώτα έκαναν εκεί άνοδο, δηλαδή πήγαν από τη Δωρίδα της Θεσσαλίας στη Μακεδονία και από εκεί μερικοί μετά κατέβηκαν στην Πελοπόννησο. Επομένως αυτά τα περί καθόδου των Δωριέων από τα Ουράλια όρη είναι αν μη τι άλλο λάθος υπόθεση.
6) Όχι μόνο οι Δωριείς, αλλά και οι Ίωνες και οι Αχαιοι είχαν έρθει σε πόλεμο με κάποια άλλο από τα ελληνικά φύλα είτε για συνοριακούς είτε για ηγεμονικούς λόγους.
7) Ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός 46 – 56, 204 – 206 κ.α.), σχετικά με τη κάθοδό Δωριέων με τους Ηρακλείδες και τον πολιτισμό τους (και απαντώντας –προσέξτε- σ’ αυτούς που λένε ότι τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα τους δημιούργησαν οι Δωριείς ), απαντά τα εξής: α) Οι Δωριείς (Σπαρτιάτες κ.α.) το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά ήταν ο πόλεμος και συνάμα να φέρουν τα πράγματα έτσι ώστε να ηγούνται άλλων ελληνικών πόλεων. β) Οι Δωριείς (Σπαρτιάτες κ.α.) δεν είναι καλοί Έλληνες και συνεπώς δεν πρέπει να ηγεμονεύουν των Ελλήνων, γιατί αφενός έφυγαν από τον τόπο τους στην Στερεά Ελλάδα και πήγαν στην Πελοπόννησο προκειμένου να αποκαταστήσουν στην εκεί βασιλεία του Άργους τους εξόριστους βασιλιάδες του οίκου των Ηρακλειδών και αφού το έκαναν δεν ξαναγύρισαν στον τόπο τους και αφετέρου κατά την κάθοδό τους δεν σταμάτησαν να πολιορκούν και να λεηλατούν τη μια μετά την άλλη, τις πόλεις της Πελοποννήσου (Μεσσήνη, Λακεδαίμονα, κ.α.) παρά μόνο αφού τις υπέταξαν όλες, εκτός από το Άργος, αν και δεν έπρεπε να κάνουν κάτι τέτοιο, γιατί αφενός εκείνους που λεηλάτησαν και κατέστρεψαν ήσαν ίδιας καταγωγής μ’ αυτούς, ήσαν και αυτοί Έλληνες, και αφετέρου άξιζαν να τύχουν ευγνωμοσύνης εκ μέρους όλων των Ελλήνων επειδή έκαναν την εκστρατεία της Τροίας.γ) Αν δεχτούμε ότι οι Δωριείς υπήρξαν οι δημιουργοί του πολιτισμού, τότε τι να πουν αυτοί που δημιούργησαν τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα, δηλαδή ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ, ο Αιακός, οι σύγχρονοι του Θησέα και του Ηρακλή και όσοι εκστράτευσαν στην Τροία?
«Αν είναι έτσι τα πράγματα, ας δεχτούμε ότι έχεις δίκιο, όταν λες ότι οι άνθρωποι αυτοί (οι Σπαρτιάτες) υπήρξαν οι δημιουργοί των καλύτερων θεσμών, τότε, αναγκαστικά, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έζησαν πολλές γενιές πριν οι Σπαρτιάτες εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο, πρέπει να μη διέθεταν κανένα από αυτά τα προσόντα, δηλαδή ούτε οι στρατιώτες που εκστράτευσαν στην Τροία, ούτε οι σύγχρονοι του Ηρακλή και του Θησέα, ούτε ο Μίνωας, ο γιος του Δία, ούτε ο Ραδάμανθυς, ούτε ο Αιακός ούτε κάποιος από τους μεγάλους άνδρες που υμνούνται γι αυτές τις αρετές, οπότε κακώς έχουν τη φήμη που απολαμβάνουν»… (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 205)
Επομένως οι Δωριείς δεν είναι οι Δημιουργοί του ελληνικού πολιτισμού, αλλά οι άλλοι Έλληνες και ειδικότερα ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ, ο Αιακός, οι σύγχρονοι του Θησέα και του Ηρακλή και όσοι εκστράτευσαν στην Τροία,
Σημειώνεται όμως ότι όλα αυτά τα λέει ο Ισοκράτης φουσκωμένα και αυτό γιατί ήθελε να κατηγορήσει τους Δωριείς προκειμένου οι Αθηναίοι να ηγεμονεύουν των Ελλήνων. Και προ τούτο παράβαλε ότι ο Πλάτωνας στον Πρωταγόρα λέει ότι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την φιλοσοφία ήσαν οι Κρήτες και οι Λακεδαιμόνιοι και από την Λακεδαίμονα ήταν ο σοφός Χείλων ο Λακεδαιμόνιος. Δεν ξεκαθαρίζει όμως αν ο Χείλων ήταν Αχαιός ή Δωριέας Λακεδαιμόνιος.
