Ατλαντίδα ένας χαμένος πολιτισμός
Το 350 π.Χ. ο Πλάτων, ο μεγάλος Ελληνας φιλόσοφος, γράφει δύο διάλογους, τον “Τίμαιο” και τον “Κριτία”, και ο κόσμος ακούει για πρώτη φορά το όνομα της Ατλαντίδας. Η ιστορία μιας βυθισμένης ηπείρου, στα εδάφη της οποίας άνθισε ένας εκπληκτικός πολιτισμός, είναι τόσο εντυπωσιακή και προκλητική, ώστε ο Αριστοτέλης την απορρίπτει αμέσως ως φανταστική. Ομως, άλλοι επιφανείς πολίτες και διανοούμενοι εκείνης της εποχής δέχονται την αυθεντικότητα της. Η διαμάχη αυτή, ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αρνητές της Ατλαντίδος, διαρκεί μέχρι τις μέρες μας.
Τα κείμενα του Πλάτωνα πυροδοτούν τη φαντασία ολόκληρης της ανθρωπότητας και, στους αιώνες που κύλησαν από τότε, χιλιάδες τολμηροί άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να βρουν κάποιο ίχνος της
χαμένης ηπείρου. Αμέτρητα, εξάλλου, είναι τα βιβλία που έχουν γραφτεί για την Ατλαντίδα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε μία βιβλιοθήκη της αμερικανικής πολιτείας της Virginia υπάρχει μια αίθουσα της οποίας όλα τα ράφια, από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, περιέχουν βιβλία για τη μυστηριώδη ήπειρο. Είναι σαφές ότι το κύρος του ονόματος του Πλάτωνα έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην αφήγηση, ενώ είναι απαραίτητο να τονίσουμε πως αυτή δεν παρουσιάστηκε ως μύθος ή αλληγορία, αλλά ως ιστορικό γεγονός. Ας δούμε τα κυριότερα σημεία της εξιστόρησης.
ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο Σόλων, ο σοφός Αθηναίος νομοθέτης, επισκέφθηκε γύρω στο 600 π.Χ. την αιγυπτιακή πόλη Σαϊδα. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους ιερείς της πόλης και ζήτησε να του δώσουν στοιχεία μέσα από τα αρχεία τους, σχετικά με την προέλευση του ελληνικού πολιτισμού. Τόνισε δε πως δεν ενδιαφερόταν για μύθους παρά μόνο για ιστορικά γεγονότα. Οι Αιγύπτιοι ιερείς τον πληροφόρησαν ότι, ενω τα αρχαία γραπτά των περισσότερων λαών είχαν καταστραφεί από φωτιές, πλημμύρες και πολέμους, τα αρχεία της Αιγύπτου είχαν διατηρηθεί, διότι ήταν χαραγμένα επάνω σε πέτρες, οι οποίες φυλάσσονταν στα υπόγεια των ναών. Ένα από τα χρονικά είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πόλη της Αθήνας και τους έλληνες και αναφερόταν σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν 9.000 χρόνια πριν από εκείνη την εποχή.
Εκείνους τους μακρινούς καιρούς, αποκάλυψαν οι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα, η Αθήνα ήταν η πιο λαμπρή πόλη και υπερτερούσε από όλες τις άλλες και σε αρετή και σε σοφία. Πολλά και θαυμαστά ήταν τα κατορθώματα των Αθηναίων. Όμως, το μεγαλύτερο από αυτά ήταν η απόκρουση και η ήττα μιας ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, η οποία εμφανίστηκε ξαφνικά από τη Δύση και άρχισε να κατακτά το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της Ασίας. Οι εισβολείς είχαν έρθει από ένα νησί που βρισκόταν πέρα από τα στενά, τα οποία οι γεωγράφοι της εποχής ονόμαζαν Ηράκλειες Στήλες (το σημερινό Γιβραλτάρ]. Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, ενώ ήταν το πέρασμα για άλλα νησιά που Βρίσκονταν στον Ατλαντικό ωκεανό, καθώς και για μια ήπειρο στην άλλη πλευρά του ωκεανού.
Το όνομα της χώρας των εισβολέων ήταν Ατλαντίδα και η ελληνική ονομασία της ήταν “Νησί του Ατλαντα”. Ο λαός που ζούσε στο νησί είχε αναπτύξει έναν μεγαλειώδη πολιτισμό και είχε αποικίσει τα γύρω νησιά, καθώς και τμήματα των ηπείρων που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του ωκεανού. Στο πλαίσιο των κατακτητικών εξορμήσεων του ο στρατός της Ατλαντίδας είχε εισβάλει και κυριέψει τη Βόρεια Αφρική φθάνοντας μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου, ενώ άλλα τμήματα του, πορευόμενα μέσω της Νότιας Ευρώπης, είχαν φ8άσει έξω από τα ελληνικά σύνορα. Ηταν φανερό πως οι εισβολείς είχαν πρόθεση να κατακτήσουν την Ελλάδα και την Αίγυπτο και να γίνουν κύριοι όλου του τότε γνωστού κόσμου. Καθώς όλες οι κατακτημένες χώρες είχαν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αντίστασης, έμεινε μόνο η Αθήνα για να αντιμετωπίσει αυτή την ισχυρή στρατιωτική δύναμη. Επειτα από τρομακτικές συγκρούσεις και ηρωικές μάχες, ο στρατός των Αθηναίων κατάφερε να επικρατήσει και απώθησε τους εισβολείς μέχρι έξω από τις Ηράκλειες Στήλες, σώζοντας το μεσογειακό κόσμο. Και τότε, σε μία από αυτές τις χρονικές στιγμές που η ιστορία κρατά την ανάσα της, ξέσπασε ένας φοβερός κατακλυσμός συνοδευόμενος από ισχυρές σεισμικές δονήσεις και πλημμύρες. Μέσα σε μόνο ένα μερόνυχτο χάθηκε όλος ο αθηναϊκός στρατός και το νησί της Ατλαντίδας βυθίστηκε κάτω από τα νερά για πάντα.
Πλούτος και Ευημερία
Κάτω από ποιες συνθήκες, όμως, εκείνη η χώρα έγινε τόσο ισχυρή και δημιούργησε έναν τόσο μεγάλο πολιτισμό; Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνει ο Πλάτων στο διάλογο του “Κριτίας”, στον οποίο περιγράφει με λεπτομέρειες το Βασίλειο της Ατλαντίδας. Για τους ερευνητές, οι οποίοι προσπαθούν να αποδείξουν ως ιστορικό γεγονός την ύπαρξη της Ατλαντίδας, το συγκεκριμένο κείμενο θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό, χάρη στις λεπτομερείς περιγραφές που περιέχει. Καθώς ο Κριτίας αρχίζει την αφήγηση του για την Ατλαντίδα, κάνει γνωστό στους συνομιλητές του πως τα σχετικά χειρόγραφα του Σόλωνα βρίσκονται στα χέρια του παππού του, ο οποίος ήταν συγγενής και φίλος του μεγάλου νομοθέτη, και πως “αυτά τα χειρόγραφα σώζονται ακόμη και σήμερα”.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα συγκεκριμένα κείμενα, κάποτε οι θεοί μοίρασαν όλη τη Γη και στον Ποσειδώνα δόθηκε το νησί της Ατλαντίδας. Σε έναν λόφο στο κέντρο του νησιού κατοικούσε ένας από τους πρώτους ανθρώπους, ο Ευήνωρας, με τη γυναίκα του Λευκίππη. Από αυτούς γεννήθηκε η μοναχοκόρη τους Κλειτώ. Οταν έφθασε σε ηλικία γάμου, ο Ποσειδώνας την έκανε ταίρι του. Από την ένωση γεννήθηκαν πέντε ζευγάρια δίδυμα αγόρια, στα οποία ο πατέρας τους αργότερα μοίρασε σε ίσα μέρη όλο το βασίλειο. Στο λόφο όπου κατοικούσε η Κλειτώ, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο του νησιού, ο Ποσειδώνας έχτισε κατοικία. Για να μην μπορεί κανένας θνητός να πλησιάζει, οχύρωσε το μέρος δημιουργώντας γύρω του δύο ζώνες στεριάς και τρεις ζώνες θάλασσας, οι οποίες είχαν απόλυτα κυκλικό σχήμα.
Αυτή την περιοχή, η οποία ήταν η καλύτερη του νησιού, έδωσε ο Ποσειδώνας στον πρωτότοκο γιο του, τον Ατλαντα, και τον έκανε βασιλιά όλου του νησιού.Από αυτόν επίσης ονομάστηκε ο γύρω ωκεανός Ατλαντικός. Οι υπόλοιποι γιοι του Ποσειδώνα πήραν τα εξής ονόματα, με τη σειρά που γεννήθηκαν: Εύμηλος, Αμφήρης, Ευαίμονας, Μνησέας, Αυτόχθονος, Ελάσιππος, Μήστορας, Αζάης και Διαπρεπής. Ο Ατλαντας απόκτησε πολλούς απογόνους και αυτοί κράτησαν την εξουσία για πολλές γενιές, γιατί ο καθένας έκανε βασιλιά τον πρωτότοκο γιο του.
Όλοι ζούσαν μέσα σε απέραντο πλούτο, καθώς το νησί αλλά και οι γύρω αποικίες τους προμήθευαν σε μεγάλες ποσότητες ό,τι λαχταρούσε η καρδιά τους. Το υπέδαφος του νησιού ήταν πλούσιο σε μέταλλα και κυρίως σε ορείχαλκο, ο οποίος τότε ήταν το πιο πολύτιμο μέταλλο μετά το χρυσό. Στο νησί κάποιος μπορούσε ακόμη να βρει όλα τα είδη ξυλείας σε μεγάλες ποσότητες. Υπήρχε μεγάλη ποικιλία από ήμερα και άγρια ζώα, καθώς και ένα μεγάλο κοπάδι από ελέφαντες. Για όλα αυτά τα ζώα υπήρχαν μεγάλα βοσκοτόπια με πλούσια βοσκή. Υπήρχαν ακόμη φυτά, χορταρικά, ρίζες, μυρωδικά, χλωροί και ξηροί καρποί, σιτάρι και κριθάρι,όσπρια και ό,τι άλλο μπορεί να φυτρώνει σε μια ευλογημένη γη.
Παλάτια και Ναοί
Στο κέντρο του νησιού, στην αρχαία μητρόπολη, εκεί όπου ήταν η κατοικία του Ποσειδώνα, έχτισαν οι κατοπινοί Βασιλείς καινούρια παλάτια. Καθώς καδένας από αυτούς πρόσθετε και κάτι στα έργα του προκάτοχου του, τα κτίσματα με τα χρόνια έγιναν αξιοθαύμαστα για το μεγαλείο και την ομορφιά τους. Στη συνέχεια ο Πλάτων, με το στόμα του Κριτία, περιγράφει με λεπτομέρειες τα μεγάλα τεχνικά έργα που έκαναν οι κάτοικοι της Ατλαντίδος, ώστε να μπορούν τα πλοία από τη θάλασσα να φθάνουν μέχρι το εσωτερικό του νησιού.
Στο κεντρικό τμήμα του νησιού, εκεί όπου βρισκόταν το παλάτι του εκάστοτε βασιλιά, στο σημείο όπου είχαν πλαγιάσει μαζί για πρώτη φορά ο Ποσειδώνας και η Κλειτώ, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας έχτισαν ιερό ναό, αφιερωμένο στους θεούς. Στο ναό, που ήταν περιτριγυρισμένος από μία μάντρα κατασκευασμένη από χρυσό, απαγορευόταν αυστηρά να πλησιάσουν οι κοινοί θνητοί.
Υπήρχε όμως και ναός που ανήκε αποκλειστικά στον Ποσειδώνα, για τον οποίο ο Πλάτων σημειώνει πως ήταν “βαρβαρικής τεχνοτροπίας”. Αναφέρει συγκεκριμένα πως η εξωτερική όψη του ήταν ντυμένη με ασήμι, εκτός από τις γωνίες, οι οποίες ήταν ντυμένες με χρυσάφι. Στο εσωτερικό, η οροφή ήταν κατασκευασμένη από ελεφαντοκόκαλο με στολίδια από χρυσάφι και μπρούντζο, ενώ οι τοίχοι, οι κολόνες και το πάτωμα ήταν σκεπασμένα με μπρούντζο.
Μέσα στο ναό υπήρχε άγαλμα του Ποσειδώνα που τον παρίστανε να οδηγεί άρμα με έξι φτερωτά άλογα. Αυτό το άγαλμα ήταν τόσο ψηλό, ώστε το κεφάλι του άγγιζε την ορόφή του ναού. Γύρω του, δε,υ πήρχαν τα αγάλματα εκατό Νηρηίδων, καθισμένων σε ισάριθμα δελφίνια. Εξω από το ναό ήταν στημένα τα αγάλματα όλων των γυναικών και των ανδρών, οι οποίοι κατάγονταν από τους πρώτους δέκα βασιλιάδες. Υπήρχαν ακόμη δύο βρύσες, μία με ζεστό και μία με κρύο νερό, τις οποίες είχε κατασκευάσει ο Ποσειδώνας για την αγαπημένη του Κλειτώ. Εκείνες οι βρύσες με τα θαυματουργά νερά τους εξυπηρετούσαν όλο το Βασίλειο, γι’ αυτό το λόγο οι κάτοικοι της Ατλαντίδος είχαν κατασκευάσει δεξαμενές και λουτρά.
Στα νησιά που περικύκλωναν την ακρόπολη ήταν κατασκευασμένα γυμναστήρια για τους άντρες, καθώς και ένας μεγάλος ιππόδρομος. Γύρω από τον ιππόδρομο βρίσκονταν κατοικίες για τους φρουρούς των βασιλέων. Στη συνέχεια ο Κριτίας περιγράφει τα λιμάνια των εσωτερικών νησιών και τη διώρυγα, η οποία τα ένωνε με το κεντρικό λιμάνι. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως η διώρυγα και το λιμάνι ήταν γεμάτα από πλοία και εμπόρους, οι οποίοι έφθαναν εκεί από όλα τα μέρη του κόσμου, ενώ ο θόρυβος από τις φωνές και τα εμπορεύματα που ξεφόρτωναν ήταν μεγάλος.
ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΧΩΡΑ
Αρχίζοντας τη διήγηση του για τα φυσικά χαρίσματα του νησιού, ο Κριτίας περιγράφει πως στο κέντρο του υπήρχε ένας μεγάλος κάμπος που κατέβαινε από το νότιο μέρος του νησιού ως τη θάλασσα. Γύρω από τον κάμπο υψώνονταν μεγάλα πανέμορφα Βουνά που τον προστάτευαν από τους βοριάδες. Στα βουνά υπήρχαν πολλά και πλούσια χωριά κι ακόμη λιβάδια, ποτάμια, λίμνες και Βοσκοτόπια για όλα τα ζώα, ήμερα και άγρια. Οι κάτοικοι της Ατλαντίδος, συνεχίζει ο Κριτίας, χάρη στην κατασκευή μεγάλων και δύσκολων τεχνικών έργων είχαν αυξήσει σημαντικά την παραγωγικότητα του κάμπου. Κατάφερναν έτσι να έχουν δύο σοδειές το χρόνο.
Ο πληθυσμός της Ατλαντίδος ήταν μεγάλος. Ηταν μοιρασμένος σε χωριά και συνοικισμούς, και κάθε χωριό ή συνοικισμός είχε το δικό του αρχηγό. Κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να δίνει έναν καθορισμένο αριθμό πολεμιστών για τις ανάγκες του στρατού.
Σε περίπτωση πολέμου αυτός ο αριθμός αυξανόταν σημαντικά. Υπήρχαν 10.000 πολεμικά άρματα και 1.200 πολεμικά πλοία! Ο Βασιλιάς κάθε περιοχής είχε απόλυτη εξουσία επάνω στους υπηκόους του, καθώς ήταν ο ίδιος νομοθέτης και κριτής.
Οι σχέσεις όμως ανάμεσα στους Βασιλείς, καθώς και η άσκηση της εξωτερικής εξουσίας καθορίζονταν από τις διατάξεις του Ποσειδώνα. Αυτό όριζε ο πανάρχαιος νόμος, τον οποίο οι δέκα πρώτοι βασιλείς είχαν χαράξει πάνω σε μια μπρούντζινη στήλη, η οποία βρισκόταν μέσα στο ναό του θεού.
