ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΞΑΝΑ (Του Γιώργου Ανωγειάτη.)

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΞΑΝΑ
Του Γιώργου Ανωγειάτη.

Πηγή: http://omaslakedaimon.blogspot.gr

Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος!
 Πόσο καλό για να είναι αληθινό. Σ’ αυτό στηρίχτηκε ολόκληρη η φιλοσοφία και ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας. Αυτό το πνεύμα μεταλαμπαδεύτηκε στη Δύση και κατάφερε να σβήσει το σκοτάδι του Μεσαίωνα με τη μισαλλοδοξία, τον εκφοβισμό, την ανελευθερία κι όλα τα κακά που γέννησε ο φανατισμός των θρησκόληπτων.

   Ιερά Εξέταση! Τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της ανθρωπότητας έγιναν με τις ευλογίες της Δυτικής Εκκλησίας. Στη σκλαβωμένη τότε χώρα μας, ευτυχώς, δεν άνθισε αυτό το απεχθές φαινόμενο, που έστειλε χιλιάδες ανθρώπους στην πυρά. Μοναδικό τους έγκλημα ήταν πως ήξεραν να διαβάζουν τις γραφές, και ως
εκ τούτου εναντιώνονταν στις αποφάσεις της Καθολικής Εκκλησίας.  Όσα συγνώμη κι αν ζητήσουν σήμερα οι αντιπρόσωποί της, το έγκλημα αυτό δεν παραγράφεται, η ντροπή δεν ξεπλένεται, κι η θύμησή του θα παραμείνει εσαεί.

   Αθάνατη Ελλάδα! Χωρίς εσένα ο κόσμος θα ήταν πιο μικρός, πιο σκοτεινός. Χάρις σ’ εσένα ο κόσμος τείνει να δικαιολογήσει την ονομασία του, κόσμος = στολίδι, κόσμημα. Κι όμως, εμείς που γεννήσαμε τον Όμηρο, τον Αριστοτέλη και τόσους άλλους γίγαντες του πνεύματος, καταντήσαμε στον Μεσαίωνά μας να κάψουμε τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, τον μοναδικό στον κόσμο φωτεινό φάρο της σοφίας με τις χιλιάδες τόμους βιβλίων, κλείσαμε τα Ελληνικά πανεπιστήμια, γκρεμίσαμε ναούς κι αγάλματα, και θεωρούσαμε τη λέξη Έλληνας ίση με μίασμα. Φτάσαμε ακόμα να καταστρέφουμε τους παπύρους με τα αθάνατα έργα της Ελληνικής γραμματείας, να ξύνουμε την επιφάνειά τους, και πάνω τους να γράφουμε ψαλμούς στον Ύψιστο. Αν υπάρχει θεός, πώς μπόρεσε να υπομείνει τέτοιον εξευτελισμό, από τους λεγόμενους αντιπροσώπους του.

Και τώρα, τι κάνουμε τώρα; Ξέρουμε αυτούς τους Μεγάλους, επειδή υπάρχει κάποια οδός με το όνομά τους και τίποτα άλλο. Οδός Ομήρου, Σωκράτους, Σοφοκλέους… Ποιος έχει διαβάσει έστω δυο σειρές από τα έργα τους; Ποιος έχει μαγευτεί από τους στίχους της Ιλιάδας και της Οδύσσειας; Ποιος έχει ταρακουνηθεί από τα αθάνατα νοήματα των τραγωδιών; Ποιος έχει νοιώσει την αγωνία του Αριστοφάνη για την ειρήνη;

    Είναι απόλυτη ανάγκη η ανθρωπότητα να εναρμονιστεί ξανά με το πνεύμα του ανθρωπισμού, αυτό που ξύπνησε τους λαούς τον Μεσαίωνα κι έφερε την Αναγέννηση. Μια καινούργια Αναγέννηση χρειαζόμαστε σήμερα, που έχει χαθεί η αρμονία και το μέτρο. Στην προσπάθειά μας να προοδεύσουμε, έχουμε ισοπεδώσει τα πάντα. Ενεργούμε χωρίς μέτρο, χωρίς προοπτική, χωρίς να ρίχνουμε μια ματιά στο αύριο, στο μέλλον των παιδιών και των εγγονών μας,

Τη δουλειά μας να κάνουμε, κι ας καεί ο κόσμος όλος. Όχι, φίλοι μου, κομμάτι του κόσμου αποτελούμε κι εμείς, κι αν ο κόσμος αρχίσει να σαπίζει, (για να μιλήσω λογοτεχνικά), αργά ή γρήγορα η γάγγραινα θα μολύνει και το δικό μας σώμα.

Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος, το είπαμε αυτό. Κι ο άνθρωπος για να ζήσει, έχει ανάγκη ένα καθαρό περιβάλλον, που στο όνομα της ανάπτυξης το βρωμίζουμε. Ρυπαίνουμε ασύστολα τις πηγές, τις λίμνες, τη θάλασσα. Όπως πάμε, ούτε ψάρια θα βρίσκουμε σε λίγο, ούτε νερό να πιούμε, ούτε ακόμα οξυγόνο ν’ αναπνεύσουμε, αφού εξαφανίζουμε τα δάση, για να φτιάξουμε τα ρυπογόνα εργοστάσια της ανάπτυξης.

   Σε λίγο θα κυκλοφορούμε με συσκευή παραγωγής οξυγόνου, όπως ακριβώς κάνουν όσοι υποφέρουν από χρόνια αναπνευστική πνευμονοπάθεια. Η χλωρίδα και η πανίδα τείνει να εξαφανιστεί, στο όνομα της προόδου και της ανάπτυξης. Έτσι σε λίγα χρόνια θα φυτεύουμε πλαστικά δέντρα και φυτά στους κήπους μας, πλαστικά λουλούδια, για να θυμόμαστε απλά πώς ήμασταν κάποτε.

Κοντά σε όλα το νερό θα γίνει δυσεύρετο, όπως πολλοί επιστήμονες επισημαίνουν, αφού δεν θα βρέχει, κι αν συμβεί αυτό, θα γίνει με τη μορφή πλημμύρας, που θα παρασύρει το έδαφος, αφού δεν θα υπάρχουν δάση να το απορροφήσουν. Έτσι θα έχουμε διπλή καταστροφή. Πρώτον θα πλημμυρίσουμε και πολλά οικοσυστήματα θα εξαφανιστούν μαζί με τις πόλεις μας, και το κυριότερο, ο υδροφόρος ορίζοντας θα αδειάσει, αφού δεν θα υπάρχει δυνατότητα ανατροφοδότησής του από τις βροχές.

   Μην νομίσετε πως αυτά θα συμβούν στο απώτερο μέλλον. Φρονώ πως θα συμβούν στο άμεσο μέλλον, κι ίσως πολύ πιο γρήγορα από όσο υπολογίζουν οι επιστήμονες, που ασχολούνται με τις πληγές του περιβάλλοντος και κρούουν συνεχώς τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά ποιανού ιδρώνει το αυτί;

(Δημοσιευτηκε στο Λακωνικο τυπο)

Πηγή: http://omaslakedaimon.blogspot.gr/2014/10/blog-post.html#more