Οι αρχαίοι συγγραφείς ( Όμηρος, Πλάτωνας, Διόδωρος, Παυσανίας κ.α.),
όπως είδαμε στα προηγούμενα, λένε ξεκάθαρα ότι ο Μίνωας και οι αρχαίοι
Κρήτες ήσαν Έλληνες, άρα ο πρώτος πολιτισμός, ο Μινωικός πολιτισμός,
ήταν ελληνικός
9) Η αλήθεια είναι ότι οι Σπαρτιάτες αντέγραψαν τους νόμους και τα ήθη και έθιμα των Κρητών και όχι οι Κρήτες των Σπαρτιατών. πρβ: «Υποστηρίζουν κάποιοι ότι τα περισσότερα ήθη και έθιμα που θεωρούνται κρητικά είναι Λακωνικά. Στην πραγματικότητα είναι Κρητικά, μόνο που οι Σπαρτιάτες τα εφήρμοσαν, ενώ οι Κρήτες σταμάτησαν να ασχολούνται με τα πολεμικά και οι πόλεις τους παρήκμασαν» (Στράβωνας, Γεωγραφικά Ι, C 481 – 483, 17 – 20)
«Γι αυτό το λόγο ο Μίνωας θέσπισε αυτούς τους Νόμους για τους πολίτες του, εξαιτίας των οποίων η Κρήτη ευημερεί ανέκαθεν, καθώς και η Σπάρτη από τότε που άρχισε να τους χρησιμοποιεί, επειδή οι νόμοι αυτοί είναι θεϊκοί. (Πλάτων, Μίνως, 320 b)
«Και φαίνεται και λέγεται ότι οι Λάκωνες μιμήθηκαν το κρητικό πολίτευμα στα περισσότερα σημεία……… Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλλου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συλλογικότητας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι, κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνως. .( Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10)
Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Ο Διόδωρος Σικελιώτης λέει ότι μετά την κάθοδο των Ηρακλειδών Αργείοι και Λακεδαιμόνιοι κατέκτησαν και την Κρήτη, κάτι που δεν πρέπει να είναι αληθές, γιατί οι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς λένε ότι αυτοί πήγαν στην Κρήτη και απλώς έκαναν αποικία τους τη Λύκτο. Άλλωστε ένα άλλο φύλο των Δωριέων βρισκόταν ήδη στην Κρήτη. Είχε πάει εκεί με τον Τέκταμο πριν από τα Τρωικά και το Μίνωα.
2) Ο Στράβωνας, σχετικά με το αν πήγαν ή όχι οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες στην Κρήτη, λέει ότι επειδή ο Όμηρος αναφέρει μια φορά ότι η Κρήτη είχε 90 πόλεις και μια άλλη φορά ότι η Κρήτη είχε 90 πόλεις, ο ιστορικός ο Έφορος ισχυρίζεται ότι τις 10 παραπάνω πόλεις τις έκτισαν μετά από τα Τρωικά οι Δωριείς με τον Αλθαιμένη τον Αργείο, πρβ: « ο ποιητής μια φορά αναφέρει την Κρήτη με 100 και μια φορά με 90 πόλεις. Ο Έφορος υποστηρίζει πως οι δέκα χτίστηκαν μετά τα Τρωικά από τους Δωριείς από τον Αλθαιμένη τον Αργείο. Πάντως ο Οδυσσέας την ονομάζει νησί με 90 πόλεις». (Στράβων 10 c 479, 15). Πέραν όμως αυτών ο Στράβωνας αναφέρει επίσης και τα εξής: « Ο Σπαρτιάτης νομοθέτης Λυκούργος ήταν πέντε γενιές νεότερος από τον Αλθαιμένη, που δημιούργησε την πρώτη αποικία στην Κρήτη. Τον θεωρούν παιδί του Κίσου που ίδρυσε το Άργος το ίδιο καιρό που ο Προκλής συνοίκιζε τη Σπάρτη…»(Στράβων 10 c 481, 18). Επομένως ο Στράβων θεωρεί τελικά ότι οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες πήγαν στην Κρήτη, όμως όχι ως κατακτητές, αλλά ως άποικοι.
3) Ο Αριστοτέλης αναφέρει και αυτός ότι οι Σπαρτιάτες πήγαν στην Κρήτη ως άποικοι και όχι ως κατακτητές όλης της Κρήτης, πρβ: «Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλ(α)ου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συγγένειας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνωας» (Αριστοτέλης Πολιτικά Β 1271b).
Ομοίως ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 16, 62) αναφέρει ότι μετά τον καλούμενο Φωκικό πόλεμο κάποιοι Κνώσιοι πήγαν στη Λακωνική Μαλέα και βρήκαν μισθοφόρους με αρχηγό το Φάλαικο και μ’ αυτούς κατέλαβαν τη Λύκτο. Κατόπιν αυτού οι Λύκτιοι ζήτησαν την βοήθεια των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες με στρατηγό τον Αρχίδαμο ήταν τότε έτοιμοι με στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις να πάνε στην Ιταλία προκειμένου να βοηθήσουν τους Ταραντίνους που ήταν σε πόλεμο με τους Λευκαντούς, αντί αυτού προτίμησαν να πάνε να βοηθήσουν τους Λύκτιους ως συγγενείς, κάτι που έκαναν. Ο Φάλαικος και οι μισθοφόροι του ήταν από τη Φωκίδα-Λοκρίδα και είχαν πάει στην Πελοπόννησο, γιατί είχαν κάνει συμφωνία με το Φίλιππο να φύγουν από εκεί για να μη τους σκοτώσει, επειδή λεηλάτησαν το μαντείο των Δελφών. Ωστόσο ο Φάλαικος μετά σκοτώθηκε στην Κυδωνία, όταν πήγε να την καταλάβει και δεν το κατόρθωσε.
Επομένως και σύμφωνα με όσα λέει και ο Στέφανος Βυζάντιος ( «Η Λύκτος είναι πόλη της Κρήτης, η οποία πήρε το όνομά της από το Λύκτο, το Λυκάονα. Μερικοί πιστεύουν ότι πήρε αυτό το όνομα επειδή βρίσκεται σε υψηλό τόπο. Το εθνικό είναι Λύκτιος και το θηλυκό Λυκτηίς»), η πόλη Λύκτος, όπως και η Γόρτυνα και η Κυδωνία ήταν πόλη των Αχαιών που είχαν έρθει από την Πελοπόννησο. Ωστόσο αυτή, μετά την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλειδες από την Πελοπόννησο, συνεργάστηκε με τους Ηρακλείδες, για να ανταγωνιστεί τη γείτονα Κνωσό, και έτσι η Λύκτος έγινε το κέντρο του Δωρισμού στην Κρήτη.