Κάθε περίπου πέντε χρόνια οι Βασιλείς όλων των περιοχών μαζεύονταν στην πρωτεύουσα και εξέταζαν όλα τα ζητήματα του κράτους. Στη διάρκεια εκείνων των συναντήσεων, οι οποίες είχαν και τελετουργικό χαρακτήρα, θυσίαζαν ταύρους στον Ποσειδώνα για να τον ευχαριστήσουν. Οι σχέσεις μεταξύ των Βασιλέων υπάκουαν σε νόμους καθορισμένους από τον Ποσειδώνα. Οι νόμοι όριζαν ότι κανένας Βασιλιάς δεν επιτρεπόταν να επιτεθεί σε άλλο Βασιλιά και ότι, αν σε κάποια πολιτεία ο Βασιλιάς κινδύνευε να καθαιρεθεί, οι άλλοι βασιλείς θα έσπευδαν να τον Βοηθήσουν. Σε περίπτωση πολεμου οι αποφάσεις ήταν συλλογικές, αλλά η αρχηγία ανήκε στη γενιά του Ατλαντα. Επιπλέον, ο Κριτίας αναφέρει πως όλο το διάστημα, κατά το οποίο οι κάτοικοι της Ατλαντίδος ακολουθούσαν τους νόμους που είχε θέσει ο Ποσειδώνας, ήταν συνετοί και προόδευαν.
Με το πέρασμα του καιρού όμως το θεϊκό στοιχείο υποχώρησε και ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα. Οταν η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο, ο Δίας, ο Θεός των θεών, αποφάσισε να τιμωρήσει το λαό, ώστε να του, βάλει μυαλό. Κάλεσε τότε όλους τους θεούς στο λαμπρό ανάκτορο του, για να πάρουν αποφάσεις. Δυστυχώς, το κείμενο του Πλάτωνα τελειώνει εδώ (έχει χαθεί η συνέχεια). Ετσι, δεν ξέρουμε τι άλλο είχε γράψει ο μεγάλος φιλόσοφος για αυτό το σπουδαίο ζήτημα.
ΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ Ο ΠΛΑΤΩΝ;
Διαβάζοντας τη λεπτομερέστατη περιγραφή του Ελληνα φιλοσόφου, δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει πως το κείμενο αυτό είναι ένα “ευγενές ψέμα”, όπως το χαρακτήρισε ο Αγγλος καθηγητής Benjamin Jowett, ο καλύτερος μεταφραστής του Πλάτωνα στην αγγλική γλώσσα. Εξετάζοντας αντικειμενικά τα στοιχεία που περιέχονται στους δύο διάλογους του Πλάτωνα, μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Κριτίας, γνωρίζοντας ότι ο Σωκράτης εκτιμούσε και αναζητούσε την αλήθεια, τον διαβεβαιώνει ότι η ιστορία του “αν και φαίνεται παράξενη, είναι όμως αληθινή”.
Για να ενισχύσει δε ακόμη περισσότερο την άποψη του, αναφέρει πως “την εγγυήθηκε ο Σόλωνας, ο μεγαλύτερος νομοθέτης μας, ο οποίος τη διηγήθηκε στον παππού μου τον Δροπίδη“. Η παράθεση όλων αυτών των λεπτομερειών από τη μεριά του Πλάτωνα θεωρείται από τους υπέρμαχους της ύπαρξης της Ατλαντίδος ως ενδεικτική του γεγονότος ότι ο Κριτίας περιέγραφε μια ιστορία “παράξενη αλλά αληθινή”.
Από την πλευρά, όμως, όσων απορρίπτουν την ύπαρξη της Ατλαντίδος, υποστηρίζεται ότι οι συγκεκριμένες λεπτομέρειες είναι απλά ένα λογοτεχνικό τέχνασμα του Πλάτωνα, για να αιχμαλωτίσει την προσοχή του αναγνώστη.Αλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς απλώς διηγήθηκαν στον Σόλωνα τις λαϊκές παραδόσεις κάποιας αρχαίας εισβολής, όπως κάποιου μυστηριώδους θαλάσσιου λαού, ο οποίος κατέστρεψε πρώτα το μυκηναϊκό πολιτισμό και στη συνέχεια επιτέθηκε με αποβάσεις στην Αίγυπτο. Βεβαίως, στα μνημεία της Αιγύπτου υπάρχουν χαραγμένες πληροφορίες για το “θαλάσσιο λαό”, αλλά αναφέρεται σαφώς ότι οι εισβολείς αποκρούστηκαν από τον Ραμσή Γ’. Ακόμη και την εποχή του Πλάτωνα, όμως, η λύση του μυστηρίου δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση. Ο Ηρόδοτος, αν και είχε ακούσει για έναν λαό με το όνομα Ατλάντιοι, οι οποίοι κατείχαν την ενδοχώρα της Λιβύης, δεν αναφέρει τίποτα στα γραπτά του για τη βυθισμένη ήπειρο.
Παρ’ ότι ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε, απέρριψε αυτή την ιστορία, άλλοι σοφοί της εποχής, όπως ο Κράντωρ, την αποδέχθηκαν ως αληθινή. Μάλιστα ο Κράντωρ υποστήριζε ότι δικοί του φίλοι είχαν δει με τα μάτια τους τις δύο στήλες, στις οποίες αναγράφονταν τα γεγονότα. Μεταγενέστεροι ερευνητές και γεωγράφοι, όπως ο Στράβων, ο Πλίνιος και ο Ποσειδώνιος, σε εποχές που ο γνωστός κόσμος ήταν πολύ ευρύτερος από ό,τι στην εποχή του Πλάτωνα, απέφευγαν να υποστηρίξουν ως αληθινή την ύπαρξη της Ατλαντίδας, χωρίς όμως να την απορρίπτουν κιόλας.Σ τα χρόνια του Μεσαίωνα η υπόθεση της Ατλαντίδας ήταν ξεχασμένη, όμως η ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου, της Αμερικής, την έφερε πάλι στην επιφάνεια.
Το μεγάλο ταξίδι του Κολόμβου έδωσε σάρκα και οστά στην πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι στεριάς στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού. Στα χρόνια της Αναγέννησης η Ατλαντίδα ήρθε πάλι στην επικαιρότητα και οι σχετικές διαμάχες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Πάντως, οι νεότερες έρευνες, βασισμένες στις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, απέχουν πολύ από το να την απορρίψουν ως ένα “ευγενές ψέμα” και θεωρούν την ιστορία του Πλάτωνα ως το αχνό, σκοτεινό περίγραμμα ενός από τα σπουδαιότερα συμβάντα της ιστορίας.
Τα τελευταία χρόνια είναι πλέον διαδομένη η πίστη πως στο απώτατο παρελθόν είναι πολύ πιθανόν να άνθησαν μεγάλοι πολιτισμοί στην επιφάνεια της Γης, την ύπαρξη των οποίων αγνοούμε ή απλώς υποπτευόμαστε. Ισως το κείμενο του Πλάτωνα να εξωραίζει πολλά πράγματα, ίσως να μην ήταν όλα τόσο τέλεια, πάντως προσωπική άποψη μας είναι ότι η ιστορία της Ατλαντίδας έχει εξαιρετικά μεγάλες πιθανότητες να είναι αληθινή. Καθώς οι έρευνες για τον εντοπισμό της συνεχίζονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα θα βρεθεί ένα ατράνταχτο στοιχείο που να μας διαβεβαιώνει πως ναι, η Ατλαντίδα, η μυστηριώδης χαμένη ήπειρος, υπήρξε κάποτε!
Απόκρυφες επιστήμες στην Ατλαντίδα
Πολλοί συγγραφείς και ερευνητές υποστηρίζουν ότι το μεγάλο χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από τιν εποχή κατά την οποία ο πολιτισμός της Ατλαντίδος βρισκόταν στην ακμή του στέκετε εμπόδιο στην προσπάθεια μας να περιγράψουμε και να κατανοήσουμε την θρησκευτική και πολιτιστική κατάσταση της χαμένης ηπείρου, καθώς και την ανάπτυξη που γνώρισαν οι – λεγόμενες –απόκρυφες επιστήμες. Και όμως υπάρχουν πολλές πηγές, οι οποίες μπορούν να προμηθεύσουν σε σημαντικά στοιχεία τον ερευνητή. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι τα αρχαία κείμενα των αρχαίων συγγραφέων αλλά και εκείνα που φυλάνε στα αρχεία τους διάφορες μυστικές αδελφότητες.
Ξεκινώντας από τα κείμενα του Πλάτωνα, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι δύο τόποι απομακρυσμένοι μεταξύ τους, όπως ήταν η Ελλάδα και η Ατλαντίδα, αναφέρονται ως πεδίο δραστηριότητας ακριβώς των ίδιων θεών. Στον Πλάτωνα παρατηρούμε αναφορές για την καταλυτική παρουσία του θεού Ποσειδώνα στην Ατλαντίδα. Παρ’ όλα αυτά, και σύμφωνα με τον Πλάτωνα, φαίνεται ότι ο Δίας, ο Θεός των Θεών, ασκούσε ακόμη μεγαλύτερη εξουσία και ήταν αυτός που, τελικά, αποφάσισε την καταστροφή του νησιού… Επιπλέον, η λατρεία του ταύρου, όπως περιγράφεται στις σελίδες του διαλόγου “Κριτίας”, συναντάται και σε άλλους τόπους. Αυτό ενισχύει την άποψη όσων υποστηρίζουν ότι τμήματα του λαού της Ατλαντίδος μετανάστευσαν στην Ευρώπη και αλλού, διαδίδοντας στοιχεία του πολιτισμού και της θρησκείας τους. θα αναφέρουμε εδώ ότι ο ταύρος λατρευόταν τόσο στην Κρήτη, όπου συναντάμε το μύθο του Μινώταυρου, όσο και στην Αίγυπτο, όπου υπήρχε ο ναός του θεού-ταύρου Απι.
Οι σχετικές τελετές στην Κρήτη αλλά και την Αίγυπτο έχουν σημαντικές ομοιότητες με την ατλάντια τελετή που περιγράφει ο Πλάτων.Η θρησκεία και η μυθολογία της Ατλαντίδας φαίνεται ότι βασίστηκαν ολοκληρωτικά στα αρχικά γεγονότα της ατλάντιας ιστορίας. Η λατρεία των παλιών βασιλέων και των ηρώων εξελίχθηκε σιγά-σιγά σε μια αρκετά πολύπλοκη θρησκεία. Παρουσιάζοντας πολλές ομοιότητες με αρκετές από τις αρχαίες θρησκείες, θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι επηρέασε πολλές από αυτές. Πιθανολογείται δε ότι στο απόγειο της η πίστη στην Ατλαντίδα πρέπει να είχε μεγάλες ομοιότητες με την πίστη στην αρχαία Αίγυπτο, όταν αυτή βρισκόταν στα πιο αναπτυγμένα στάδια της.
ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ
Στην προσπάθεια μας να εξετάσουμε τις απόκρυφες τάξεις και πρακτικές που αναπτύχθηκαν στην αρχαία ήπειρο, πολύτιμο βοηθό έχουμε το βιβλίο που έγραψε ο συγγραφέας και ερευνητής Lewis Spence με τίτλο “Ατλαντίδα – Η ήπειρος των μυστηρίων”.
Στο σχετικό κεφάλαιο για τον αποκρυφισμό, ο Spence αναφέρει ότι η μόνη πηγή, από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε υλικό για το θέμα, είναι τα αρχεία της “Μυστικής Παράδοσης”. Πρόκειται για τρία αρχαία κείμενα, ανεξάρτητα μεταξύ τους, τα οποία μας προσφέρουν κάποιες σχετικές πληροφορίες. Σύμφωνα με αυτά τα κείμενα, υπήρχαν διάφοροι Βαθμοί Μάγων στην Ατλαντίδα, οι οποίοι ήταν γνωστοί με τους τίτλους Μύστης, Μάγος και Αρχι-μάγος.
Είναι πιθανό αυτοί οι τίτλοι να είναι επηρεασμένοι από τη μεσαιωνική ορολογία, έτσι ίσως οι ατλάντιες ονομασίες να ήταν διαφορετικές.Στην Ατλαντίδα -όπως αργότερα και στην Αίγυπτο- η άσκηση της τέχνης της μαγείας ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Βασιλικής οικογένειας και των συγγενών της. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τον Πλάτωνα, ο οποίος περιγράφει μία τελετή, στην οποία μοναδικοί ιεροφάντες ήταν οι βασιλείς από τις διάφορες περιφέρειες του νησιού.
Περνώντας σε κατώτερες βαθμίδες των απόκρυφων τεχνών συναντάμε τους Αστρολόγους, τους Αλχημιστές, τους Νεκρομά-ντεις, τους Μάντεις και τους Υπηρέτες των Αγίων Μυστηρίων. Οι σπουδαστές της αλχημείας είχαν δύο βαθμούς, τους Μαθητευόμενους και τους Μύστες. Επίσης, η επιστήμη της προφητείας περιλάμβανε δύο κλάδους, αυτούς των Μάντεων και των Ερμηνευτών. Οι Νεκρομάντεις διακρίνονταν στους Αρχοντες των Πνευμάτων, δηλαδή αυτούς που επικοινωνούσαν με τα πνεύματα, και στους Υπνωμένους, οι οποίοι ήταν άτομα με ικανότητες μέντιουμ.Τέλος, οι Μάντεις χωρίζονταν σε Ονειρευτές και Οιωνο-σκόπους. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι, παράλληλα με αυτές τις επίσημες τάξεις, ήδη από εκείνη τη μακρινή εποχή υπήρχαν άτομα, τα οποία εξασκούσαν τη μαύρη μαγεία.
Ενδεικτικό του μεγάλου πλήθους αυτών των ατόμων είναι το γεγονός ότι υπήρχε ειδικός νόμος που τιμωρούσε “όλους αυτούς, οι οποίοι ενοχλούσαν το λαό με ξόρκια, κακά μάγια και δεισιδαιμονίες”. Σύμφωνα με ορισμένες μυστικές αφηγήσεις οι οποίες διασώθηκαν, το επίσημο κέντρο των μυστικών επιστημών στην Ατλαντίδα ήταν ο μεγάλος ναός του Ποσειδώνα. Στα “Μυστικά Αρχεία” βρίσκεται μία λεπτομερής περιγραφή του ναού στα λατινικά, ενώ αναφέρεται ως κεντρική σχολή των απόκρυφων επιστημών. Εκτός από τους χώρους λατρείας υπήρχαν επίσης ειδικοί χώροι για τους αλχημιστές, τους αστρολόγους, τους προφήτες και τους νεκρομάντεις. Πιστεύεται ότι σε εκείνες τις πανάρχαιες εποχές οι τέχνες -ή επιστήμες- της αστρολογίας, της αλχημείας και της προφητείας διαδόθηκαν από την Ατλαντίδα, η οποία ήταν η κοιτίδα τους, οτους λαούς της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αφρικής.
ΜΑΓΕΙΑ
Οσοι ασχολούνται με τα θέματα του αποκρυφισμού γνωρίζουν ότι πυρήνας και καρδιά του είναι η τέχνη της μαγείας. Από αυτήν -η οποία στα παπιά χρόνια ονομαζόταν “θεϊκή τέχνη”- εκπορεύονται οι υπόλοιπες απόκρυφες τέχνες. Η μαγεία έχει τις ρίζες της στις εποχές προ του κατακλυσμού και πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι ο προκατακλυσμιαίος κόσμος, που αναφέρεται στα αρχαία κείμενα, είναι απλώς ο πολιτισμός της Ατλαντίδας. Ο κατακλυσμός ήταν ένα εξαιρετικά έντονο φυσικό φαινόμενο, το οποίο δεν μπορούμε να περιορίσουμε σε έναν μικρό χώρο. Εφόσον, λοιπόν, δεχόμαστε ως πραγματικό γεγονός τον κατακλυσμό ο οποίος περιγράφεται στη Βίβλο, θα πρέπει να δεχθούμε επίσης ως αληθινή τη διήγηση του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα, αφού κι αυτός αναφέρεται στον ίδιο (;) κατακλυσμό.
Πατέρας του αποκρυφισμού οτην Ατλαντίδα φέρεται ο ίδιος ο Ατλαντας, που καθιέρωσε τα Ατλάντια Μυστήρια. Ο Ευσέβιος, που έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα, τον θεωρεί θεμελιωτή της επιστήμης της αστρολογίας. Ορισμένοι συγγραφείς ταυτίζουν το πρόσωπο του Ατλαντα με το βιβλικό πατριάρχη Ενώχ. Ο Δάντης τον θεωρούσε πολύ ισχυρό μάγο και έχει γράψει ότι ο Ατλαντας Ενόχ διέδωσε την αστρολογία στην Ευρώπη. Ομως και οι υπόλοιποι βασιλείς ασχολήθηκαν με τη μαγεία, ενώ οι βαθμοί της ιεραρχίας της μαγείας -Μυημένος, Μύστης και Μάγος- ήταν γνωστοί στην Ατλαντίδα. Οι Τελχίνες, που ήταν μία από τις κάστες που εξασκούσαν την τέχνη της μαγείας στην Ατλαντίδα, θεωρούνταν από τους αρχαίους Ελληνες ως γιοι του Ποσειδώνα. Υπάρχει η άποψη πως η μαγεία εξελίχθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα στην Ατλαντίδα.
Πιστεύεται ότι έφθασε σε εκείνη την ιδανική κατάσταση, η οποία ονομάζεται θεουργία, σκοπός της οποίας είναι η ιερή επαφή, η επικοινωνία με το Δημιουργό. Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο, η μαγεία ασχολείται με τις “δυνάμεις της φύσης”, ενώ η θεουργία στοχεύει στην “επαφή με τους θεούς” – όμως, αυτή η επαφή είναι σπανιότατο φαινόμενο ακόμη και για τους μάγους της υψηλότερης Βαθμίδας. Σε ένα από τα χειρόγραφα της “Μυστικής Παράδοσης”, το οποίο μεταφράστηκε από τα αραβικά στα λατινικά τον 13ο μ.Χ. αιώνα και για το οποίο υπάρχει η υπόνοια ότι είναι ένα αυθεντικό ατλάντειο κείμενο, διαβάζουμε για την επιθυμία των σοφών της Ατλαντίδος, όχι μόνο “να επικοινωνούν με τους θεούς”, αλλά και “να ανακαλύπτουν τη διάθεση τους για τη ρύθμιση των γήινων υποθέσεων”. Αναφέρεται σχετικά ότι οι Μάγοι της Ατλαντίδος μετέφραζαν τη θεία θέληση με ένα σύστημα συμβολισμών που τους είχαν διδάξει Αγγελικές Οντότητες.
Αναφέρεται επίσης στο μυστικό χειρόγραφο πως οι ατλάντιοι είχαν “χειρόγραφα κληρονομημένα από παλιότερους καιρούς, τα βιβλία του Αδάμ, του Ενώχ και άλλων (προπατόρων)”. Στην εβραϊκή παράδοση βρίσκουμε μια αναφορά για ένα ιερό βιβλίο, το οποίο δόθηκε στον Αδάμ και περιείχε όλη τη σοφία, ανθρώπινη και θεϊκή. Το βιβλίο αυτό είχε φυλαγμένο ο Νώε και αργότερα πέρασε οτα χέρια του βασιΠιά Σολομώντα. Διάφορες παραδόσεις, εξάλλου, αναφέρουν πως ο Αδάμ έγραψε πολλά ΒιΒλία, χρησιμοποιώντας ως πηγή είκοσι χειρόγραφα που έπεσαν από τον ουρανό. Ενας μωαμεθανός συγγραφέας, ο Κησσέας, υποστηρίζει πως οι ΣαΒιανοί κατείχαν αυτά τα βιβλία αλλά και άλλα, τα οποία είχαν γράψει ο Σηθ και ο Ενώχ. Υπενθυμίζουμε ότι ο Ενώχ ήταν ένας από τους προκατακλυσμισίους πατριάρχες οι οποίοι είχαν μιλήσει απευθείας με το θεό.
Στη συνέχεια το χειρόγραφο αναφέρει τις προσπάθειες των Μάγων της Ατλαντίδος να ελέγξουν τις δυνάμεις του σεισμού και να καταστήσουν ακίνδυνη τη δράση των ηφαιστείων, τα οποία απειλούσαν το νησί. Για το σκοπό αυτό γινόταν στην πρωτεύουσα, το όνομα της οποίας ήταν Κερκύνη, δηλαδή “κυκλικός τόπος”, μια μεγάλη μαγική τελετή που ονομαζόταν “Η Ιεροτελεστία της Φλόγας της Γης”. Η τελετή αυτη πραγματοποιείτο την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, ενώ άρχιζε την αυγή και τελείωνε το σούρουπο. Σημειώνουμε, τέλος, ότι οι πληροφορίες τις οποίες έχουμε για την εξάσκηση της μαύρης μαγείας στην Ατλαντίδα είναι πολύ λίγες.
ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ
Η αστρολογία, μία από τις πανάρχαιες απόκρυφες επιστήμες, συνδέεται στενά με την Ατλαντίδα, αφού, όπως προαναφέραμε, ο Ατλαντας θεωρείται ο θεμελιωτής της. Υπάρχουν όμως και άλλα γνωστά πρόσωπα της προκατακλυσμιαίας εποχής, που έχουν σχέση με αυτή. Στο έργο Ιουδαϊκές Αρχαιότητες” του Ιώσηπου διαβάζουμε πως ο Σηθ και οι απόγονοι του είχαν μελετήσει την επιστήμη της αστρολογίας και την είχαν καταγράψει σε δύο στήλες. Ο Ιώσηπος αναφέρει πως στην εποχή του, τον 1ο μ.Χ αιώνα, μία από αυτές τις στήλες υπήρχε ακόμη. Αλλά και ο Μichael Scott έγραψε το 12ο αιώνα ότι η τέχνη της μαντείας έχει τις ρίζες της στον Σηθ. Ο τελευταίος αργότερα μύησε το γιο του Καναήν στην επιστήμη της αστρολογίας και αυτός ήταν τόσο καλός μαθητής, ώστε γρήγορα ξεπέρασε τον πατέρα του. Ο Καναήν έγραψε τριάντα βιβλία για την αστρολογία. Ακόμη, ο Scott αναφέρει πως ο Ατλαντας έφερε την αστρολογία στην Ισπανία.
Σε εκείνα τα πανάρχαια χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα αστέρια ήταν ήρωες ή ημίθεοι, οι οποίοι ανέβηκαν ατούς ουρανούς. Η κίνηση των πλανητών και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους συνδέθηκαν με ορισμένες καταστάσεις και οδήγησαν σε προφητείες. Αργότερα αυτά τα στοιχεία κωδικοποιήθηκαν και αποτέλεσαν την απαρχή της αστρολογίας και ίσως της αστρονομίας.Στην αστρολογία της Ατλαντίδας εξέχουσα θέση κατείχε η Σελήνη, η οποία ονομαζόταν Βασιλεία ή Μεγάλη Βασίλισσα. Η Βασιλεία ήταν αδελφή του Ατλαντα και, σύμφωνα με την παράδοση, αυτή τον μύησε στον παράξενο κόσμο των άστρων. Ακόμη, η περίεργη επίδραση της Σελήνης επάνω στους ανθρώπους συνδέθηκε με την περιστασιακή “τρέλα” της Βασιλείας.
Ο Διόδωρος περιγράφει ότι ο Εσπερος, γιος του Ατλαντα, μεταμορφώθηκε στο πρωινό άστρο και οι κόρες του, οι Ατλαντίδες, έγιναν ο αστερισμός των Πλειάδων. Ο δε αδελφός του, ο Κρόνος, έδωσε το όνομα του στο γνωστό πλανήτη. Σύμφωνα με την ατλάντεια μυθολογία, ο Εσπερος ανέβαινε συχνά στο όρος Ατλας, για να παρατηρεί τα αστέρια. Κάποτε ανέβηκε και δεν κατέβηκε ποτέ πια. Οι άνθρωποι έδωσαν το όνομα του στο βραδινό αστέρι, το οποίο δύει μετά τον Ηλιο.
Σύμφωνα με τα αρχεία της “Μυστικής Παράδοσης”, οι βασιλείς της Ατλαντίδας θεωρούσαν υποχρέωση τους να σηκώνονται τουλάχιστον μία φορά κάθε νύχτα και να παρατηρούν τον έναστρο ουρανό. Αν και πολλοί πιστεύουν ότι ο ζωδιακός κύκλος έχει τις ρίζες του στην Ατλαντίδα, δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για αυτό. Στο “Βιβλίο του Ενώχ” διαβάζουμε ότι “τα σημεία του ζωδιακού βρίσκονται στο δεύτερο ουρανό”, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ο ζωδιακός κύκλος εμφανίστηκε αργότερα στην Αίγυπτο, η οποία διέθετε πολλές ζωόμορφες θεότητες.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως οι αρχαίοι κάτοικοι του Μεξικό και του Περού χρησιμοποιούσαν παρατηρητήρια, για να μελετούν την κίνηση των άστρων. Η μεσοποταμιακή αστρονομία, η οποία θεωρείται το πρώτο γνωστό ιστορικό παράδειγμα επιστήμης στην αρχαιότητα, μαρτυρά την ύπαρξη ενός πολύ αρχαιότερου υπόβαθρου, το οποίο δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τους γειτονικούς λαούς. Η μυστική φιλοσοφία της Ατλαντίδας υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι είναι ένα μέρος του σύμπαντος και επηρεάζονται από τις ίδιες δυνάμεις οι οποίες επιδρούν και στους πλανήτες. Κάθε άνθρωπος είναι ένα μικρό αντίγραφο του κόσμου και περιέχει μέσα του όλα τα μυστικά του σύμπαντος. Κάποιες σύγχρονες αλήθειες φαίνεται ότι ήταν γνωστές από πολύ παλιά..
Μαρτυρίες για την Ατλαντίδα
Ο Πλάτων υπήρξε ο σημαντικότερος αλλά -αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι- όχι ο μοναδικός που μας άφησε μαρτυρίες νια τη θρυλική Ατλαντίδα. Πέρα από τις επιμέρους ιδιαιτερότητες που υπάρχουν στις πηγές, η συγκεκριμένη ήπειρος φαίνεται ότι αποτέλεσε την κοιτίδα όλων των πολιτισμών της Γης. Κάθε πολιτισμός αναπτύσσεται και σβήνει, παίρνοντας μέρος στον αέναο κύκλο ανανέωσης της ονθρωπότητας, αφήνοντας όμως ισχυρά μνημονικά ίχνη του στους μεταγενέστερους. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η εκπληκτική ομοιότητα μαρτυριών σε παγκόσμιο επίπεδο για έναν πανέμορφο ονειρικό τόπο, πάνω στον οποίο θεμελιώθηκε κάθε σπουδαίο επίτευγμα του ανθρώπου.
Σύμφωνα με το μύθο, ο Ερμής, προτού ξεκινήσει το ταξίδι του προς τα άστρα, κληροδότησε στην ανθρωπότητα το Σμαραγδένιο Πίνακα. Στο σωζόμενο κείμενο περιλαμβάνεται και η ακόλουθη παράγραφος: “Καθώς όλα τα πράγματα χρωστούν την ύπαρξη τους στο Ενα με την παρεμβολή του Ενός, έτσι κι όλα τα πράγματα έχουν την καταγωγή τους στο Μοναδικό πράγμα, με την προσαρμογή”.
ΤΑ ΧΑΡΑΓΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
Οσοι λατρεύονταν ως θεοί αλλά και απλοί πολίτες, που επιθυμούσαν να διαφυλάξουν τα μυστικά της αρχαίας σοφίας και της παράδοσης από τυχόν καταστροφές, “αποτύπωναν” τις πολύτιμες γνώσεις πάνω σε αντικείμενα τα οποία θα έμεναν κατά το δυνατόν ανέπαφα. Ο μεγάλος φιλόσοφος Πλάτων, στους διάλογους του “Τίμαιος” και “Κριτίας”, έγραψε μεταξύ άλλων για ένα έθιμο που τηρούσαν οι Ατλάντιοι βασιλείς: Πάνω σε χρυσές στήλες χάρασσαν τους νόμους, τα διατάγματα και τις δικαστικές αποφάσεις τους κατά τη διάρκεια ενός τελετουργικού, το οποίο περιλάμβανε τη θυσία ενός ταύρου, αφιερωμένου στον Ποσειδώνα. Τέτοιου είδους τελετουργικά συναντάμε στις Ινδίες, ενώ υπάρχουν πολλές αναφορές για την ύπαρξη παρόμοιων στηλών.
Ο ίδιος ο Ηρόδοτος (5ος π.Χ. αι.) είδε σε ναό του Ηρακλή στην Τύρο δύο στήλες, οι οποίες απέδιδαν τιμές στους δύο φερόμενους ως ιδρυτές της Ατλαντίδας, Ηρακλή και Ατλαντα. Η μία ήταν ολόχρυση και η άλλη, που λαμπύριζε με μεγάλη φωτεινότητα τη νύχτα, ήταν σμαραγδένια. Ο Ηρόδοτος, γνωστός και ως “πατέρας της Ιστορίας”, έγραψε για τον μυστηριώδη πολιτισμό ο οποίος αναπτύχθηκε σε ένα νησί του Ατλαντικού, ενώ ανέφερε επίσης μια πόλη, τα υπολείμματα της οποίας πιστεύεται ότι ανακάλυψε σε μια αποστολή η Δρ Maxine Asher!
Φαίνεται ότι ο κατακλυσμός που φέρεται ως υπεύθυνος για την καταστροφή της ηπείρου δεν ήταν εντελώς απρόσμενο γεγονός. Ο Πτολεμαίος ιερέας Μάνεθος (3ος π.Χ. αι.} ισχυρίστηκε πως λίγο πριν από τον κατακλυσμό ο θωθ που (ταυτίζεται με τον Ερμή) χάραξε σε κίονες την επιτομή της αρχαίας σοφίας, ώστε να μη χαθεί η Γνώση. Ομως και ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώοηπος (1ος μ.Χ. αι.) περιγράφει ότι ο Σηθ (θωθ;) κατασκεύασε δύο στήλες, μία λίθινη και μία από πλίνθους, στις οποίες χάραξε αυτή τη γνώση για τους μεταγενέστερους, προκειμένου η σοφία και η αστρονομική γνώση να μη χαθούν με τον κατακλυσμό. Ο ιστορικός αναφέρει ότι οι στήλες αυτές υπήρχαν ακόμη και στην εποχή του στη γη της Συρίας.
Ο φιλόσοφος Πρόκλος (5ος μ.Χ. αι.), σχολιαστής του Πλάτωνα, έγραψε για κάποιον αρχαίο συγγραφέα, ο οποίος επισκέφθηκε νησιά του Ατλαντικού Ωκεανού (Κανάρια ή Αζόρες), όπου οι ιθαγενείς του έκαναν πόγο για την επικράτηση της Ατλαντίδας σε όλα τα γύρω νησιά, καθώς και για την καταστροφή της πολύ καιρό πριν. Ο Πρόκλος επιβεβαίωσε επίσης την επίσκεψη του Κράντωρα στη Σαίδα της Αιγύπτου, τριακόσια χρόνια έπειτα από το Σόλωνα. Εκεί οι Αιγύπτιοι ιερείς του έδειξαν μια χρυσή στήλη χαραγμένη με ιερογλυφικά, στην οποία καταγραφόταν λεπτομερώς η ιστορία της Ατλαντίδας, όπως είχε ειπωθεί στο Σόλωνα. Γνώμη του φιλοσόφου ήταν ότι “η περίφημη Ατλαντίδα δεν υπάρχει πια, αλλά δεν μπορούμε να αμφιβάλουμε ότι κάποτε υπήρξε”. Ομως και ο Μέγας Αλέξανδρος, κατά τη διάρκεια της μεγάλης εκστρατείας του προς την Ανατολή, θεωρείται πως είχε δει παρόμοιες στήλες.
ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ο αρχαίος Ελληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελός (1ος π.Χ. αι.) αναφέρει ότι χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή του οι Φοίνικες είχαν ανακαλύψει ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό Ωκεανό, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, σε απόσταση μερικών ημερών από τις αφρικανικές ακτές. Ο Διόδωρος, μάλιστα, πρόσθεσε ότι οι Ατλάντιοι έκαναν πόλεμο με τους Αμαζόνιους! Πρέπει να σημειωθεί ότι φοινικικά ιερογλυφικά είχαν βρεθεί στις νοτιοαμερικανικές ζούγκλες σε πολλά ερείπια, τα οποία ήταν τόσο αρχαία, ώστε οι λευκές φυλές των Ινδιάνων σχεδόν είχαν ξεχάσει ποιος έχτισε τα μνημεία.