ΕΡΕΥΝΑ – ΜΕΛΕΤΗ
Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ
Ειδικότερα και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α, 57), οι Δωριείς αρχικά κατοικούσαν στη Φθιώτιδα. Από εκεί και επί βασιλιά Δώρου – απ΄όπου και Δωριείς – πήγαν στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου, στη χώρα που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι και πήγαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνό. Από εκεί έφυγαν και πήγαν στη Δρυοπία (της Στερεράς Ελλάδας) απ’ όπου μετά πήγαν και στην Πελοπόννησο όπου ονομάστηκαν και έθνος Δωρικό, πρβ: «Οι Αθηναίοι ποτέ ως τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι, οι λακεδαιμόνιοι, ήταν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. (Ηρόδοτος Α, 57)
Ο Θουκυδίδης, σχετικά με τους Δωριείς και τα πράγματα στην Ελλάδα μετά τα τρωικά, λέει (σε μετάφραση Ελ. Βενιζέλου) τα εξής: «Καθόσον και μετά τα Τρωικά ακόμη αι μεταναστεύσεις και
νέαι εγκαταστάσεις εξηκολούθησαν εις την Ελλάδα, εις τρόπον ώστε δι’ έλλειψιν ησυχίας, δεν ημπόρεσεν αύτη να αναπτυχθή. Τωόντι, η μεγάλη βραδύτης της επιστροφής των Ελλήνων από την Τροίαν είχε προκαλέσει πολλάς πολιτικάς μεταβολάς, καθ’ όσον συχναί στάσεις εγίνοντο εις τας πόλεις και όσοι συνεπεία αυτών εξωρίζοντο ίδρυαν νέας τοιαύτας. Και οι σημερινοί Βοιωτοί, εκδιωχθέντες το εξηκοστόν έτος μετά την άλωσιν της Τροίας υπό των Θεσσαλών από την Άρνην, εγκατεστάθησαν εις την χώραν, η οποία σήμερον καλείται Βοιωτία, ενώ πρότερον εκαλείτο Καδμηΐς (μέρος, άλλωστε, αυτών ήτο ήδη εγκατεστημένον από πριν εκεί, και από αυτούς προήρχοντο οι Βοιωτοί που έλαβαν μέρος εις την εκστρατείαν κατά της Τροίας). Και οι Δωριείς με τους Ηρακλείδας κατέλαβαν την Πελοπόννησον το ογδοηκοστόν έτος. Ως εκ τούτου, μόλις μετά παρέλευσιν πολλού καιρού ησύχασεν οριστικώς η Ελλάς και ο πληθυσμός της έπαυσεν υποκείμενος εις βιαίας μετακινήσεις, οπότε και ήρχισε ν’ αποστέλλη αποικίας. Και οι μεν Αθηναίοι απώκισαν τας Ιωνικάς πόλεις της Μικράς Ασίας και τας περισσοτέρας νήσους του Αιγαίου πελάγους, οι δε Πελοποννήσιοι το πλείστον της Ιταλίας και Σικελίας και μερικά άλλα μέρη της λοιπής Ελλάδος. Όλαι αυταί άλλωστε αι αποικίαι ιδρύθησαν μετά τα Τρωικά». (Θουκυδίδης; Α 12)
Επομένως ο Θουκυδίδης (Α 3 – 19) λέει ότι : α) Η καθυστέρηση της επιστροφής των Ελλήνων από την Τροία είχε προκαλέσει πολλές πολιτικές μεταβολές, επειδή οι συχνές στάσεις στις πόλεις είχαν ω συνέπεια να εξορίζονται οι στασιαστές και αυτοί να ιδρύουν νέες πόλεις, β) Ογδόντα (80) χρόνια μετά τα Τρωικά ( δηλαδή κάπου το 1129 π.Χ.) οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες (βλέπε αμέσως πιο κάτω) έφυγαν από τη Στερεά και πήγαν και κατέλαβαν την Πελοπόννησο και αυτό το γεγονός ήταν η τελευταία μετακίνηση ελληνικών φύλων, αφού έκτοτε ησύχασε οριστικά η Ελλάδα και άρχισε να κάνει αποικίες και οι μεν Αθηναίοι αποίκησαν τις ιωνικές πόλεις της Μ. Ασία και στα νησιά, οι Πελοποννήσου στην Ιταλία και Σικελία κ.α.
Ο Ισοκράτης, σχετικά με τους Ηρακλείδες, αναφέρει ότι όταν πέθανε ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του (οι καλούμενοι Ηρακλείδες), φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Ευρυσθέας (= ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων), κατέφυγαν στη Στερεά Ελλάδα. Αργότερα ήρθε εκεί ο Ευρυσθέας, για να τους βρει και να τους σκοτώσει, φοβούμενος και κείνος μήπως γυρίσουν εκείνοι και του πάρουν τη βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα. Στη συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από τη Στερεά Ελλάδα στην Πελοπόννησο (εξ ου και «Κάθοδος Δωριέων με τους Ηρακλειδείς») και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου (= την Σπάρτη, τη Μεσσήνη, το Άργος κ.α.), με το αιτιολογικό ότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των γιων του Ηρακλή. Ακολούθως και αφού οι Δωριείς εγκατέστησαν τους απόγονους του Ηρακλή στο Θρόνο, αντί να γυρίσουν πίσω μοίρασαν μεταξύ τους την Πελοπόννησο και έκτοτε αρχίζει η δωρική περίοδος της Πελοποννήσου. Από τότε και εξής παρουσιάζεται ως πανίσχυρη Σπάρτη, η αντίζηλος των Αθηναίων για την ηγεμονία των Ελλήνων.
Λέει ο Ισοκράτης (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»): «Καταρχάς, νομίζω, ότι πρέπει να σας υπενθυμίσω με ποιο τρόπο κατακτήσετε τη Μεσσήνη και για ποιους λόγους εγκατασταθήκατε στην Πελοπόννησο, τη στιγμή που είστε Δωρικής καταγωγής…. Όταν ο Ηρακλής πέρασε στην άλλη ζωή και από θνητός έγινε θεός, στην αρχή τα παιδιά του, λόγω της δύναμης των εχθρών του αναγκάστηκαν να περιπλανώνται εδώ κι εκεί και να εκτίθενται σε πολλούς κινδύνους. Μετά το θάνατο του Ευρυσθέα έζησαν κοντά στους Δωριείς. Η Τρίτη γενιά των απογόνων τους πήγε στους Δελφούς, για να ζητήσει από το Μαντείο χρησμό για κάποια ζητήματα. Ο θεός απάντησε στις ερωτήσεις που του έγιναν, αλλά τους διέταξε και να γυρίσουν πίσω, στη γη των προγόνων τους. Μελέτησαν το χρησμό και βρήκαν πρώτα ότι το Άργος είχε περιέλθει στην κατοχή τους με βάσει τη συγγένεια (γιατί μετά το θάνατο του Ευρυσθέα ήταν οι μόνοι επιζώντες από το γένος των Περσειδών) και ότι η Λακεδαίμονα ανήκε επίσης σ’ αυτούς από δωρεά (όταν ο Τυνδάρεως έχασε την εξουσία και αφού προηγουμένως ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης έπαψαν να βρίσκονται ανάμεσα στους ανθρώπους, ο Ηρακλής εγκατάστησε και πάλι στην εξουσία τον Τυνδάρεω, ο οποίος έδωσε τη Λακεδαίμονα ως ανταμοιβή για την ευεργεσία που του προσέφερε και λόγω της συγγένειας του με τους γιους του… … Ενώ είναι πολλές οι ευεργεσίες που κάμαμε, εμείς οι Αθηναίοι και οι πρόγονοί μας, στην πόλη των Λακεδαιμονίων, εγώ θέλησα να μιλήσω μόνο για τούτη. πραγματικά χάρη στη σωτηρία που προσφέραμε οι απόγονοι των σημερινών βασιλιάδων της Λακεδαίμονος, οι απόγονοι του Ηρακλή, κατέβηκαν στην Πελοπόννησο, κατέλαβαν το Άργος, τη Λακεδαίμονα και τη Μεσσήνη, ίδρυσαν τη Σπάρτη»… (Ισοκράτης, Αρχίδαμος 16 – 19)
Ο Ισοκράτης, λέει επίσης ότι οι Σπαρτιάτες ναι μεν ήσαν Έλληνες, όμως από τη μια επήλυδες (επειδή πήγαν στην Πελοπόννησο από τη Στερεά) και αχάριστοι ( γιατί, ενώ τους βοήθησαν οι Αθηναίοι να νικήσουν τον Ευρυσθέα, δεν τους το αναγνώρισαν ποτέ) και από την άλλη ότι δεν είναι ούτε καλοί Έλληνες, γιατί πήγαν και κατέλαβαν άλλες ελληνικές πόλεις (τις πόλεις των Αχαιών στην Πελοπόννησο) ούτε και καθαρόαιμοι Έλληνες, γιατί κατέλαβαν και στην συνέχεια αναμείχθηκαν στην Πελοπόννησο με βάρβαρους (= τους Πέλοπες και οι Δαναούς). Λέει επίσης ότι σι Σπαρτιάτες δεν έπρεπε να καταλάβουν και να οικειοποιηθούν τον πλούτο των πόλεων της Πελοποννήσου (της Λακεδαίμονας ή Σπάρτης, της Μεσσήνης, του Άργος κ.τ.λ.), γιατί αφενός καμιά παράδοση δεν λέει ότι οι επήλυδες να διοικούν τους αυτόχθονες και αφετέρου αυτούς που κατέλαβαν ήσαν Έλληνες και μάλιστα με πολύ μεγάλη προσφορά στον Ελληνισμό. Ήταν στρατιώτες και πρωταγωνιστές στη νικηφόρα εκστρατεία της Τροίας, που έκτοτε η Ελλάδα ησύχασε από τους βάρβαρους, αναπτύχθηκε κ.τ.λ., πρβ (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):
«Αντίθετα, εκείνοι (οι Σπαρτιάτες), αφού κατέστρεψαν τις μεγαλύτερες και τις σπουδαιότερες από κάθε άποψη πόλεις της Πελοποννήσου, οικειοποιήθηκαν τον πλούτο τους. Και όμως, οι πόλεις αυτές, ακόμη κι αν δεν είχαν στο ενεργητικό τους μέχρι τότε τίποτε σπουδαίο, άξιζαν να τύχουν πιο μεγάλης ευγνωμοσύνης εκ μέρους των Ελλήνων για την εκστρατεία της Τροίας…. Η Μεσσήνη έστειλε το Νέστορα, τον πιο σώφρονα άνθρωπο της εποχής του, η Λακεδαίμονα το Μενέλαο… Η πόλη του Άργους τον Αγαμέμνονα, ο οποίος έκανε τι πιο πολλές, τις τόσες ωραίες και τόσο μεγάλες ωφέλειες για τους Έλληνες… (Ισοκράτης Παναθηναϊκός 72-77)
«Οι Λακεδαιμόνιοι δεν αρκέστηκαν να συμπεριφερθούν άσχημα απέναντι σ’ αυτές τις πόλεις και σε τέτοιους άνδρες, αλλά στράφηκαν και εναντίον εκείνων που είχαν κοινή καταγωγή με αυτούς και που συμμετείχαν στην κοινή εκστρατεία και αντιμετώπισαν τους ίδιους κινδύνους, εννοώ τους Αργείους και τους Μεσσηνίους..» (Παναθηναϊκός 91-94)
Από τότε που οι Σπαρτιάτες πήγαν στην Πελοπόννησο δεν έκαναν τίποτε άλλο από το πώς θα υποτάξουν όλη την Ελλάδα (Παναθηναϊκός 98-99)
«Εξαιτίας αυτών (των Τρωικών, της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία) επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, αφού έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόννησο οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιο 68 – 69)
Ωστόσο ο λόγος για τον οποίο ο Ισοκράτης κατηγορεί τόσο σκληρά τους Σπαρτιάτες είναι το ότι δεν ήθελε οι Σπαρτιάτες να ηγεμνευουν των Ελλήνων, αλλά οι συμπατριώτες του Αθηναίοι, όπως είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια.
Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Οι Δωριείς που εισέβαλαν στην Πελοπόννησο ήταν τρεις φυλές, οι Πάμφιλοι, οι Υλλείς και οι Δυνάμεις. Μόλις οι Δωριείς κατέλαβαν την Πελοπόννησο, οι Ηρακλείδες την μοίρασαν μεταξύ τους με κλήρο διαιρώντας την σε τρία μέρη: Στο Άργος, που δόθηκε στον Τήμενο, στη Μεσσήνη, που έλαβε ο Κρεσφόντης και στη Λακεδαίμονα που πήραν τα δυο αδέλφια Ευρυσθένης και Πρόκλης. Στους δυο τελευταίους ανήγαγαν την καταγωγή τους οι βασιλιάδες της Σπάρτης και γι αυτό, άλλωστε, ήσαν δύο στον αριθμό. Μετά την καταστροφή των Μυκηνών και της Τίρυνθας από τους εισβολείς, το Άργος έγινε η βάση των εξορμήσεων του μυθικού Δωρικού ήρωα Τέμενου, απόγονου του Ηρακλή, και ο μεγαλύτερος των τριών αδελφών, του Κρεσφόντη και Αριστόδημου, οι οποίοι κυρίευσαν την Πελοπόννησο. Οι γιοι και οι γαμπροί του διαδοχικά (Δειφόντης, Φαλκής, και Κεισός) κατέλαβαν την Τροιζήνη, Επίδαυρο, Αίγινα, Σικυών και Φλιούντα, οι οποίες έγιναν Δωρικές αποικίες.
2) Οι Δωριείς μέχρι να καταλάβουν την Πελοπόννησο προκειμένου να επανέλθουν οι Ηρακλείδες στο θρόνο του Άργους (αλλά και για να βρουν οι Δωριείς καλύτερα μέρη απ’ αυτά που έμεναν στα βουνά του Ολύμπου) έκαναν αρκετές επιχειρήσεις. Την αρχή με τους Ηρακλήδες Κρεσφόντη, Τέμενο και Αριστόδημος. Ο Αριστόδημος πέθανε στην Ναύπακτο, χτυπημένος από κεραυνό, αφήνοντας πίσω του τα δίδυμα παιδιά του, Ευρυσθένη και Πρόκλη. Τα αδέλφια του, πέρασαν τον κόλπο και αποβιβάστηκαν στην Αχαΐα, όπου και πολέμησαν νικώντας τον άρχοντα της Πελοποννήσου, Τισαμένη . Όταν η Δωρική φάλαγγα έφθασε στην περιοχή της Λακωνίας και Μεσσηνίας, επικεφαλής ήταν ο Κρεσφόντης, ο οποίος κατοίκησε την εύφορη πεδιάδα της Πάμεσου.
Β. ΤΑ ΨΕΥΔΗ ΠΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΩΡΙΕΙΣ
Tο σχολικό βιβλίο της Α’ τάξης Γυμνασίου «Ιστορία αρχαίων χρόνων ως το 300 π.Χ.» (Λ. ΤΣΑΚΤΣΙΡΑ, Μ. ΤΙΒΕΡΙΟΥ) αναφέρει (στις σελίδες 8 και 60) τα εξής: «Τα πρώτα ελληνικά φύλα υπολογίζεται ότι έφτασαν στον ελληνικό χώρο γύρω στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.,….. Τα ελληνικά φύλα που έφτασαν στην Ελλάδα ήταν τμήμα της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας στην οποία ανήκαν και τα ιταλικά, οι Κέλτες, οι Γερμανοί, οι Σλάβοι, οι Μήδοι και οι Πέρσες, οι Ινδοί….. Οι Μυκηναίοι ανήκουν στα ινδοευρωπαϊκά φύλα που με αφετηρία τα Ουράλια όρη εξαπλώθηκαν στην Ευρώπη και μέχρι την Ινδία…».