Αξιόλογες πηγές θεωρούνται επίσης ο πολύ σεβαστός Ρωμαίος ιστορικός Αmminanus Marcellinus (4ος μ.Χ. αι.) απλα και ο ιστορικός Τιμαγένης, που έγραψε για έναν πόλεμο μεταξύ Ατλαντίδος και Ευρώπης, ενώ ανέφερε ότι κάποιες φυλές της αρχαίας Γαλλίας τη θεωρούοαν ως τον αρχικό τόπο τους. Ο συγγραφέας Κλαύδιος Αιλιανός (2ος-3ος μ.Χ. αι.) αναφέρθηκε στην Ατλαντίδα. Στην ποικίλη ιστορία του έγραψε ότι ο Ελληνας ιστορικός θεόπομπος κατέγραψε μια συνομιλία ανάμεσα στο Βασιλιά της Φρυγίας και το Σειληνό. Κατά τη διάρκεια της ο τελευταίος αναφέρθηκε σε μια μεγάλη ήπειρο πέρα από τις Ηράκλειες στήλες, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την Ευρώπη, τη Μικρά Ασία και τη Λιβύη μαζί.
Επιπλέον, βρίσκουμε αρκετές μαρτυρίες για την ύπαρξη νησιών στον Ατλαντικό Ωκεανό, τα οποία είναι τα απομεινάρια μιας αρχικής ηπείρου. Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Κλαύδιος Μάρκελλος (3ος-4ος μ.Χ. αι.) αναφέρει επτά νησιά στον Ατλαντικό, οι κάτοικοι των οποίων διατηρούσαν τις αναμνήσεις ενός μεγαλύτερου νησιού, το οποίο ονομαζόταν Ατλαντίδα. Αυτά τα νησιά συμπεριλαμβάνονταν σε αρχαίους και μεσαιωνικούς χάρτες και συχνά ταυτίζονται με τις Επτά Ευλογημένες Νήσους των ελληνικών παραδόσεων (προσωποποιούν τις όμορφες Ατλαντίδες, κόρες του Ατλαντα) ή με τα Επτά Dvipas (Παραδείσια Νησιά) των Ινδών. Λέγεται μάλιστα ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος, αφού μελέτησε τέτοιους χάρτες, ήταν πεισμένος πως υπήρχαν πολλά ανεξερεύνητα αλλά προσπελάσιμα μέρη, προτού ξεκινήσει το ταξίδι του προς την ανακάλυψη της Αμερικής.
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ
Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Πλάτωνα, ο καταποντισμός της Ατλαντίδας συνέβη “9.000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα”. Ο Σόλων επισκέφθηκε την Αίγυπτο περίπου το 600 π.Χ., οπότε η Βύ8ιση της ηπείρου πρέπει να έχει γίνει εδώ και 11.600 χρόνια. Ο Στράβων, Ελληνας γεωγράφος και ιστορικός, αναφέρει πως 2.600 χρόνια πριν από την εποχή του κάποιοι θαλασσοπόροι πέρασαν τις Ηράκλειες Στήλες και ήρθαν σε επαφή με τους Ταρτήσσιους. Οι άνθρωποι αυτοί, που συχνά ταυτίζονται με τους Ατλάντιους, διέθεταν γραπτά αρχεία της ιστορίας τους για ένα διάστημα 7.000 ετών. Και πάλι εμφανίζεται η χρονολογία 9600 π.Χ, αφού ο ΣτράΒων έζησε στην εποχή του Χριστού. Ο Αρνόβιος, ένας χριστιανός επίσκοπος (4ος μ.Χ. αι.), περιγράφει μια καταστροφή που είχε πλήξει έναν πολιτισμό, όταν “10.000 χρόνια πριν ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων ξεχύθηκε από το νησί που ονομάζεται Ατλαντίδα του Ποσειδώνα, όπως κάνει λόγο ο Πλάτων…”. Παρ’ ότι φαίνεται ότι ο Αρνόβιος στηρίχθηκε αποκλειστικά στον Πλάτωνα, πρέπει να είχε πρόσβαση σε πηγές που έχουν πλέον χαθεί.
Ο “Κώδικας Τroano” των Μayas, που μεταφράστηκε από τον Augustus le Plongeon, ιστορεί την τραγωδία της Ατλαντίδας. Εκατομμύρια ψυχές χάθηκαν στον κατακλυσμό, ο οποίος έγινε “8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου”. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι ο κώδικας γράφθηκε όταν άνθισε ο πολιτισμός των Μayas, δηλαδή περίπου το 1500 π.Χ. Επομένως, έχουμε άλλη μια συμφωνία με τη χρονολογία που δίνει ο Πλάτων, όπως συμβαίνει και με το αρχαίο ζωροαστρικό ημερολόγιο, το πρώτο έτος του οποίου είναι το 9660 π.Χ., “όταν άρχισε ο χρόνος”.
Το “Ramayana”, το βιβλίο των Ινδών που διηγείται την καταστροφή της Lanka, αναφέρει έναν καταστροφικό πόλεμο 10.000 χρόνια πριν από εκείνη την εποχή. Η συγγραφή του “Ramayana” εκτιμάται ότι έγινε τον 3ο π.Χ, αιώνα, δηλαδή η μεγάλη καταστροφή τοποθετείται χρονικά αρκετά νωρίτερα από τη χρονολογία που μας δίνουν ο Πλάτων και άλλες πηγές. Ο Ε.F. Haghemeister, τέλος, ανέφερε ότι “το τέλος της Εποχής των Πάγων στην Ευρώπη, η εμφάνιση του Gulf Stream και ο καταποντισμός της Ατλαντίδας συνέβησαν ταυτόχρονα, περίπου το 10000 π.Χ”, ενώ ο ωκεανογράφος Bruce Heezen υπολόγισε ότι 11.600 χρόνια πριν η επιφάνεια της θάλασσας ανυψώθηκε γύρω στα 100-150 μέτρα σε όλο τον κόσμο, εξαιτίας των νερών τα οποία προήλθαν από λιωμένους πάγους.
Αναμνήσεις των λαών απο την ατλαντίδα
Η ιστορία, όπως είναι γνωστή σε μας σήμερα, έχει κενά που μας γεννούν αναρίθμητα ερωτηματικά. Οι λαϊκές παραδόσεις και η μυθολογία μπορούν -σύμφωνα με τη γνώμη ειδικών, όπως ο καθηγητής G. Ephremov- να χρησιμοποιηθούν, φυσικά με μεγάλη προσοχή, για να καλυφθεί ένα μέρος αυτών των κενών. Ετσι, ένας ιστορικός όχι μόνο δεν πρέπει να περιφρονεί τις αρχαίες παραδόσεις ή να τις θεωρεί απλώς πηγή διασκέδασης, αλλά αντίθετα οφείλει να τις σέβεται και να τις μελετά. Οι μεγάλες ομοιότητες, μάλιστα, που εμφανίζονται ανάμεσα σε θρύλους πολιτισμών με μεγάλη χρονολογική και γεωγραφική απόσταση, αποκλείουν την πιθανότητα να πρόκειται για μια απλή σύμπτωση.
Είναι εκπληκτικό πόσοι παρόμοιοι μύθοι και παραδόσεις έχουν δημιουργηθεί από πολλούς, διαφορετικούς λαούς της Γης, οι οποίοι κάνουν λόγο για την καταγωγή τους από μια αρχαία ήπειρο που ταυτίζεται με την Ατλαντίδα. Οι Ελληνες αντέγραψαν τους μύθους τους για τον Ατλαντα και την Ατλαντίδα από τους αντίστοιχους ινδικούς για τον Atalas [Shiva] και την Atala, έναν επίγειο παράδεισο που βυθίστηκε. Τόσο ο Ατλας όσο και ο Αtalas καταδικάστηκαν να γίνουν στυλοβάτες του κόσμου, ενώ για την Ατλαντίδα και την Αtala γνωρίζουμε πως ήταν βυθισμένες ήπειροι, που καταστράφηκαν από έναν μεγάλο κατακλυσμό. Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Σόλων πήρε πληροφορίες για την Ατλαντίδα από τους Αιγυπτίους, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν αντλήσει πληροφορίες από τους Ινδούς, συμπεραίνουμε ότι είναι πιθανό το μυστικό της Ατλαντίδος να βρίσκεται κρυμμένο στις μακρινές Ινδίες!
Η Ατλαντίδα, αυτός ο ονειρικός κόσμος, ταυτίζεται με τον Παράδεισο, την Εδέμ, αλλά μετά την καταστροφή του μετατράπηκε σε “τόπο των νεκρών”. Στην αρχαία Ελλάδα οι άνθρωποι υμνούσαν τα Ηλύσια Πεδία στο μακρινό Νησί των Μακάρων, έναν τόπο προς τη δύση, όπου βασίλευαν η ειρήνη και η ευτυχία. Δυτικά Βρισκόταν και η κατοικία των νεκρών, κρυμμένη κάτω από τα βουνά ενός νησιού.
Στα σανσκριτικά τα ονόματα “Εδέμ” και “Ινδία” (Εdem, Ιndia) είναι συνώνυμα και προέρχονται από τη λέξη “ind” (ή endh, άρα edhen) που σημαίνει “φωτιά”. Η Εδέμ είναι το διάσημο “νησί της φωτιάς” πολλών αρχαίων μύθων. Η ονομασία αυτή διαφοροποιείται από λαό σε λαό. Για παράδειγμα, πρόκειται για το χριστιανικό Κήπο της Εδέμ, τον Κήπο του Αvalon για τους Κέλτες, τον Κήπο του Ιdun για τους Γερμανούς ή το Dilmun για τους Μεσοποτάμιους. Και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος…
Οι Αιγύπτιοι πίστευαν στη χώρα των νεκρών, η οποία βρισκόταν στη δύση και ονομαζόταν Αμέντι. Η παράδοση τους μάλιστα αναφέρει ότι πεντακόσια χρόνια πριν από την καταστροφή οι ηγεμόνες της Ατλαντίδος, προβλέποντας τη μοίρα της χώρας τους, μετανάστευσαν στην Αίγυπτο, ιδρύοντας τη Δυναστεία των Νεκρών.
Οι Κέλτες, σύμφωνα με τους θρύλους τους, προήλθαν από μια γη που βούλιαξε στη θάλασσα, την οποία αποκαλούσαν με πολλές ονομασίες. Μία από αυτές σημαίνει -σύμφωνα με γνώμη ειδικών- “χώρα του βυθού”. Την ίδια σημασία έχει το όνομα Αtala (“Βυθισμένη χώρα”), η παραδεισένια χώρα των Ινδών! Οι Ιρλανδοί μερικές φορές ισχυρίζονται ότι ακούν καμπάνες εκκλησιών να χτυπούν στις Βυθισμένες πόλεις.
Ομως και οι Ετρούσκοι, πρόγονοι των Ρωμαίων, είχαν παρόμοιες παραδόσεις. Φαίνεται πως ένας πόλεμος τους έκανε να φύγουν με πλοία από εκείνο τον τόπο, ο οποίος Βρισκόταν πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, καθοδηγημένοι από τον Αινεία.Την καταγωγή των Μayas μαρτυρούν πολλά γραπτά κείμενα. Αναφέρεται ότι προήλθαν από έναν μυστηριώδη τόπο με το όνομα Αztlan, ο οποίος Βυθίστηκε έπειτα από ισχυρότατες σεισμικές δονήσεις και ηφαιστειακές εκρήξεις. Το ταξίδι τους για τη σωτηρία περιγράφεται στον “Κώδικα Βoturini”, ενώ ο “Κώδικας Dresdes” παρουσιάζει την καταστροφή του κόσμου εικονογραφημένη!
Οι Αζτέκοι ιερείς έκαναν λόγο για την Αztlan μια χώρα που βρισκόταν προς την ανατολή. Μάλιστα, ο τελευταίος Βασιλιάς των Αζτέκων, ο Μοντεζούμα, υποστήριξε ότι “οι πατέρες μας δεν γεννήθηκαν εδώ αλλά ήρθαν από μια μακρινή χώρα που λέγεται Αztlan κι έχει ένα βουνό κι έναν κήπο όπου ζούσαν οι θεοί”. Στο “Ρopol Vuh” διαβάζουμε για την επίσκεψη που έκαναν οι τρεις γιοι του Βασιλιά Κουίντσε σε μια χώρα “στην Ανατολή, στις ακτές της θάλασσας, από όπου ήρθαν οι πατέρες μας”, ενώ ένα από τα πολλά πράγματα που έφεραν από εκεί ήταν και ένα “σύστημα γραφής”.
Ο ανθρωπολόγος ερευνητής Δρ G.H.Williamson έγραψε για τους απογόνους των Ιncas, οι οποίοι κρατούσαν ένα αρχαίο χειρόγραφο σε κάποιο ναό των Άνδεων. Σύμφωνα με το γραπτό κειμήλιο, ο προηγμένος πολιτισμός της Ατλαντίδος και της Μου καταστράφηκε από σεισμούς και παλιρροιακά κύματα. Ο Williamson επισκέφθηκε επίσης δεκάδες ινδιάνικες φυλές με παρόμοιες παραδόσεις. Οι Ινδιάνοι της ζούγκλας του Αμαζονίου (όπως είναι οι Τucanos, οι Desanas, οι Βarasanas κ.ά.) ισχυρίζονταν πως κατάγονταν από έναν παράδεισο, ο οποίος χάθηκε στον ωκεανό από μια μεγάλη πλημμύρα. Εκείνη η χώρα ονομαζόταν Yvymaraney, (“άκακη” ή “αγνή γη”) αλλά και Εmekho Patol (“αφαλός του σύμπαντος”).
Ενας κοινός θρύλος όλων των ινδιάνικων φυλών περιγράφει ότι κάποτε όλες οι φυλές ήταν μία και ζούσαν σε ένα νησί προς την ανατολή του Ηλιου. Μάλιστα, μία λευκή φυλή Ινδιάνων της Αμερικής, που κατοικούσε στο χωριό Ατλάν(!) της Venezuela, οι Παρία, έχει τη μακρόχρονη παράδοση μιας συμφοράς, η οποία κατέστρεψε τη χώρα τους. Ομως και ο Κουετζαλκοάτλ, αυτή η σημαντική μεξικανική θεότητα, αναφέρεται πως είχε έρθει από τη μακρινή Ανατολή.
Σχετικά με το θρύλο του μεγάλου κατακλυσμού, είναι χαρακτηριστικό ότι αποτελεί κοινή ανάμνηση σχεδόν για όλους τους λαούς της Γης. Σχετικές αναφορές βρίσκουμε στις περισσότερες μυθολογίες. Οι Βουσμάνοι, για παράδειγμα, έχουν έναν μύθο ο οποίος κάνει λόγο για την ύπαρξη ενός απέραντου νησιού δυτικά της Αφρικής, το οποίο βυθίστηκε. Επίσης, ένας μύθος των Εσκιμώων αναφέρει ότι ο πληθυσμός των ανθρώπων ελαττώθηκε έπειτα από μια μεγάλη πλημμύρα.
Η ζωροαστρική χρονολόγηση ξεκινά το 9660 π.Χ., οπότε “άρχισε ο χρόνος”, ενώ το έπος “Ramayana” των Ινδών αφηγείται την καταστροφή της Lanka περίπου το 10300 π.Χ. Στο συγκεκριμένο θρύλο αναφέρεται ότι βασίστηκε ο Ομηρος για να γράψει την Ιλιάδα. Οι ομοιότητες ανάμεσα στα δύο έργα είναι πολλές. Για παράδειγμα, η απαγωγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη και η καταστροφή της Τροίας αντιστοιχούν στην απαγωγή της Shita από τον Ravana και την καταστροφή της Lanka, ενώ πολλοί είναι και οι παραλληλισμοί ανάμεσα στην Τροία και την Ατλαντίδα.
Στο σημείο αυτό παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τον πάπυρο Τroano, που αναφέρεται στη φυσική καταστροφή η οποία προκάλεσε την καταβύθιση του νησιού της Ποσειδωνίδος. Ο πάπυρος γράφτηκε από τους Μayas πριν από περίπου 3.500 χρόνια και η μετάφραση του Βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο: Στο έτος 6 Καν, την 11 Μουλούκ του μηγός Ζακ, έγιναν τρομεροί σεισμοί, που συνέχισαν χωρίς διαλείμματα μέχρι την 13 Τσουέν. Η χώρα των χωμάτινων λόφων, η χώρα Μυ, θυσιάστηκε -δύο φορές, ανασηκώθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας, και η περιοχή συνεχώς ταραζόταν από ηφαιστειακές δυνάμεις. Αυτές ανάγκασαν την ξηρά να ανυψωθεί και να Βυθιστεί πολλές φορές. Τελικά η επιφάνεια εξαφανίστηκε, και δέκα χώρες κατακομματιάστηκαν και διαχωρίστηκαν. Ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη δύναμη αυτών των γήινων αναστατώσεων, βυθίστηκαν μαζί με τους 64.000.000 κατοίκους τους, 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του Βιβλίου…
πηγή: http://ellas2.wordpress.com
Το 350 π.Χ. ο Πλάτων, ο μεγάλος Ελληνας φιλόσοφος, γράφει δύο διάλογους, τον “Τίμαιο” και τον “Κριτία”, και ο κόσμος ακούει για πρώτη φορά το όνομα της Ατλαντίδας. Η ιστορία μιας βυθισμένης ηπείρου, στα εδάφη της οποίας άνθισε ένας εκπληκτικός πολιτισμός, είναι τόσο εντυπωσιακή και προκλητική, ώστε ο Αριστοτέλης την απορρίπτει αμέσως ως φανταστική. Ομως, άλλοι επιφανείς πολίτες και διανοούμενοι εκείνης της εποχής δέχονται την αυθεντικότητα της. Η διαμάχη αυτή, ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αρνητές της Ατλαντίδος, διαρκεί μέχρι τις μέρες μας.
Τα κείμενα του Πλάτωνα πυροδοτούν τη φαντασία ολόκληρης της ανθρωπότητας και, στους αιώνες που κύλησαν από τότε, χιλιάδες τολμηροί άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να βρουν κάποιο ίχνος της
χαμένης ηπείρου. Αμέτρητα, εξάλλου, είναι τα βιβλία που έχουν γραφτεί για την Ατλαντίδα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε μία βιβλιοθήκη της αμερικανικής πολιτείας της Virginia υπάρχει μια αίθουσα της οποίας όλα τα ράφια, από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, περιέχουν βιβλία για τη μυστηριώδη ήπειρο. Είναι σαφές ότι το κύρος του ονόματος του Πλάτωνα έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην αφήγηση, ενώ είναι απαραίτητο να τονίσουμε πως αυτή δεν παρουσιάστηκε ως μύθος ή αλληγορία, αλλά ως ιστορικό γεγονός. Ας δούμε τα κυριότερα σημεία της εξιστόρησης.
ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο Σόλων, ο σοφός Αθηναίος νομοθέτης, επισκέφθηκε γύρω στο 600 π.Χ. την αιγυπτιακή πόλη Σαϊδα. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους ιερείς της πόλης και ζήτησε να του δώσουν στοιχεία μέσα από τα αρχεία τους, σχετικά με την προέλευση του ελληνικού πολιτισμού. Τόνισε δε πως δεν ενδιαφερόταν για μύθους παρά μόνο για ιστορικά γεγονότα. Οι Αιγύπτιοι ιερείς τον πληροφόρησαν ότι, ενω τα αρχαία γραπτά των περισσότερων λαών είχαν καταστραφεί από φωτιές, πλημμύρες και πολέμους, τα αρχεία της Αιγύπτου είχαν διατηρηθεί, διότι ήταν χαραγμένα επάνω σε πέτρες, οι οποίες φυλάσσονταν στα υπόγεια των ναών. Ένα από τα χρονικά είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πόλη της Αθήνας και τους έλληνες και αναφερόταν σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν 9.000 χρόνια πριν από εκείνη την εποχή.
Εκείνους τους μακρινούς καιρούς, αποκάλυψαν οι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα, η Αθήνα ήταν η πιο λαμπρή πόλη και υπερτερούσε από όλες τις άλλες και σε αρετή και σε σοφία. Πολλά και θαυμαστά ήταν τα κατορθώματα των Αθηναίων. Όμως, το μεγαλύτερο από αυτά ήταν η απόκρουση και η ήττα μιας ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, η οποία εμφανίστηκε ξαφνικά από τη Δύση και άρχισε να κατακτά το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της Ασίας. Οι εισβολείς είχαν έρθει από ένα νησί που βρισκόταν πέρα από τα στενά, τα οποία οι γεωγράφοι της εποχής ονόμαζαν Ηράκλειες Στήλες (το σημερινό Γιβραλτάρ]. Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, ενώ ήταν το πέρασμα για άλλα νησιά που Βρίσκονταν στον Ατλαντικό ωκεανό, καθώς και για μια ήπειρο στην άλλη πλευρά του ωκεανού.
Το όνομα της χώρας των εισβολέων ήταν Ατλαντίδα και η ελληνική ονομασία της ήταν “Νησί του Ατλαντα”. Ο λαός που ζούσε στο νησί είχε αναπτύξει έναν μεγαλειώδη πολιτισμό και είχε αποικίσει τα γύρω νησιά, καθώς και τμήματα των ηπείρων που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του ωκεανού. Στο πλαίσιο των κατακτητικών εξορμήσεων του ο στρατός της Ατλαντίδας είχε εισβάλει και κυριέψει τη Βόρεια Αφρική φθάνοντας μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου, ενώ άλλα τμήματα του, πορευόμενα μέσω της Νότιας Ευρώπης, είχαν φ8άσει έξω από τα ελληνικά σύνορα. Ηταν φανερό πως οι εισβολείς είχαν πρόθεση να κατακτήσουν την Ελλάδα και την Αίγυπτο και να γίνουν κύριοι όλου του τότε γνωστού κόσμου. Καθώς όλες οι κατακτημένες χώρες είχαν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αντίστασης, έμεινε μόνο η Αθήνα για να αντιμετωπίσει αυτή την ισχυρή στρατιωτική δύναμη. Επειτα από τρομακτικές συγκρούσεις και ηρωικές μάχες, ο στρατός των Αθηναίων κατάφερε να επικρατήσει και απώθησε τους εισβολείς μέχρι έξω από τις Ηράκλειες Στήλες, σώζοντας το μεσογειακό κόσμο. Και τότε, σε μία από αυτές τις χρονικές στιγμές που η ιστορία κρατά την ανάσα της, ξέσπασε ένας φοβερός κατακλυσμός συνοδευόμενος από ισχυρές σεισμικές δονήσεις και πλημμύρες. Μέσα σε μόνο ένα μερόνυχτο χάθηκε όλος ο αθηναϊκός στρατός και το νησί της Ατλαντίδας βυθίστηκε κάτω από τα νερά για πάντα.
Πλούτος και Ευημερία
Κάτω από ποιες συνθήκες, όμως, εκείνη η χώρα έγινε τόσο ισχυρή και δημιούργησε έναν τόσο μεγάλο πολιτισμό; Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνει ο Πλάτων στο διάλογο του “Κριτίας”, στον οποίο περιγράφει με λεπτομέρειες το Βασίλειο της Ατλαντίδας. Για τους ερευνητές, οι οποίοι προσπαθούν να αποδείξουν ως ιστορικό γεγονός την ύπαρξη της Ατλαντίδας, το συγκεκριμένο κείμενο θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό, χάρη στις λεπτομερείς περιγραφές που περιέχει. Καθώς ο Κριτίας αρχίζει την αφήγηση του για την Ατλαντίδα, κάνει γνωστό στους συνομιλητές του πως τα σχετικά χειρόγραφα του Σόλωνα βρίσκονται στα χέρια του παππού του, ο οποίος ήταν συγγενής και φίλος του μεγάλου νομοθέτη, και πως “αυτά τα χειρόγραφα σώζονται ακόμη και σήμερα”.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα συγκεκριμένα κείμενα, κάποτε οι θεοί μοίρασαν όλη τη Γη και στον Ποσειδώνα δόθηκε το νησί της Ατλαντίδας. Σε έναν λόφο στο κέντρο του νησιού κατοικούσε ένας από τους πρώτους ανθρώπους, ο Ευήνωρας, με τη γυναίκα του Λευκίππη. Από αυτούς γεννήθηκε η μοναχοκόρη τους Κλειτώ. Οταν έφθασε σε ηλικία γάμου, ο Ποσειδώνας την έκανε ταίρι του. Από την ένωση γεννήθηκαν πέντε ζευγάρια δίδυμα αγόρια, στα οποία ο πατέρας τους αργότερα μοίρασε σε ίσα μέρη όλο το βασίλειο. Στο λόφο όπου κατοικούσε η Κλειτώ, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο του νησιού, ο Ποσειδώνας έχτισε κατοικία. Για να μην μπορεί κανένας θνητός να πλησιάζει, οχύρωσε το μέρος δημιουργώντας γύρω του δύο ζώνες στεριάς και τρεις ζώνες θάλασσας, οι οποίες είχαν απόλυτα κυκλικό σχήμα.
Αυτή την περιοχή, η οποία ήταν η καλύτερη του νησιού, έδωσε ο Ποσειδώνας στον πρωτότοκο γιο του, τον Ατλαντα, και τον έκανε βασιλιά όλου του νησιού.Από αυτόν επίσης ονομάστηκε ο γύρω ωκεανός Ατλαντικός. Οι υπόλοιποι γιοι του Ποσειδώνα πήραν τα εξής ονόματα, με τη σειρά που γεννήθηκαν: Εύμηλος, Αμφήρης, Ευαίμονας, Μνησέας, Αυτόχθονος, Ελάσιππος, Μήστορας, Αζάης και Διαπρεπής. Ο Ατλαντας απόκτησε πολλούς απογόνους και αυτοί κράτησαν την εξουσία για πολλές γενιές, γιατί ο καθένας έκανε βασιλιά τον πρωτότοκο γιο του.
Όλοι ζούσαν μέσα σε απέραντο πλούτο, καθώς το νησί αλλά και οι γύρω αποικίες τους προμήθευαν σε μεγάλες ποσότητες ό,τι λαχταρούσε η καρδιά τους. Το υπέδαφος του νησιού ήταν πλούσιο σε μέταλλα και κυρίως σε ορείχαλκο, ο οποίος τότε ήταν το πιο πολύτιμο μέταλλο μετά το χρυσό. Στο νησί κάποιος μπορούσε ακόμη να βρει όλα τα είδη ξυλείας σε μεγάλες ποσότητες. Υπήρχε μεγάλη ποικιλία από ήμερα και άγρια ζώα, καθώς και ένα μεγάλο κοπάδι από ελέφαντες. Για όλα αυτά τα ζώα υπήρχαν μεγάλα βοσκοτόπια με πλούσια βοσκή. Υπήρχαν ακόμη φυτά, χορταρικά, ρίζες, μυρωδικά, χλωροί και ξηροί καρποί, σιτάρι και κριθάρι,όσπρια και ό,τι άλλο μπορεί να φυτρώνει σε μια ευλογημένη γη.
Παλάτια και Ναοί
Στο κέντρο του νησιού, στην αρχαία μητρόπολη, εκεί όπου ήταν η κατοικία του Ποσειδώνα, έχτισαν οι κατοπινοί Βασιλείς καινούρια παλάτια. Καθώς καδένας από αυτούς πρόσθετε και κάτι στα έργα του προκάτοχου του, τα κτίσματα με τα χρόνια έγιναν αξιοθαύμαστα για το μεγαλείο και την ομορφιά τους. Στη συνέχεια ο Πλάτων, με το στόμα του Κριτία, περιγράφει με λεπτομέρειες τα μεγάλα τεχνικά έργα που έκαναν οι κάτοικοι της Ατλαντίδος, ώστε να μπορούν τα πλοία από τη θάλασσα να φθάνουν μέχρι το εσωτερικό του νησιού.
Στο κεντρικό τμήμα του νησιού, εκεί όπου βρισκόταν το παλάτι του εκάστοτε βασιλιά, στο σημείο όπου είχαν πλαγιάσει μαζί για πρώτη φορά ο Ποσειδώνας και η Κλειτώ, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας έχτισαν ιερό ναό, αφιερωμένο στους θεούς. Στο ναό, που ήταν περιτριγυρισμένος από μία μάντρα κατασκευασμένη από χρυσό, απαγορευόταν αυστηρά να πλησιάσουν οι κοινοί θνητοί.
Υπήρχε όμως και ναός που ανήκε αποκλειστικά στον Ποσειδώνα, για τον οποίο ο Πλάτων σημειώνει πως ήταν “βαρβαρικής τεχνοτροπίας”. Αναφέρει συγκεκριμένα πως η εξωτερική όψη του ήταν ντυμένη με ασήμι, εκτός από τις γωνίες, οι οποίες ήταν ντυμένες με χρυσάφι. Στο εσωτερικό, η οροφή ήταν κατασκευασμένη από ελεφαντοκόκαλο με στολίδια από χρυσάφι και μπρούντζο, ενώ οι τοίχοι, οι κολόνες και το πάτωμα ήταν σκεπασμένα με μπρούντζο.
Μέσα στο ναό υπήρχε άγαλμα του Ποσειδώνα που τον παρίστανε να οδηγεί άρμα με έξι φτερωτά άλογα. Αυτό το άγαλμα ήταν τόσο ψηλό, ώστε το κεφάλι του άγγιζε την ορόφή του ναού. Γύρω του, δε,υ πήρχαν τα αγάλματα εκατό Νηρηίδων, καθισμένων σε ισάριθμα δελφίνια. Εξω από το ναό ήταν στημένα τα αγάλματα όλων των γυναικών και των ανδρών, οι οποίοι κατάγονταν από τους πρώτους δέκα βασιλιάδες. Υπήρχαν ακόμη δύο βρύσες, μία με ζεστό και μία με κρύο νερό, τις οποίες είχε κατασκευάσει ο Ποσειδώνας για την αγαπημένη του Κλειτώ. Εκείνες οι βρύσες με τα θαυματουργά νερά τους εξυπηρετούσαν όλο το Βασίλειο, γι’ αυτό το λόγο οι κάτοικοι της Ατλαντίδος είχαν κατασκευάσει δεξαμενές και λουτρά.
Στα νησιά που περικύκλωναν την ακρόπολη ήταν κατασκευασμένα γυμναστήρια για τους άντρες, καθώς και ένας μεγάλος ιππόδρομος. Γύρω από τον ιππόδρομο βρίσκονταν κατοικίες για τους φρουρούς των βασιλέων. Στη συνέχεια ο Κριτίας περιγράφει τα λιμάνια των εσωτερικών νησιών και τη διώρυγα, η οποία τα ένωνε με το κεντρικό λιμάνι. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως η διώρυγα και το λιμάνι ήταν γεμάτα από πλοία και εμπόρους, οι οποίοι έφθαναν εκεί από όλα τα μέρη του κόσμου, ενώ ο θόρυβος από τις φωνές και τα εμπορεύματα που ξεφόρτωναν ήταν μεγάλος.
ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΧΩΡΑ
Αρχίζοντας τη διήγηση του για τα φυσικά χαρίσματα του νησιού, ο Κριτίας περιγράφει πως στο κέντρο του υπήρχε ένας μεγάλος κάμπος που κατέβαινε από το νότιο μέρος του νησιού ως τη θάλασσα. Γύρω από τον κάμπο υψώνονταν μεγάλα πανέμορφα Βουνά που τον προστάτευαν από τους βοριάδες. Στα βουνά υπήρχαν πολλά και πλούσια χωριά κι ακόμη λιβάδια, ποτάμια, λίμνες και Βοσκοτόπια για όλα τα ζώα, ήμερα και άγρια. Οι κάτοικοι της Ατλαντίδος, συνεχίζει ο Κριτίας, χάρη στην κατασκευή μεγάλων και δύσκολων τεχνικών έργων είχαν αυξήσει σημαντικά την παραγωγικότητα του κάμπου. Κατάφερναν έτσι να έχουν δύο σοδειές το χρόνο.
Ο πληθυσμός της Ατλαντίδος ήταν μεγάλος. Ηταν μοιρασμένος σε χωριά και συνοικισμούς, και κάθε χωριό ή συνοικισμός είχε το δικό του αρχηγό. Κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να δίνει έναν καθορισμένο αριθμό πολεμιστών για τις ανάγκες του στρατού.
Σε περίπτωση πολέμου αυτός ο αριθμός αυξανόταν σημαντικά. Υπήρχαν 10.000 πολεμικά άρματα και 1.200 πολεμικά πλοία! Ο Βασιλιάς κάθε περιοχής είχε απόλυτη εξουσία επάνω στους υπηκόους του, καθώς ήταν ο ίδιος νομοθέτης και κριτής.
Οι σχέσεις όμως ανάμεσα στους Βασιλείς, καθώς και η άσκηση της εξωτερικής εξουσίας καθορίζονταν από τις διατάξεις του Ποσειδώνα. Αυτό όριζε ο πανάρχαιος νόμος, τον οποίο οι δέκα πρώτοι βασιλείς είχαν χαράξει πάνω σε μια μπρούντζινη στήλη, η οποία βρισκόταν μέσα στο ναό του θεού.