Μερικοί λένε και ότι οι Δωριείς ήρθαν στην Ελλάδα από το βορρά, από τις πεδιάδες της σημερινής Ουγγαρίας ή τα Ουράλια όρη, το 1100 κατασφάζοντας όσους λαούς βρήκαν στο διάβα τους, καθώς και ότι μετά τη κατάκτηση της Ελλάδας από τους Δωριείς δημιουργήθηκε ο πρώτος ελληνικός πολιτισμός. Λένε επίσης ότι όταν οι Δωριείς κατέβηκαν στην Kρήτη, οι Kρήτες αντιστάθηκαν, μπροστά όμως στα σιδερένια όπλα των αντιπάλων, αντί των χάλκινων δικών τους, υπέκυψαν. Ακολούθως η δομή λέει της κοινωνίας της Κρήτης ακολούθησε τα πρότυπα της Κοινωνίας της Σπάρτης, χώρισαν τους κατοίκους της σε διάφορες κατηγορίες υποτελών κατά τα Σπαρτιατικά έθιμα, τους περίοικους, μνωίτες, αφαμιώτες ή κλαριώτες κ.λπ.
Ωστόσο όλα αυτά είναι κακοήθειες ανθελληνικών κέντρων, γιατί:
1) Τα ως άνω δεν αναφέρονται σε κανένα αρχαίο συγγραφέα.
2) Στην αρχαία Κρήτη υπήρχαν κοινωνικές τάξεις, όπως μας πληροφορούν ο Αριστοτέλης κ.α. « Τη γη στη Σπάρτη την καλλιεργούν είλωτες, στην Κρήτη οι περίοικοι». Ωστόσο οι μειωνίτες και όχι μνωίτες και οι περίοικοι της Κρήτης δεν ήταν οι Μινωίτες, όπως κακώς λένε μερικοί, αφού αφενός παλιά δεν υπήρχε η ονομασία Μινωίτες (είναι σημερινή, του Evans) και αφετέρου οι περίοικοι ήσαν είτε φτωχοί άνθρωποι, κάτι ως σήμερα οι υπηρέτες, είτε αιχμάλωτοι πολέμου, οι οποίοι μάλιστα διέπονταν με νομοθεσία που προέβλεπε ακόμη και πως αυτοί οι δούλοι μπορούσαν να γίνουν ελεύθεροι. Έπειτα, αν οι Δωριείς είχαν κάνει δούλους τους Μινωίτες, οι Δωρικές πόλεις, δεν θα αντέγραφαν τους Μινωικούς νόμους και τα μινωικά ήθη και έθιμα.
3) Το ελληνικό έθνος, όπως είδαμε πιο πριν, σχηματίστηκε μετά τα τρωικά από τους αυτόχθονες Πελασγούς (= τους Δωριείς, τους Ίωνες, τους Αχαιούς και τους Αιολείς ), καθώς και μερικά άλλα βάρβαρα φύλα (= τους Καδμείους ή Θηβαίους, τους Δαναούς, τους Πέλοπες κ.α.) που ήρθαν άλλα από την Ασία, άλλα από την Αφρική και άλλα από τη Θράκη. Επομένως αυτά τα περί Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας απ΄ όπου κατάγονται οι Έλληνες είναι αν μη τι άλλο λάθος υπόθεση.
4) Σύμφωνα με το Πάριο χρονικό, και τους Διόδωρο, Στράβωνα κ.α., ο σίδηρος είχε βρεθεί στην Ίδη της Κρήτη ήδη επί Μίνωα A’ = το 15 αι. π.Χ., σύμφωνα με το Πάριο χρονικό. Έπειτα τα αρχαία όπλα (δόρυ, ξίφος, ασπίδα κ.τ.λ.) είτε είναι από χαλκό είτε είναι από σίδερο δεν διαφέρουν σε τίποτα ως προς την απόδοση. Απλώς τα χάλκινα είναι πιο ελαφριά και γι αυτό πάντα ήταν από χαλκό ή προσμίξεις του. Επομένως αυτά τα περί σιδερένιων όπλων των Δωριέων που κατάσφαξαν τους Μινωίτες κ.α. είναι αν μη τι άλλο λάθος υποθέση.
5) Ο Ηρόδοτος (Α 56-58, Ε 17 και Η 43) λέει ότι η κάθοδος των Δωριέων έγινε όχι από τα Ουράλια ή την Ουκρανία, αλλά από τον ελληνικό βορά (από την Πίνδο της Μακεδονίας) και αφού πρώτα έκαναν εκεί άνοδο, δηλαδή πήγαν από τη Δωρίδα της Θεσσαλίας στη Μακεδονία και από εκεί μερικοί μετά κατέβηκαν στην Πελοπόννησο. Επομένως αυτά τα περί καθόδου των Δωριέων από τα Ουράλια όρη είναι αν μη τι άλλο λάθος υπόθεση.
6) Όχι μόνο οι Δωριείς, αλλά και οι Ίωνες και οι Αχαιοι είχαν έρθει σε πόλεμο με κάποια άλλο από τα ελληνικά φύλα είτε για συνοριακούς είτε για ηγεμονικούς λόγους.