Κάθε περίπου πέντε χρόνια οι Βασιλείς όλων των περιοχών μαζεύονταν στην πρωτεύουσα και εξέταζαν όλα τα ζητήματα του κράτους. Στη διάρκεια εκείνων των συναντήσεων, οι οποίες είχαν και τελετουργικό χαρακτήρα, θυσίαζαν ταύρους στον Ποσειδώνα για να τον ευχαριστήσουν. Οι σχέσεις μεταξύ των Βασιλέων υπάκουαν σε νόμους καθορισμένους από τον Ποσειδώνα. Οι νόμοι όριζαν ότι κανένας Βασιλιάς δεν επιτρεπόταν να επιτεθεί σε άλλο Βασιλιά και ότι, αν σε κάποια πολιτεία ο Βασιλιάς κινδύνευε να καθαιρεθεί, οι άλλοι βασιλείς θα έσπευδαν να τον Βοηθήσουν. Σε περίπτωση πολεμου οι αποφάσεις ήταν συλλογικές, αλλά η αρχηγία ανήκε στη γενιά του Ατλαντα. Επιπλέον, ο Κριτίας αναφέρει πως όλο το διάστημα, κατά το οποίο οι κάτοικοι της Ατλαντίδος ακολουθούσαν τους νόμους που είχε θέσει ο Ποσειδώνας, ήταν συνετοί και προόδευαν.
Με το πέρασμα του καιρού όμως το θεϊκό στοιχείο υποχώρησε και ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα. Οταν η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο, ο Δίας, ο Θεός των θεών, αποφάσισε να τιμωρήσει το λαό, ώστε να του, βάλει μυαλό. Κάλεσε τότε όλους τους θεούς στο λαμπρό ανάκτορο του, για να πάρουν αποφάσεις. Δυστυχώς, το κείμενο του Πλάτωνα τελειώνει εδώ (έχει χαθεί η συνέχεια). Ετσι, δεν ξέρουμε τι άλλο είχε γράψει ο μεγάλος φιλόσοφος για αυτό το σπουδαίο ζήτημα.
ΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ Ο ΠΛΑΤΩΝ;
Διαβάζοντας τη λεπτομερέστατη περιγραφή του Ελληνα φιλοσόφου, δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει πως το κείμενο αυτό είναι ένα “ευγενές ψέμα”, όπως το χαρακτήρισε ο Αγγλος καθηγητής Benjamin Jowett, ο καλύτερος μεταφραστής του Πλάτωνα στην αγγλική γλώσσα. Εξετάζοντας αντικειμενικά τα στοιχεία που περιέχονται στους δύο διάλογους του Πλάτωνα, μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Κριτίας, γνωρίζοντας ότι ο Σωκράτης εκτιμούσε και αναζητούσε την αλήθεια, τον διαβεβαιώνει ότι η ιστορία του “αν και φαίνεται παράξενη, είναι όμως αληθινή”.
Για να ενισχύσει δε ακόμη περισσότερο την άποψη του, αναφέρει πως “την εγγυήθηκε ο Σόλωνας, ο μεγαλύτερος νομοθέτης μας, ο οποίος τη διηγήθηκε στον παππού μου τον Δροπίδη“. Η παράθεση όλων αυτών των λεπτομερειών από τη μεριά του Πλάτωνα θεωρείται από τους υπέρμαχους της ύπαρξης της Ατλαντίδος ως ενδεικτική του γεγονότος ότι ο Κριτίας περιέγραφε μια ιστορία “παράξενη αλλά αληθινή”.
Από την πλευρά, όμως, όσων απορρίπτουν την ύπαρξη της Ατλαντίδος, υποστηρίζεται ότι οι συγκεκριμένες λεπτομέρειες είναι απλά ένα λογοτεχνικό τέχνασμα του Πλάτωνα, για να αιχμαλωτίσει την προσοχή του αναγνώστη.Αλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς απλώς διηγήθηκαν στον Σόλωνα τις λαϊκές παραδόσεις κάποιας αρχαίας εισβολής, όπως κάποιου μυστηριώδους θαλάσσιου λαού, ο οποίος κατέστρεψε πρώτα το μυκηναϊκό πολιτισμό και στη συνέχεια επιτέθηκε με αποβάσεις στην Αίγυπτο. Βεβαίως, στα μνημεία της Αιγύπτου υπάρχουν χαραγμένες πληροφορίες για το “θαλάσσιο λαό”, αλλά αναφέρεται σαφώς ότι οι εισβολείς αποκρούστηκαν από τον Ραμσή Γ’. Ακόμη και την εποχή του Πλάτωνα, όμως, η λύση του μυστηρίου δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση. Ο Ηρόδοτος, αν και είχε ακούσει για έναν λαό με το όνομα Ατλάντιοι, οι οποίοι κατείχαν την ενδοχώρα της Λιβύης, δεν αναφέρει τίποτα στα γραπτά του για τη βυθισμένη ήπειρο.
Παρ’ ότι ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε, απέρριψε αυτή την ιστορία, άλλοι σοφοί της εποχής, όπως ο Κράντωρ, την αποδέχθηκαν ως αληθινή. Μάλιστα ο Κράντωρ υποστήριζε ότι δικοί του φίλοι είχαν δει με τα μάτια τους τις δύο στήλες, στις οποίες αναγράφονταν τα γεγονότα. Μεταγενέστεροι ερευνητές και γεωγράφοι, όπως ο Στράβων, ο Πλίνιος και ο Ποσειδώνιος, σε εποχές που ο γνωστός κόσμος ήταν πολύ ευρύτερος από ό,τι στην εποχή του Πλάτωνα, απέφευγαν να υποστηρίξουν ως αληθινή την ύπαρξη της Ατλαντίδας, χωρίς όμως να την απορρίπτουν κιόλας.Σ τα χρόνια του Μεσαίωνα η υπόθεση της Ατλαντίδας ήταν ξεχασμένη, όμως η ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου, της Αμερικής, την έφερε πάλι στην επιφάνεια.
Το μεγάλο ταξίδι του Κολόμβου έδωσε σάρκα και οστά στην πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι στεριάς στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού. Στα χρόνια της Αναγέννησης η Ατλαντίδα ήρθε πάλι στην επικαιρότητα και οι σχετικές διαμάχες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Πάντως, οι νεότερες έρευνες, βασισμένες στις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, απέχουν πολύ από το να την απορρίψουν ως ένα “ευγενές ψέμα” και θεωρούν την ιστορία του Πλάτωνα ως το αχνό, σκοτεινό περίγραμμα ενός από τα σπουδαιότερα συμβάντα της ιστορίας.
Τα τελευταία χρόνια είναι πλέον διαδομένη η πίστη πως στο απώτατο παρελθόν είναι πολύ πιθανόν να άνθησαν μεγάλοι πολιτισμοί στην επιφάνεια της Γης, την ύπαρξη των οποίων αγνοούμε ή απλώς υποπτευόμαστε. Ισως το κείμενο του Πλάτωνα να εξωραίζει πολλά πράγματα, ίσως να μην ήταν όλα τόσο τέλεια, πάντως προσωπική άποψη μας είναι ότι η ιστορία της Ατλαντίδας έχει εξαιρετικά μεγάλες πιθανότητες να είναι αληθινή. Καθώς οι έρευνες για τον εντοπισμό της συνεχίζονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα θα βρεθεί ένα ατράνταχτο στοιχείο που να μας διαβεβαιώνει πως ναι, η Ατλαντίδα, η μυστηριώδης χαμένη ήπειρος, υπήρξε κάποτε!
Απόκρυφες επιστήμες στην Ατλαντίδα
Πολλοί συγγραφείς και ερευνητές υποστηρίζουν ότι το μεγάλο χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από τιν εποχή κατά την οποία ο πολιτισμός της Ατλαντίδος βρισκόταν στην ακμή του στέκετε εμπόδιο στην προσπάθεια μας να περιγράψουμε και να κατανοήσουμε την θρησκευτική και πολιτιστική κατάσταση της χαμένης ηπείρου, καθώς και την ανάπτυξη που γνώρισαν οι – λεγόμενες –απόκρυφες επιστήμες. Και όμως υπάρχουν πολλές πηγές, οι οποίες μπορούν να προμηθεύσουν σε σημαντικά στοιχεία τον ερευνητή. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι τα αρχαία κείμενα των αρχαίων συγγραφέων αλλά και εκείνα που φυλάνε στα αρχεία τους διάφορες μυστικές αδελφότητες.
Ξεκινώντας από τα κείμενα του Πλάτωνα, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι δύο τόποι απομακρυσμένοι μεταξύ τους, όπως ήταν η Ελλάδα και η Ατλαντίδα, αναφέρονται ως πεδίο δραστηριότητας ακριβώς των ίδιων θεών. Στον Πλάτωνα παρατηρούμε αναφορές για την καταλυτική παρουσία του θεού Ποσειδώνα στην Ατλαντίδα. Παρ’ όλα αυτά, και σύμφωνα με τον Πλάτωνα, φαίνεται ότι ο Δίας, ο Θεός των Θεών, ασκούσε ακόμη μεγαλύτερη εξουσία και ήταν αυτός που, τελικά, αποφάσισε την καταστροφή του νησιού… Επιπλέον, η λατρεία του ταύρου, όπως περιγράφεται στις σελίδες του διαλόγου “Κριτίας”, συναντάται και σε άλλους τόπους. Αυτό ενισχύει την άποψη όσων υποστηρίζουν ότι τμήματα του λαού της Ατλαντίδος μετανάστευσαν στην Ευρώπη και αλλού, διαδίδοντας στοιχεία του πολιτισμού και της θρησκείας τους. θα αναφέρουμε εδώ ότι ο ταύρος λατρευόταν τόσο στην Κρήτη, όπου συναντάμε το μύθο του Μινώταυρου, όσο και στην Αίγυπτο, όπου υπήρχε ο ναός του θεού-ταύρου Απι.
Οι σχετικές τελετές στην Κρήτη αλλά και την Αίγυπτο έχουν σημαντικές ομοιότητες με την ατλάντια τελετή που περιγράφει ο Πλάτων.Η θρησκεία και η μυθολογία της Ατλαντίδας φαίνεται ότι βασίστηκαν ολοκληρωτικά στα αρχικά γεγονότα της ατλάντιας ιστορίας. Η λατρεία των παλιών βασιλέων και των ηρώων εξελίχθηκε σιγά-σιγά σε μια αρκετά πολύπλοκη θρησκεία. Παρουσιάζοντας πολλές ομοιότητες με αρκετές από τις αρχαίες θρησκείες, θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι επηρέασε πολλές από αυτές. Πιθανολογείται δε ότι στο απόγειο της η πίστη στην Ατλαντίδα πρέπει να είχε μεγάλες ομοιότητες με την πίστη στην αρχαία Αίγυπτο, όταν αυτή βρισκόταν στα πιο αναπτυγμένα στάδια της.
ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ
Στην προσπάθεια μας να εξετάσουμε τις απόκρυφες τάξεις και πρακτικές που αναπτύχθηκαν στην αρχαία ήπειρο, πολύτιμο βοηθό έχουμε το βιβλίο που έγραψε ο συγγραφέας και ερευνητής Lewis Spence με τίτλο “Ατλαντίδα – Η ήπειρος των μυστηρίων”.
Στο σχετικό κεφάλαιο για τον αποκρυφισμό, ο Spence αναφέρει ότι η μόνη πηγή, από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε υλικό για το θέμα, είναι τα αρχεία της “Μυστικής Παράδοσης”. Πρόκειται για τρία αρχαία κείμενα, ανεξάρτητα μεταξύ τους, τα οποία μας προσφέρουν κάποιες σχετικές πληροφορίες. Σύμφωνα με αυτά τα κείμενα, υπήρχαν διάφοροι Βαθμοί Μάγων στην Ατλαντίδα, οι οποίοι ήταν γνωστοί με τους τίτλους Μύστης, Μάγος και Αρχι-μάγος.
Είναι πιθανό αυτοί οι τίτλοι να είναι επηρεασμένοι από τη μεσαιωνική ορολογία, έτσι ίσως οι ατλάντιες ονομασίες να ήταν διαφορετικές.Στην Ατλαντίδα -όπως αργότερα και στην Αίγυπτο- η άσκηση της τέχνης της μαγείας ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Βασιλικής οικογένειας και των συγγενών της. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τον Πλάτωνα, ο οποίος περιγράφει μία τελετή, στην οποία μοναδικοί ιεροφάντες ήταν οι βασιλείς από τις διάφορες περιφέρειες του νησιού.
Περνώντας σε κατώτερες βαθμίδες των απόκρυφων τεχνών συναντάμε τους Αστρολόγους, τους Αλχημιστές, τους Νεκρομά-ντεις, τους Μάντεις και τους Υπηρέτες των Αγίων Μυστηρίων. Οι σπουδαστές της αλχημείας είχαν δύο βαθμούς, τους Μαθητευόμενους και τους Μύστες. Επίσης, η επιστήμη της προφητείας περιλάμβανε δύο κλάδους, αυτούς των Μάντεων και των Ερμηνευτών. Οι Νεκρομάντεις διακρίνονταν στους Αρχοντες των Πνευμάτων, δηλαδή αυτούς που επικοινωνούσαν με τα πνεύματα, και στους Υπνωμένους, οι οποίοι ήταν άτομα με ικανότητες μέντιουμ.Τέλος, οι Μάντεις χωρίζονταν σε Ονειρευτές και Οιωνο-σκόπους. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι, παράλληλα με αυτές τις επίσημες τάξεις, ήδη από εκείνη τη μακρινή εποχή υπήρχαν άτομα, τα οποία εξασκούσαν τη μαύρη μαγεία.
Ενδεικτικό του μεγάλου πλήθους αυτών των ατόμων είναι το γεγονός ότι υπήρχε ειδικός νόμος που τιμωρούσε “όλους αυτούς, οι οποίοι ενοχλούσαν το λαό με ξόρκια, κακά μάγια και δεισιδαιμονίες”. Σύμφωνα με ορισμένες μυστικές αφηγήσεις οι οποίες διασώθηκαν, το επίσημο κέντρο των μυστικών επιστημών στην Ατλαντίδα ήταν ο μεγάλος ναός του Ποσειδώνα. Στα “Μυστικά Αρχεία” βρίσκεται μία λεπτομερής περιγραφή του ναού στα λατινικά, ενώ αναφέρεται ως κεντρική σχολή των απόκρυφων επιστημών. Εκτός από τους χώρους λατρείας υπήρχαν επίσης ειδικοί χώροι για τους αλχημιστές, τους αστρολόγους, τους προφήτες και τους νεκρομάντεις. Πιστεύεται ότι σε εκείνες τις πανάρχαιες εποχές οι τέχνες -ή επιστήμες- της αστρολογίας, της αλχημείας και της προφητείας διαδόθηκαν από την Ατλαντίδα, η οποία ήταν η κοιτίδα τους, οτους λαούς της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αφρικής.
ΜΑΓΕΙΑ
Οσοι ασχολούνται με τα θέματα του αποκρυφισμού γνωρίζουν ότι πυρήνας και καρδιά του είναι η τέχνη της μαγείας. Από αυτήν -η οποία στα παπιά χρόνια ονομαζόταν “θεϊκή τέχνη”- εκπορεύονται οι υπόλοιπες απόκρυφες τέχνες. Η μαγεία έχει τις ρίζες της στις εποχές προ του κατακλυσμού και πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι ο προκατακλυσμιαίος κόσμος, που αναφέρεται στα αρχαία κείμενα, είναι απλώς ο πολιτισμός της Ατλαντίδας. Ο κατακλυσμός ήταν ένα εξαιρετικά έντονο φυσικό φαινόμενο, το οποίο δεν μπορούμε να περιορίσουμε σε έναν μικρό χώρο. Εφόσον, λοιπόν, δεχόμαστε ως πραγματικό γεγονός τον κατακλυσμό ο οποίος περιγράφεται στη Βίβλο, θα πρέπει να δεχθούμε επίσης ως αληθινή τη διήγηση του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα, αφού κι αυτός αναφέρεται στον ίδιο (;) κατακλυσμό.
Πατέρας του αποκρυφισμού οτην Ατλαντίδα φέρεται ο ίδιος ο Ατλαντας, που καθιέρωσε τα Ατλάντια Μυστήρια. Ο Ευσέβιος, που έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα, τον θεωρεί θεμελιωτή της επιστήμης της αστρολογίας. Ορισμένοι συγγραφείς ταυτίζουν το πρόσωπο του Ατλαντα με το βιβλικό πατριάρχη Ενώχ. Ο Δάντης τον θεωρούσε πολύ ισχυρό μάγο και έχει γράψει ότι ο Ατλαντας Ενόχ διέδωσε την αστρολογία στην Ευρώπη. Ομως και οι υπόλοιποι βασιλείς ασχολήθηκαν με τη μαγεία, ενώ οι βαθμοί της ιεραρχίας της μαγείας -Μυημένος, Μύστης και Μάγος- ήταν γνωστοί στην Ατλαντίδα. Οι Τελχίνες, που ήταν μία από τις κάστες που εξασκούσαν την τέχνη της μαγείας στην Ατλαντίδα, θεωρούνταν από τους αρχαίους Ελληνες ως γιοι του Ποσειδώνα. Υπάρχει η άποψη πως η μαγεία εξελίχθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα στην Ατλαντίδα.
Πιστεύεται ότι έφθασε σε εκείνη την ιδανική κατάσταση, η οποία ονομάζεται θεουργία, σκοπός της οποίας είναι η ιερή επαφή, η επικοινωνία με το Δημιουργό. Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο, η μαγεία ασχολείται με τις “δυνάμεις της φύσης”, ενώ η θεουργία στοχεύει στην “επαφή με τους θεούς” – όμως, αυτή η επαφή είναι σπανιότατο φαινόμενο ακόμη και για τους μάγους της υψηλότερης Βαθμίδας. Σε ένα από τα χειρόγραφα της “Μυστικής Παράδοσης”, το οποίο μεταφράστηκε από τα αραβικά στα λατινικά τον 13ο μ.Χ. αιώνα και για το οποίο υπάρχει η υπόνοια ότι είναι ένα αυθεντικό ατλάντειο κείμενο, διαβάζουμε για την επιθυμία των σοφών της Ατλαντίδος, όχι μόνο “να επικοινωνούν με τους θεούς”, αλλά και “να ανακαλύπτουν τη διάθεση τους για τη ρύθμιση των γήινων υποθέσεων”. Αναφέρεται σχετικά ότι οι Μάγοι της Ατλαντίδος μετέφραζαν τη θεία θέληση με ένα σύστημα συμβολισμών που τους είχαν διδάξει Αγγελικές Οντότητες.
Αναφέρεται επίσης στο μυστικό χειρόγραφο πως οι ατλάντιοι είχαν “χειρόγραφα κληρονομημένα από παλιότερους καιρούς, τα βιβλία του Αδάμ, του Ενώχ και άλλων (προπατόρων)”. Στην εβραϊκή παράδοση βρίσκουμε μια αναφορά για ένα ιερό βιβλίο, το οποίο δόθηκε στον Αδάμ και περιείχε όλη τη σοφία, ανθρώπινη και θεϊκή. Το βιβλίο αυτό είχε φυλαγμένο ο Νώε και αργότερα πέρασε οτα χέρια του βασιΠιά Σολομώντα. Διάφορες παραδόσεις, εξάλλου, αναφέρουν πως ο Αδάμ έγραψε πολλά ΒιΒλία, χρησιμοποιώντας ως πηγή είκοσι χειρόγραφα που έπεσαν από τον ουρανό. Ενας μωαμεθανός συγγραφέας, ο Κησσέας, υποστηρίζει πως οι ΣαΒιανοί κατείχαν αυτά τα βιβλία αλλά και άλλα, τα οποία είχαν γράψει ο Σηθ και ο Ενώχ. Υπενθυμίζουμε ότι ο Ενώχ ήταν ένας από τους προκατακλυσμισίους πατριάρχες οι οποίοι είχαν μιλήσει απευθείας με το θεό.
Στη συνέχεια το χειρόγραφο αναφέρει τις προσπάθειες των Μάγων της Ατλαντίδος να ελέγξουν τις δυνάμεις του σεισμού και να καταστήσουν ακίνδυνη τη δράση των ηφαιστείων, τα οποία απειλούσαν το νησί. Για το σκοπό αυτό γινόταν στην πρωτεύουσα, το όνομα της οποίας ήταν Κερκύνη, δηλαδή “κυκλικός τόπος”, μια μεγάλη μαγική τελετή που ονομαζόταν “Η Ιεροτελεστία της Φλόγας της Γης”. Η τελετή αυτη πραγματοποιείτο την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, ενώ άρχιζε την αυγή και τελείωνε το σούρουπο. Σημειώνουμε, τέλος, ότι οι πληροφορίες τις οποίες έχουμε για την εξάσκηση της μαύρης μαγείας στην Ατλαντίδα είναι πολύ λίγες.
ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ
Η αστρολογία, μία από τις πανάρχαιες απόκρυφες επιστήμες, συνδέεται στενά με την Ατλαντίδα, αφού, όπως προαναφέραμε, ο Ατλαντας θεωρείται ο θεμελιωτής της. Υπάρχουν όμως και άλλα γνωστά πρόσωπα της προκατακλυσμιαίας εποχής, που έχουν σχέση με αυτή. Στο έργο Ιουδαϊκές Αρχαιότητες” του Ιώσηπου διαβάζουμε πως ο Σηθ και οι απόγονοι του είχαν μελετήσει την επιστήμη της αστρολογίας και την είχαν καταγράψει σε δύο στήλες. Ο Ιώσηπος αναφέρει πως στην εποχή του, τον 1ο μ.Χ αιώνα, μία από αυτές τις στήλες υπήρχε ακόμη. Αλλά και ο Μichael Scott έγραψε το 12ο αιώνα ότι η τέχνη της μαντείας έχει τις ρίζες της στον Σηθ. Ο τελευταίος αργότερα μύησε το γιο του Καναήν στην επιστήμη της αστρολογίας και αυτός ήταν τόσο καλός μαθητής, ώστε γρήγορα ξεπέρασε τον πατέρα του. Ο Καναήν έγραψε τριάντα βιβλία για την αστρολογία. Ακόμη, ο Scott αναφέρει πως ο Ατλαντας έφερε την αστρολογία στην Ισπανία.
Σε εκείνα τα πανάρχαια χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα αστέρια ήταν ήρωες ή ημίθεοι, οι οποίοι ανέβηκαν ατούς ουρανούς. Η κίνηση των πλανητών και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους συνδέθηκαν με ορισμένες καταστάσεις και οδήγησαν σε προφητείες. Αργότερα αυτά τα στοιχεία κωδικοποιήθηκαν και αποτέλεσαν την απαρχή της αστρολογίας και ίσως της αστρονομίας.Στην αστρολογία της Ατλαντίδας εξέχουσα θέση κατείχε η Σελήνη, η οποία ονομαζόταν Βασιλεία ή Μεγάλη Βασίλισσα. Η Βασιλεία ήταν αδελφή του Ατλαντα και, σύμφωνα με την παράδοση, αυτή τον μύησε στον παράξενο κόσμο των άστρων. Ακόμη, η περίεργη επίδραση της Σελήνης επάνω στους ανθρώπους συνδέθηκε με την περιστασιακή “τρέλα” της Βασιλείας.
Ο Διόδωρος περιγράφει ότι ο Εσπερος, γιος του Ατλαντα, μεταμορφώθηκε στο πρωινό άστρο και οι κόρες του, οι Ατλαντίδες, έγιναν ο αστερισμός των Πλειάδων. Ο δε αδελφός του, ο Κρόνος, έδωσε το όνομα του στο γνωστό πλανήτη. Σύμφωνα με την ατλάντεια μυθολογία, ο Εσπερος ανέβαινε συχνά στο όρος Ατλας, για να παρατηρεί τα αστέρια. Κάποτε ανέβηκε και δεν κατέβηκε ποτέ πια. Οι άνθρωποι έδωσαν το όνομα του στο βραδινό αστέρι, το οποίο δύει μετά τον Ηλιο.
Σύμφωνα με τα αρχεία της “Μυστικής Παράδοσης”, οι βασιλείς της Ατλαντίδας θεωρούσαν υποχρέωση τους να σηκώνονται τουλάχιστον μία φορά κάθε νύχτα και να παρατηρούν τον έναστρο ουρανό. Αν και πολλοί πιστεύουν ότι ο ζωδιακός κύκλος έχει τις ρίζες του στην Ατλαντίδα, δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για αυτό. Στο “Βιβλίο του Ενώχ” διαβάζουμε ότι “τα σημεία του ζωδιακού βρίσκονται στο δεύτερο ουρανό”, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ο ζωδιακός κύκλος εμφανίστηκε αργότερα στην Αίγυπτο, η οποία διέθετε πολλές ζωόμορφες θεότητες.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως οι αρχαίοι κάτοικοι του Μεξικό και του Περού χρησιμοποιούσαν παρατηρητήρια, για να μελετούν την κίνηση των άστρων. Η μεσοποταμιακή αστρονομία, η οποία θεωρείται το πρώτο γνωστό ιστορικό παράδειγμα επιστήμης στην αρχαιότητα, μαρτυρά την ύπαρξη ενός πολύ αρχαιότερου υπόβαθρου, το οποίο δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τους γειτονικούς λαούς. Η μυστική φιλοσοφία της Ατλαντίδας υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι είναι ένα μέρος του σύμπαντος και επηρεάζονται από τις ίδιες δυνάμεις οι οποίες επιδρούν και στους πλανήτες. Κάθε άνθρωπος είναι ένα μικρό αντίγραφο του κόσμου και περιέχει μέσα του όλα τα μυστικά του σύμπαντος. Κάποιες σύγχρονες αλήθειες φαίνεται ότι ήταν γνωστές από πολύ παλιά..
Μαρτυρίες για την Ατλαντίδα
Ο Πλάτων υπήρξε ο σημαντικότερος αλλά -αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι- όχι ο μοναδικός που μας άφησε μαρτυρίες νια τη θρυλική Ατλαντίδα. Πέρα από τις επιμέρους ιδιαιτερότητες που υπάρχουν στις πηγές, η συγκεκριμένη ήπειρος φαίνεται ότι αποτέλεσε την κοιτίδα όλων των πολιτισμών της Γης. Κάθε πολιτισμός αναπτύσσεται και σβήνει, παίρνοντας μέρος στον αέναο κύκλο ανανέωσης της ονθρωπότητας, αφήνοντας όμως ισχυρά μνημονικά ίχνη του στους μεταγενέστερους. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η εκπληκτική ομοιότητα μαρτυριών σε παγκόσμιο επίπεδο για έναν πανέμορφο ονειρικό τόπο, πάνω στον οποίο θεμελιώθηκε κάθε σπουδαίο επίτευγμα του ανθρώπου.
Σύμφωνα με το μύθο, ο Ερμής, προτού ξεκινήσει το ταξίδι του προς τα άστρα, κληροδότησε στην ανθρωπότητα το Σμαραγδένιο Πίνακα. Στο σωζόμενο κείμενο περιλαμβάνεται και η ακόλουθη παράγραφος: “Καθώς όλα τα πράγματα χρωστούν την ύπαρξη τους στο Ενα με την παρεμβολή του Ενός, έτσι κι όλα τα πράγματα έχουν την καταγωγή τους στο Μοναδικό πράγμα, με την προσαρμογή”.
ΤΑ ΧΑΡΑΓΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ
Οσοι λατρεύονταν ως θεοί αλλά και απλοί πολίτες, που επιθυμούσαν να διαφυλάξουν τα μυστικά της αρχαίας σοφίας και της παράδοσης από τυχόν καταστροφές, “αποτύπωναν” τις πολύτιμες γνώσεις πάνω σε αντικείμενα τα οποία θα έμεναν κατά το δυνατόν ανέπαφα. Ο μεγάλος φιλόσοφος Πλάτων, στους διάλογους του “Τίμαιος” και “Κριτίας”, έγραψε μεταξύ άλλων για ένα έθιμο που τηρούσαν οι Ατλάντιοι βασιλείς: Πάνω σε χρυσές στήλες χάρασσαν τους νόμους, τα διατάγματα και τις δικαστικές αποφάσεις τους κατά τη διάρκεια ενός τελετουργικού, το οποίο περιλάμβανε τη θυσία ενός ταύρου, αφιερωμένου στον Ποσειδώνα. Τέτοιου είδους τελετουργικά συναντάμε στις Ινδίες, ενώ υπάρχουν πολλές αναφορές για την ύπαρξη παρόμοιων στηλών.
Ο ίδιος ο Ηρόδοτος (5ος π.Χ. αι.) είδε σε ναό του Ηρακλή στην Τύρο δύο στήλες, οι οποίες απέδιδαν τιμές στους δύο φερόμενους ως ιδρυτές της Ατλαντίδας, Ηρακλή και Ατλαντα. Η μία ήταν ολόχρυση και η άλλη, που λαμπύριζε με μεγάλη φωτεινότητα τη νύχτα, ήταν σμαραγδένια. Ο Ηρόδοτος, γνωστός και ως “πατέρας της Ιστορίας”, έγραψε για τον μυστηριώδη πολιτισμό ο οποίος αναπτύχθηκε σε ένα νησί του Ατλαντικού, ενώ ανέφερε επίσης μια πόλη, τα υπολείμματα της οποίας πιστεύεται ότι ανακάλυψε σε μια αποστολή η Δρ Maxine Asher!
Φαίνεται ότι ο κατακλυσμός που φέρεται ως υπεύθυνος για την καταστροφή της ηπείρου δεν ήταν εντελώς απρόσμενο γεγονός. Ο Πτολεμαίος ιερέας Μάνεθος (3ος π.Χ. αι.} ισχυρίστηκε πως λίγο πριν από τον κατακλυσμό ο θωθ που (ταυτίζεται με τον Ερμή) χάραξε σε κίονες την επιτομή της αρχαίας σοφίας, ώστε να μη χαθεί η Γνώση. Ομως και ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώοηπος (1ος μ.Χ. αι.) περιγράφει ότι ο Σηθ (θωθ;) κατασκεύασε δύο στήλες, μία λίθινη και μία από πλίνθους, στις οποίες χάραξε αυτή τη γνώση για τους μεταγενέστερους, προκειμένου η σοφία και η αστρονομική γνώση να μη χαθούν με τον κατακλυσμό. Ο ιστορικός αναφέρει ότι οι στήλες αυτές υπήρχαν ακόμη και στην εποχή του στη γη της Συρίας.
Ο φιλόσοφος Πρόκλος (5ος μ.Χ. αι.), σχολιαστής του Πλάτωνα, έγραψε για κάποιον αρχαίο συγγραφέα, ο οποίος επισκέφθηκε νησιά του Ατλαντικού Ωκεανού (Κανάρια ή Αζόρες), όπου οι ιθαγενείς του έκαναν πόγο για την επικράτηση της Ατλαντίδας σε όλα τα γύρω νησιά, καθώς και για την καταστροφή της πολύ καιρό πριν. Ο Πρόκλος επιβεβαίωσε επίσης την επίσκεψη του Κράντωρα στη Σαίδα της Αιγύπτου, τριακόσια χρόνια έπειτα από το Σόλωνα. Εκεί οι Αιγύπτιοι ιερείς του έδειξαν μια χρυσή στήλη χαραγμένη με ιερογλυφικά, στην οποία καταγραφόταν λεπτομερώς η ιστορία της Ατλαντίδας, όπως είχε ειπωθεί στο Σόλωνα. Γνώμη του φιλοσόφου ήταν ότι “η περίφημη Ατλαντίδα δεν υπάρχει πια, αλλά δεν μπορούμε να αμφιβάλουμε ότι κάποτε υπήρξε”. Ομως και ο Μέγας Αλέξανδρος, κατά τη διάρκεια της μεγάλης εκστρατείας του προς την Ανατολή, θεωρείται πως είχε δει παρόμοιες στήλες.
ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Ο αρχαίος Ελληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελός (1ος π.Χ. αι.) αναφέρει ότι χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή του οι Φοίνικες είχαν ανακαλύψει ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό Ωκεανό, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, σε απόσταση μερικών ημερών από τις αφρικανικές ακτές. Ο Διόδωρος, μάλιστα, πρόσθεσε ότι οι Ατλάντιοι έκαναν πόλεμο με τους Αμαζόνιους! Πρέπει να σημειωθεί ότι φοινικικά ιερογλυφικά είχαν βρεθεί στις νοτιοαμερικανικές ζούγκλες σε πολλά ερείπια, τα οποία ήταν τόσο αρχαία, ώστε οι λευκές φυλές των Ινδιάνων σχεδόν είχαν ξεχάσει ποιος έχτισε τα μνημεία.
Αξιόλογες πηγές θεωρούνται επίσης ο πολύ σεβαστός Ρωμαίος ιστορικός Αmminanus Marcellinus (4ος μ.Χ. αι.) απλα και ο ιστορικός Τιμαγένης, που έγραψε για έναν πόλεμο μεταξύ Ατλαντίδος και Ευρώπης, ενώ ανέφερε ότι κάποιες φυλές της αρχαίας Γαλλίας τη θεωρούοαν ως τον αρχικό τόπο τους. Ο συγγραφέας Κλαύδιος Αιλιανός (2ος-3ος μ.Χ. αι.) αναφέρθηκε στην Ατλαντίδα. Στην ποικίλη ιστορία του έγραψε ότι ο Ελληνας ιστορικός θεόπομπος κατέγραψε μια συνομιλία ανάμεσα στο Βασιλιά της Φρυγίας και το Σειληνό. Κατά τη διάρκεια της ο τελευταίος αναφέρθηκε σε μια μεγάλη ήπειρο πέρα από τις Ηράκλειες στήλες, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την Ευρώπη, τη Μικρά Ασία και τη Λιβύη μαζί.