7) Ο Ισοκράτης (Παναθηναϊκός 46 – 56, 204 – 206 κ.α.), σχετικά με τη κάθοδό Δωριέων με τους Ηρακλείδες και τον πολιτισμό τους (και απαντώντας –προσέξτε- σ’ αυτούς που λένε ότι τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα τους δημιούργησαν οι Δωριείς ), απαντά τα εξής: α) Οι Δωριείς (Σπαρτιάτες κ.α.) το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά ήταν ο πόλεμος και συνάμα να φέρουν τα πράγματα έτσι ώστε να ηγούνται άλλων ελληνικών πόλεων. β) Οι Δωριείς (Σπαρτιάτες κ.α.) δεν είναι καλοί Έλληνες και συνεπώς δεν πρέπει να ηγεμονεύουν των Ελλήνων, γιατί αφενός έφυγαν από τον τόπο τους στην Στερεά Ελλάδα και πήγαν στην Πελοπόννησο προκειμένου να αποκαταστήσουν στην εκεί βασιλεία του Άργους τους εξόριστους βασιλιάδες του οίκου των Ηρακλειδών και αφού το έκαναν δεν ξαναγύρισαν στον τόπο τους και αφετέρου κατά την κάθοδό τους δεν σταμάτησαν να πολιορκούν και να λεηλατούν τη μια μετά την άλλη, τις πόλεις της Πελοποννήσου (Μεσσήνη, Λακεδαίμονα, κ.α.) παρά μόνο αφού τις υπέταξαν όλες, εκτός από το Άργος, αν και δεν έπρεπε να κάνουν κάτι τέτοιο, γιατί αφενός εκείνους που λεηλάτησαν και κατέστρεψαν ήσαν ίδιας καταγωγής μ’ αυτούς, ήσαν και αυτοί Έλληνες, και αφετέρου άξιζαν να τύχουν ευγνωμοσύνης εκ μέρους όλων των Ελλήνων επειδή έκαναν την εκστρατεία της Τροίας.γ) Αν δεχτούμε ότι οι Δωριείς υπήρξαν οι δημιουργοί του πολιτισμού, τότε τι να πουν αυτοί που δημιούργησαν τους καλύτερους θεσμούς στην Ελλάδα, δηλαδή ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ, ο Αιακός, οι σύγχρονοι του Θησέα και του Ηρακλή και όσοι εκστράτευσαν στην Τροία?
«Αν είναι έτσι τα πράγματα, ας δεχτούμε ότι έχεις δίκιο, όταν λες ότι οι άνθρωποι αυτοί (οι Σπαρτιάτες) υπήρξαν οι δημιουργοί των καλύτερων θεσμών, τότε, αναγκαστικά, όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έζησαν πολλές γενιές πριν οι Σπαρτιάτες εγκατασταθούν στην Πελοπόννησο, πρέπει να μη διέθεταν κανένα από αυτά τα προσόντα, δηλαδή ούτε οι στρατιώτες που εκστράτευσαν στην Τροία, ούτε οι σύγχρονοι του Ηρακλή και του Θησέα, ούτε ο Μίνωας, ο γιος του Δία, ούτε ο Ραδάμανθυς, ούτε ο Αιακός ούτε κάποιος από τους μεγάλους άνδρες που υμνούνται γι αυτές τις αρετές, οπότε κακώς έχουν τη φήμη που απολαμβάνουν»… (Ισοκράτους Παναθηναϊκός 205)
Επομένως οι Δωριείς δεν είναι οι Δημιουργοί του ελληνικού πολιτισμού, αλλά οι άλλοι Έλληνες και ειδικότερα ο Μίνωας με το Ραδάμανθυ, ο Αιακός, οι σύγχρονοι του Θησέα και του Ηρακλή και όσοι εκστράτευσαν στην Τροία,
Σημειώνεται όμως ότι όλα αυτά τα λέει ο Ισοκράτης φουσκωμένα και αυτό γιατί ήθελε να κατηγορήσει τους Δωριείς προκειμένου οι Αθηναίοι να ηγεμονεύουν των Ελλήνων. Και προ τούτο παράβαλε ότι ο Πλάτωνας στον Πρωταγόρα λέει ότι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την φιλοσοφία ήσαν οι Κρήτες και οι Λακεδαιμόνιοι και από την Λακεδαίμονα ήταν ο σοφός Χείλων ο Λακεδαιμόνιος. Δεν ξεκαθαρίζει όμως αν ο Χείλων ήταν Αχαιός ή Δωριέας Λακεδαιμόνιος.
Οι αρχαίοι συγγραφείς ( Όμηρος, Πλάτωνας, Διόδωρος, Παυσανίας κ.α.),
όπως είδαμε στα προηγούμενα, λένε ξεκάθαρα ότι ο Μίνωας και οι αρχαίοι
Κρήτες ήσαν Έλληνες, άρα ο πρώτος πολιτισμός, ο Μινωικός πολιτισμός,
ήταν ελληνικός9) Η αλήθεια είναι ότι οι Σπαρτιάτες αντέγραψαν τους νόμους και τα ήθη και έθιμα των Κρητών και όχι οι Κρήτες των Σπαρτιατών. πρβ: «Υποστηρίζουν κάποιοι ότι τα περισσότερα ήθη και έθιμα που θεωρούνται κρητικά είναι Λακωνικά. Στην πραγματικότητα είναι Κρητικά, μόνο που οι Σπαρτιάτες τα εφήρμοσαν, ενώ οι Κρήτες σταμάτησαν να ασχολούνται με τα πολεμικά και οι πόλεις τους παρήκμασαν» (Στράβωνας, Γεωγραφικά Ι, C 481 – 483, 17 – 20)
«Γι αυτό το λόγο ο Μίνωας θέσπισε αυτούς τους Νόμους για τους πολίτες του, εξαιτίας των οποίων η Κρήτη ευημερεί ανέκαθεν, καθώς και η Σπάρτη από τότε που άρχισε να τους χρησιμοποιεί, επειδή οι νόμοι αυτοί είναι θεϊκοί. (Πλάτων, Μίνως, 320 b)
«Και φαίνεται και λέγεται ότι οι Λάκωνες μιμήθηκαν το κρητικό πολίτευμα στα περισσότερα σημεία……… Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλλου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συλλογικότητας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι, κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνως. .( Αριστοτέλης Πολιτικά Β, 1271, 10)
Σημειώνεται επίσης ότι:
1) Ο Διόδωρος Σικελιώτης λέει ότι μετά την κάθοδο των Ηρακλειδών Αργείοι και Λακεδαιμόνιοι κατέκτησαν και την Κρήτη, κάτι που δεν πρέπει να είναι αληθές, γιατί οι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς λένε ότι αυτοί πήγαν στην Κρήτη και απλώς έκαναν αποικία τους τη Λύκτο. Άλλωστε ένα άλλο φύλο των Δωριέων βρισκόταν ήδη στην Κρήτη. Είχε πάει εκεί με τον Τέκταμο πριν από τα Τρωικά και το Μίνωα.