Επιπλέον, βρίσκουμε αρκετές μαρτυρίες για την ύπαρξη νησιών στον Ατλαντικό Ωκεανό, τα οποία είναι τα απομεινάρια μιας αρχικής ηπείρου. Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Κλαύδιος Μάρκελλος (3ος-4ος μ.Χ. αι.) αναφέρει επτά νησιά στον Ατλαντικό, οι κάτοικοι των οποίων διατηρούσαν τις αναμνήσεις ενός μεγαλύτερου νησιού, το οποίο ονομαζόταν Ατλαντίδα. Αυτά τα νησιά συμπεριλαμβάνονταν σε αρχαίους και μεσαιωνικούς χάρτες και συχνά ταυτίζονται με τις Επτά Ευλογημένες Νήσους των ελληνικών παραδόσεων (προσωποποιούν τις όμορφες Ατλαντίδες, κόρες του Ατλαντα) ή με τα Επτά Dvipas (Παραδείσια Νησιά) των Ινδών. Λέγεται μάλιστα ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος, αφού μελέτησε τέτοιους χάρτες, ήταν πεισμένος πως υπήρχαν πολλά ανεξερεύνητα αλλά προσπελάσιμα μέρη, προτού ξεκινήσει το ταξίδι του προς την ανακάλυψη της Αμερικής.
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ
Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Πλάτωνα, ο καταποντισμός της Ατλαντίδας συνέβη “9.000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα”. Ο Σόλων επισκέφθηκε την Αίγυπτο περίπου το 600 π.Χ., οπότε η Βύ8ιση της ηπείρου πρέπει να έχει γίνει εδώ και 11.600 χρόνια. Ο Στράβων, Ελληνας γεωγράφος και ιστορικός, αναφέρει πως 2.600 χρόνια πριν από την εποχή του κάποιοι θαλασσοπόροι πέρασαν τις Ηράκλειες Στήλες και ήρθαν σε επαφή με τους Ταρτήσσιους. Οι άνθρωποι αυτοί, που συχνά ταυτίζονται με τους Ατλάντιους, διέθεταν γραπτά αρχεία της ιστορίας τους για ένα διάστημα 7.000 ετών. Και πάλι εμφανίζεται η χρονολογία 9600 π.Χ, αφού ο ΣτράΒων έζησε στην εποχή του Χριστού. Ο Αρνόβιος, ένας χριστιανός επίσκοπος (4ος μ.Χ. αι.), περιγράφει μια καταστροφή που είχε πλήξει έναν πολιτισμό, όταν “10.000 χρόνια πριν ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων ξεχύθηκε από το νησί που ονομάζεται Ατλαντίδα του Ποσειδώνα, όπως κάνει λόγο ο Πλάτων…”. Παρ’ ότι φαίνεται ότι ο Αρνόβιος στηρίχθηκε αποκλειστικά στον Πλάτωνα, πρέπει να είχε πρόσβαση σε πηγές που έχουν πλέον χαθεί.
Ο “Κώδικας Τroano” των Μayas, που μεταφράστηκε από τον Augustus le Plongeon, ιστορεί την τραγωδία της Ατλαντίδας. Εκατομμύρια ψυχές χάθηκαν στον κατακλυσμό, ο οποίος έγινε “8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου”. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι ο κώδικας γράφθηκε όταν άνθισε ο πολιτισμός των Μayas, δηλαδή περίπου το 1500 π.Χ. Επομένως, έχουμε άλλη μια συμφωνία με τη χρονολογία που δίνει ο Πλάτων, όπως συμβαίνει και με το αρχαίο ζωροαστρικό ημερολόγιο, το πρώτο έτος του οποίου είναι το 9660 π.Χ., “όταν άρχισε ο χρόνος”.
Το “Ramayana”, το βιβλίο των Ινδών που διηγείται την καταστροφή της Lanka, αναφέρει έναν καταστροφικό πόλεμο 10.000 χρόνια πριν από εκείνη την εποχή. Η συγγραφή του “Ramayana” εκτιμάται ότι έγινε τον 3ο π.Χ, αιώνα, δηλαδή η μεγάλη καταστροφή τοποθετείται χρονικά αρκετά νωρίτερα από τη χρονολογία που μας δίνουν ο Πλάτων και άλλες πηγές. Ο Ε.F. Haghemeister, τέλος, ανέφερε ότι “το τέλος της Εποχής των Πάγων στην Ευρώπη, η εμφάνιση του Gulf Stream και ο καταποντισμός της Ατλαντίδας συνέβησαν ταυτόχρονα, περίπου το 10000 π.Χ”, ενώ ο ωκεανογράφος Bruce Heezen υπολόγισε ότι 11.600 χρόνια πριν η επιφάνεια της θάλασσας ανυψώθηκε γύρω στα 100-150 μέτρα σε όλο τον κόσμο, εξαιτίας των νερών τα οποία προήλθαν από λιωμένους πάγους.
Αναμνήσεις των λαών απο την ατλαντίδα
Η ιστορία, όπως είναι γνωστή σε μας σήμερα, έχει κενά που μας γεννούν αναρίθμητα ερωτηματικά. Οι λαϊκές παραδόσεις και η μυθολογία μπορούν -σύμφωνα με τη γνώμη ειδικών, όπως ο καθηγητής G. Ephremov- να χρησιμοποιηθούν, φυσικά με μεγάλη προσοχή, για να καλυφθεί ένα μέρος αυτών των κενών. Ετσι, ένας ιστορικός όχι μόνο δεν πρέπει να περιφρονεί τις αρχαίες παραδόσεις ή να τις θεωρεί απλώς πηγή διασκέδασης, αλλά αντίθετα οφείλει να τις σέβεται και να τις μελετά. Οι μεγάλες ομοιότητες, μάλιστα, που εμφανίζονται ανάμεσα σε θρύλους πολιτισμών με μεγάλη χρονολογική και γεωγραφική απόσταση, αποκλείουν την πιθανότητα να πρόκειται για μια απλή σύμπτωση.
Είναι εκπληκτικό πόσοι παρόμοιοι μύθοι και παραδόσεις έχουν δημιουργηθεί από πολλούς, διαφορετικούς λαούς της Γης, οι οποίοι κάνουν λόγο για την καταγωγή τους από μια αρχαία ήπειρο που ταυτίζεται με την Ατλαντίδα. Οι Ελληνες αντέγραψαν τους μύθους τους για τον Ατλαντα και την Ατλαντίδα από τους αντίστοιχους ινδικούς για τον Atalas [Shiva] και την Atala, έναν επίγειο παράδεισο που βυθίστηκε. Τόσο ο Ατλας όσο και ο Αtalas καταδικάστηκαν να γίνουν στυλοβάτες του κόσμου, ενώ για την Ατλαντίδα και την Αtala γνωρίζουμε πως ήταν βυθισμένες ήπειροι, που καταστράφηκαν από έναν μεγάλο κατακλυσμό. Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Σόλων πήρε πληροφορίες για την Ατλαντίδα από τους Αιγυπτίους, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν αντλήσει πληροφορίες από τους Ινδούς, συμπεραίνουμε ότι είναι πιθανό το μυστικό της Ατλαντίδος να βρίσκεται κρυμμένο στις μακρινές Ινδίες!
Η Ατλαντίδα, αυτός ο ονειρικός κόσμος, ταυτίζεται με τον Παράδεισο, την Εδέμ, αλλά μετά την καταστροφή του μετατράπηκε σε “τόπο των νεκρών”. Στην αρχαία Ελλάδα οι άνθρωποι υμνούσαν τα Ηλύσια Πεδία στο μακρινό Νησί των Μακάρων, έναν τόπο προς τη δύση, όπου βασίλευαν η ειρήνη και η ευτυχία. Δυτικά Βρισκόταν και η κατοικία των νεκρών, κρυμμένη κάτω από τα βουνά ενός νησιού.
Στα σανσκριτικά τα ονόματα “Εδέμ” και “Ινδία” (Εdem, Ιndia) είναι συνώνυμα και προέρχονται από τη λέξη “ind” (ή endh, άρα edhen) που σημαίνει “φωτιά”. Η Εδέμ είναι το διάσημο “νησί της φωτιάς” πολλών αρχαίων μύθων. Η ονομασία αυτή διαφοροποιείται από λαό σε λαό. Για παράδειγμα, πρόκειται για το χριστιανικό Κήπο της Εδέμ, τον Κήπο του Αvalon για τους Κέλτες, τον Κήπο του Ιdun για τους Γερμανούς ή το Dilmun για τους Μεσοποτάμιους. Και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος…
Οι Αιγύπτιοι πίστευαν στη χώρα των νεκρών, η οποία βρισκόταν στη δύση και ονομαζόταν Αμέντι. Η παράδοση τους μάλιστα αναφέρει ότι πεντακόσια χρόνια πριν από την καταστροφή οι ηγεμόνες της Ατλαντίδος, προβλέποντας τη μοίρα της χώρας τους, μετανάστευσαν στην Αίγυπτο, ιδρύοντας τη Δυναστεία των Νεκρών.
Οι Κέλτες, σύμφωνα με τους θρύλους τους, προήλθαν από μια γη που βούλιαξε στη θάλασσα, την οποία αποκαλούσαν με πολλές ονομασίες. Μία από αυτές σημαίνει -σύμφωνα με γνώμη ειδικών- “χώρα του βυθού”. Την ίδια σημασία έχει το όνομα Αtala (“Βυθισμένη χώρα”), η παραδεισένια χώρα των Ινδών! Οι Ιρλανδοί μερικές φορές ισχυρίζονται ότι ακούν καμπάνες εκκλησιών να χτυπούν στις Βυθισμένες πόλεις.
Ομως και οι Ετρούσκοι, πρόγονοι των Ρωμαίων, είχαν παρόμοιες παραδόσεις. Φαίνεται πως ένας πόλεμος τους έκανε να φύγουν με πλοία από εκείνο τον τόπο, ο οποίος Βρισκόταν πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, καθοδηγημένοι από τον Αινεία.Την καταγωγή των Μayas μαρτυρούν πολλά γραπτά κείμενα. Αναφέρεται ότι προήλθαν από έναν μυστηριώδη τόπο με το όνομα Αztlan, ο οποίος Βυθίστηκε έπειτα από ισχυρότατες σεισμικές δονήσεις και ηφαιστειακές εκρήξεις. Το ταξίδι τους για τη σωτηρία περιγράφεται στον “Κώδικα Βoturini”, ενώ ο “Κώδικας Dresdes” παρουσιάζει την καταστροφή του κόσμου εικονογραφημένη!
Οι Αζτέκοι ιερείς έκαναν λόγο για την Αztlan μια χώρα που βρισκόταν προς την ανατολή. Μάλιστα, ο τελευταίος Βασιλιάς των Αζτέκων, ο Μοντεζούμα, υποστήριξε ότι “οι πατέρες μας δεν γεννήθηκαν εδώ αλλά ήρθαν από μια μακρινή χώρα που λέγεται Αztlan κι έχει ένα βουνό κι έναν κήπο όπου ζούσαν οι θεοί”. Στο “Ρopol Vuh” διαβάζουμε για την επίσκεψη που έκαναν οι τρεις γιοι του Βασιλιά Κουίντσε σε μια χώρα “στην Ανατολή, στις ακτές της θάλασσας, από όπου ήρθαν οι πατέρες μας”, ενώ ένα από τα πολλά πράγματα που έφεραν από εκεί ήταν και ένα “σύστημα γραφής”.
Ο ανθρωπολόγος ερευνητής Δρ G.H.Williamson έγραψε για τους απογόνους των Ιncas, οι οποίοι κρατούσαν ένα αρχαίο χειρόγραφο σε κάποιο ναό των Άνδεων. Σύμφωνα με το γραπτό κειμήλιο, ο προηγμένος πολιτισμός της Ατλαντίδος και της Μου καταστράφηκε από σεισμούς και παλιρροιακά κύματα. Ο Williamson επισκέφθηκε επίσης δεκάδες ινδιάνικες φυλές με παρόμοιες παραδόσεις. Οι Ινδιάνοι της ζούγκλας του Αμαζονίου (όπως είναι οι Τucanos, οι Desanas, οι Βarasanas κ.ά.) ισχυρίζονταν πως κατάγονταν από έναν παράδεισο, ο οποίος χάθηκε στον ωκεανό από μια μεγάλη πλημμύρα. Εκείνη η χώρα ονομαζόταν Yvymaraney, (“άκακη” ή “αγνή γη”) αλλά και Εmekho Patol (“αφαλός του σύμπαντος”).
Ενας κοινός θρύλος όλων των ινδιάνικων φυλών περιγράφει ότι κάποτε όλες οι φυλές ήταν μία και ζούσαν σε ένα νησί προς την ανατολή του Ηλιου. Μάλιστα, μία λευκή φυλή Ινδιάνων της Αμερικής, που κατοικούσε στο χωριό Ατλάν(!) της Venezuela, οι Παρία, έχει τη μακρόχρονη παράδοση μιας συμφοράς, η οποία κατέστρεψε τη χώρα τους. Ομως και ο Κουετζαλκοάτλ, αυτή η σημαντική μεξικανική θεότητα, αναφέρεται πως είχε έρθει από τη μακρινή Ανατολή.
Σχετικά με το θρύλο του μεγάλου κατακλυσμού, είναι χαρακτηριστικό ότι αποτελεί κοινή ανάμνηση σχεδόν για όλους τους λαούς της Γης. Σχετικές αναφορές βρίσκουμε στις περισσότερες μυθολογίες. Οι Βουσμάνοι, για παράδειγμα, έχουν έναν μύθο ο οποίος κάνει λόγο για την ύπαρξη ενός απέραντου νησιού δυτικά της Αφρικής, το οποίο βυθίστηκε. Επίσης, ένας μύθος των Εσκιμώων αναφέρει ότι ο πληθυσμός των ανθρώπων ελαττώθηκε έπειτα από μια μεγάλη πλημμύρα.
Η ζωροαστρική χρονολόγηση ξεκινά το 9660 π.Χ., οπότε “άρχισε ο χρόνος”, ενώ το έπος “Ramayana” των Ινδών αφηγείται την καταστροφή της Lanka περίπου το 10300 π.Χ. Στο συγκεκριμένο θρύλο αναφέρεται ότι βασίστηκε ο Ομηρος για να γράψει την Ιλιάδα. Οι ομοιότητες ανάμεσα στα δύο έργα είναι πολλές. Για παράδειγμα, η απαγωγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη και η καταστροφή της Τροίας αντιστοιχούν στην απαγωγή της Shita από τον Ravana και την καταστροφή της Lanka, ενώ πολλοί είναι και οι παραλληλισμοί ανάμεσα στην Τροία και την Ατλαντίδα.
Στο σημείο αυτό παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τον πάπυρο Τroano, που αναφέρεται στη φυσική καταστροφή η οποία προκάλεσε την καταβύθιση του νησιού της Ποσειδωνίδος. Ο πάπυρος γράφτηκε από τους Μayas πριν από περίπου 3.500 χρόνια και η μετάφραση του Βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο: Στο έτος 6 Καν, την 11 Μουλούκ του μηγός Ζακ, έγιναν τρομεροί σεισμοί, που συνέχισαν χωρίς διαλείμματα μέχρι την 13 Τσουέν. Η χώρα των χωμάτινων λόφων, η χώρα Μυ, θυσιάστηκε -δύο φορές, ανασηκώθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας, και η περιοχή συνεχώς ταραζόταν από ηφαιστειακές δυνάμεις. Αυτές ανάγκασαν την ξηρά να ανυψωθεί και να Βυθιστεί πολλές φορές. Τελικά η επιφάνεια εξαφανίστηκε, και δέκα χώρες κατακομματιάστηκαν και διαχωρίστηκαν. Ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη δύναμη αυτών των γήινων αναστατώσεων, βυθίστηκαν μαζί με τους 64.000.000 κατοίκους τους, 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του Βιβλίου…
πηγή: http://ellas2.wordpress.com
Όλα ωραία, αλλά το μπέρδεμα που γίνεται της ελληνικής μυθιστορίας με το παραμύθι ''Βίβλος'' αυτό κι άν είναι ΠΛΑΝΗ 1
ΑπάντησηΔιαγραφή