2) Ο Στράβωνας, σχετικά με το αν πήγαν ή όχι οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες στην Κρήτη, λέει ότι επειδή ο Όμηρος αναφέρει μια φορά ότι η Κρήτη είχε 90 πόλεις και μια άλλη φορά ότι η Κρήτη είχε 90 πόλεις, ο ιστορικός ο Έφορος ισχυρίζεται ότι τις 10 παραπάνω πόλεις τις έκτισαν μετά από τα Τρωικά οι Δωριείς με τον Αλθαιμένη τον Αργείο, πρβ: « ο ποιητής μια φορά αναφέρει την Κρήτη με 100 και μια φορά με 90 πόλεις. Ο Έφορος υποστηρίζει πως οι δέκα χτίστηκαν μετά τα Τρωικά από τους Δωριείς από τον Αλθαιμένη τον Αργείο. Πάντως ο Οδυσσέας την ονομάζει νησί με 90 πόλεις». (Στράβων 10 c 479, 15). Πέραν όμως αυτών ο Στράβωνας αναφέρει επίσης και τα εξής: « Ο Σπαρτιάτης νομοθέτης Λυκούργος ήταν πέντε γενιές νεότερος από τον Αλθαιμένη, που δημιούργησε την πρώτη αποικία στην Κρήτη. Τον θεωρούν παιδί του Κίσου που ίδρυσε το Άργος το ίδιο καιρό που ο Προκλής συνοίκιζε τη Σπάρτη…»(Στράβων 10 c 481, 18). Επομένως ο Στράβων θεωρεί τελικά ότι οι Δωριείς με τους Ηρακλείδες πήγαν στην Κρήτη, όμως όχι ως κατακτητές, αλλά ως άποικοι.
3) Ο Αριστοτέλης αναφέρει και αυτός ότι οι Σπαρτιάτες πήγαν στην Κρήτη ως άποικοι και όχι ως κατακτητές όλης της Κρήτης, πρβ: «Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Λυκούργος άφησε την επιτροπεία του βασιλιά Χαρίλ(α)ου και έφυγε, έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα στην Κρήτη λόγω της μεταξύ τους συγγένειας, γιατί οι Λύκτιοι ήταν Λάκωνες άποικοι κι όταν πήγαν στη Λύκτο και την έκαναν αποικία, διατήρησαν τη νομοθεσία των κατοίκων της πόλης. Γι αυτό και τώρα οι περίοικοι έχουν τους ίδιους νόμους, επειδή πρώτος θέσπισε τη νομοθεσία ο Μίνωας» (Αριστοτέλης Πολιτικά Β 1271b).
Ομοίως ο Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 16, 62) αναφέρει ότι μετά τον καλούμενο Φωκικό πόλεμο κάποιοι Κνώσιοι πήγαν στη Λακωνική Μαλέα και βρήκαν μισθοφόρους με αρχηγό το Φάλαικο και μ’ αυτούς κατέλαβαν τη Λύκτο. Κατόπιν αυτού οι Λύκτιοι ζήτησαν την βοήθεια των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες με στρατηγό τον Αρχίδαμο ήταν τότε έτοιμοι με στρατιωτικές και ναυτικές δυνάμεις να πάνε στην Ιταλία προκειμένου να βοηθήσουν τους Ταραντίνους που ήταν σε πόλεμο με τους Λευκαντούς, αντί αυτού προτίμησαν να πάνε να βοηθήσουν τους Λύκτιους ως συγγενείς, κάτι που έκαναν. Ο Φάλαικος και οι μισθοφόροι του ήταν από τη Φωκίδα-Λοκρίδα και είχαν πάει στην Πελοπόννησο, γιατί είχαν κάνει συμφωνία με το Φίλιππο να φύγουν από εκεί για να μη τους σκοτώσει, επειδή λεηλάτησαν το μαντείο των Δελφών. Ωστόσο ο Φάλαικος μετά σκοτώθηκε στην Κυδωνία, όταν πήγε να την καταλάβει και δεν το κατόρθωσε.
Επομένως και σύμφωνα με όσα λέει και ο Στέφανος Βυζάντιος ( «Η Λύκτος είναι πόλη της Κρήτης, η οποία πήρε το όνομά της από το Λύκτο, το Λυκάονα. Μερικοί πιστεύουν ότι πήρε αυτό το όνομα επειδή βρίσκεται σε υψηλό τόπο. Το εθνικό είναι Λύκτιος και το θηλυκό Λυκτηίς»), η πόλη Λύκτος, όπως και η Γόρτυνα και η Κυδωνία ήταν πόλη των Αχαιών που είχαν έρθει από την Πελοπόννησο. Ωστόσο αυτή, μετά την κάθοδο των Δωριέων με τους Ηρακλειδες από την Πελοπόννησο, συνεργάστηκε με τους Ηρακλείδες, για να ανταγωνιστεί τη γείτονα Κνωσό, και έτσι η Λύκτος έγινε το κέντρο του Δωρισμού στην Κρήτη.
ΕΡΕΥΝΑ – ΜΕΛΕΤΗ
Α. Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου