Τελικά Ρωμιός, Γραικός ή Έλλην;
Όταν άκουγα για την Ρωμιοσύνη, θεωρούσα την απανταχού Ελληνική παρουσία.
Θεωρούσα κι εγώ - όπως και τόσοι άλλοι – πως οι Έλληνες είναι Ρωμιοί.
Όταν διάβασα ποιά ήταν η ερμηνεία της ονομασίας Ρωμανία, προβληματίστηκα για τον λόγο που τελικά μας είχαν περάσει ως δεδομένο πως εννοούσαν την Ελλάδα.
Πάμε λοιπόν στα στοιχεία που μας αποκαλύπτουν τις έννοιες με εκτενέστερε αναφορές για το θέμα αυτό.
Με λίγα λόγια στο βιβλίο του ο J. Βiiddeezz, La vie de l' empereur Julien, Paris 1930 (βασικός εμπνευστής του Βιβλίου είναι ο Ρώσος Γ, Ostrogorsky), μας εξηγεί πως αυτό που αναφέρουμε σήμερα ως Βυζάντιο δεν είναι τίποτα άλλο από την εξέλιξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην ανατολική επικράτειά του.
Οι ίδιοι ως Ρωμαίοι τότε δεν γνώριζαν βέβαια καθόλου αυτή την ονομασία που θα τους βάφτιζαν κάποιοι αργότερα και στην ουσία η περίοδος του αποκαλουμένου Βυζαντίου είναι η νέα φάση που
πέρασαν οι Ρωμαίοι ως ύπαρξη.
Αυτό το συμπέρασμα δεν είναι κάποιων που προσπαθούν να δημιουργήσουν πρόβλημα και σύγχυση στο θέμα Βυζάντιο, αλλά είναι και άποψη πολλών Βυζαντινών Ιστορικών οι οποίοι σιωπούν επίσημα σχετικά με το θέμα αυτό.
Ρωμιοί λοιπόν σημαίνει Ρωμαίοι ή καλύτερα οι πολίτες του Ρωμαϊκού Κράτους κι όλοι γνωρίζουμε ποιο ήταν το Ρωμαϊκό Κράτος.
Για να δούμε όμως την πιθανότητα λάθους αυτής της άποψης.
Ένα κράτος έχει τους δικούς του νόμους, γλώσσα , θρησκεία.
Όταν λοιπόν ο Ιουστινιανός βρήκε μια καθιερωμένη πλέον ως επίσημη των Ρωμαίων θρησκεία κατάσταση, έπρεπε να καθιερώσει και την νομική πλευρά.
Μελέτησε όλες τις τοπικές και διάσπαρτες νομοθεσίες από τον Αδριανό (το 138) έως και τις μέρες του και δημιούργησε το νομικό δίκαιο ή Ιουστινιανό Νομικό Κώδικα, ο οποίος πλέον καθιερώθηκε σε όλη την Ρωμαϊκή επικράτεια.
Η εξελιγμένη μορφή του Ιουστινιανού Κώδικα ήταν η Εξάβιβλος η οποία επικράτησε ως Νομικό Δίκαιο σε όλη την Βυζαντινή περίοδο και επαναλειτούργησε στην επαναστατημένη πλέον Ελλάδα από τον Βασιλιά Όθωνα το 1835.
Έχουμε λοιπόν μια θρησκεία που καθιερώθηκε από τους Ρωμαίους και ένα Νομικό Δίκαιο από την ίδια πηγή.
Στην περίπτωση γλώσσα θα συναντήσουμε πολλούς ισχυρισμούς σχετικά με την ύπαρξη της Ελληνικής στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά κι εκεί θα διαπιστώσουμε πως στα γραπτά που μας παρουσιάζουν υπάρχει μια σύγχυση.
Όμως κι εκεί υπάρχει μια άκρη.
Το ερώτημα είναι απλό.
Για να ονομάσεις Ελληνική μια γλώσσα, λογικά πρέπει ο τόπος διδασκαλίας της (ως βάση ) να είναι και ο τόπος που έχει την ονομασία Ελλάδα.
Εδώ έχουμε ένα φαινόμενο παράξενο.
Ενώ όλοι θεωρούν ως βάση του Ελληνικού χώρου ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό τμήμα, του πλανήτη Γη, όπου εκεί ανατήχθηκε ο Ελληνικός πολιτισμός (άσχετα με την εξάπλωση ή μετανάστευσή του) την περίοδο του Βυζαντίου μας το μεταφέρουν σε άλλη Ήπειρο.
Ξαφνικά από την Ευρώπη μας το μεταφέρουν στο Δυτικό μέρος της Ασίας.
Το επιβεβαιώνει και η μετακίνηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους της Δύσης το 1204, στο Ασιατικό αυτό τμήμα , δημιουργώντας την Αυτοκρατορία της Νίκαιας ή διαφορετικά Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.
Θα αναφέρει κάποιος το Δεσποτάτο της Ηπείρου από τον Μιχαήλ Α΄ Κομνηνό, αλλά δεν θα πρέπει να θεωρηθεί μια Βυζαντινή ύπαρξη αυτή, όταν ο Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός είχε συνεργαστεί αρχικά με τον Μαρκήσιο του Μομφερράτου, ο οποίος ήταν ένας από τους ηγετικούς αρχηγούς της Δ΄ Σταυροφορίας και υπεύθυνος για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Ο Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός μετά προσπάθησε να επιβληθεί στην γη της Πελοποννήσου και όταν δεν τα κατάφερε, κατέληξε στην Ήπειρο όπου έχει δήλωσε και υποταγή στην Λατινική κυριαρχία.
Φυσικά όταν μιλάμε για Δεσποτάτο της Ηπείρου δεν εννοούμε την Ελληνική γη της Ηπείρου που γνωρίζουμε είτε της Βόρειας είτε και της Νότιας, αλλά όλης της Ιλλυρικής περιοχής που συμπεριλαμβάνει τις περιοχές – σήμερα – της Αλβανίας, Κροατίας, Σκοπιών και γενικά αυτή την περιφέρεια.
Επιστρέφουμε όμως στο Θέμα Βυζάντιο για να αναφερθεί πως ακόμα και στο θέμα Βυζαντινών χειρόγραφων , τα οποία θα μας επιβεβαίωναν την ύπαρξη της Ελληνικής γλώσσας, υπάρχει ένα κενό έως και το 700. Τα δε επόμενα χειρόγραφα - που θα έχουμε στην διάθεσή μας – είναι ένα συνονθύλευμα Ελληνικών και Λατινικών γραμματικών χαρακτήρων, ως μια διαμάχη για το ποιος θα επικρατήσει τελικά κι αυτά μόνο ως γραφή κι όχι ως λόγος.
Στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτά που γράφω δίνω σε προηγούμενη ανάρτησή μου με οπτικά και βιβλιογραφικά στοιχεία, μα δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει, οποιεσδήποτε διαβάσει - ακόμα και καθηγητές της Βυζαντινής Ιστορίας- την εγκυρότητα όσων γράφω.
Άρα το μόνο που μένει είναι το πολιτιστικό θέμα του Βυζαντίου όπου συναντούμε την αναφορά της Ελληνικής Γραμματείας.
Ποιον όμως Ελληνικό πολιτισμό εννοούν εκείνοι οι Βυζαντινοί, όταν μας παρουσιάζουν τον Πλάτωνα ως θεολόγο και τους υπόλοιπους φιλόσοφους σχεδόν ως προφήτες του Χριστιανισμού;
Τί σχέση είχαν με οποιαδήποτε θεότητα οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι;
Καμία …
Δεν υπάρχει ο ισχυρισμός πως το Βυζάντιο ήταν Ελληνικό;
Τότε γιατί η βάση διδασκαλίας της Ελληνική γλώσσας και γραφής δεν ήταν στην Ελλάδα αλλά στην Δυτικό κομμάτι της Ασίας;
Γιατί οι νόμοι που επικρατούσαν στην Βυζαντινή περίοδο , δεν προέρχονταν από τον Λυκούργο, τον Κλεισθένη, τον Εφιάλτη, τον Σόλων και τόσους άλλους Έλληνες νομοθέτες ;
Οι … Θαλής ο Μιλήσιος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύς, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Σόλων ο Αθηναίος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χίλων ο Λακεδαιμόνιος … τί ήταν για τους Βυζαντινούς;
Ήταν απλά ένα εμπορικό θέμα κι αυτό μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης.
Ήταν το αντικείμενο που θα τους εξασφαλίσει το βιοποριστικό πρόβλημα, καθώς πλέον είχαν χάσει κάθε άλλο μέσο οικονομικών εσόδων.
Ήταν αυτό που τους εξασφάλισε την ύπαρξη και τους κράτησε ζωντανούς στην ιστορία ως φύλακες των Ελληνικών γραμμάτων και της τεράστιας αυτής πνευματικής κληρονομιάς των Ελλήνων.
Κανένας δεν θα τολμήσει να μιλήσει για βιασμό , αλλά ούτε και για εκμετάλλευση, καθώς όλο το κατεστημένο έχει στηθεί πάνω σε αυτή την βάση και θα υπάρχει ο κίνδυνος του γκρεμίσματος.
Γκρεμίζοντας αυτή την κατεστημένη ύπαρξη, θα διαπιστωθεί πως έχουν εξαφανίσει οτιδήποτε άλλο υπήρχε από κάτω.
Ένα απέραντο κενό. Ένα κενό που σκορπά τον πνευματικό θάνατο σε κάθε τι που γνωρίζαμε έως χθες και δεν θα το ήθελε κανένας αυτό.
Εκατομμύρια καθηγητές κάθε μορφής, θα αποδειχθούν ηλίθιοι.
Ποιος θα το ήθελε αυτό;
Κανένας…
Κι αυτό επειδή όλο το πνευματικό στερέωμα που υπάρχει, έχει στηριχτεί σε αυτά που διδάχτηκε.
Τον μόνο τόπο, που θα μπορούσε να δώσει την λύση έχοντας έμφυτη την ικανότητα αυτή … τον κρατούν μέσα στο σκοτάδι.
Τον κρατούν δέσμιο και δούλο … χωρίς το δικαίωμα καμιάς του γενιάς, να γνωρίσει την πραγματική Ελευθερία.
Οι Βυζαντινοί είναι , ήταν και θα είναι πάντα ένα κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Θα είναι πάντα η Νέα Ρώμη, κάτι που δεν το κρύβει κι ούτε υπάρχει περίπτωση να το κρύψει _ - το αναφέρει επίσημα άλλωστε – το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.
Ας μην παραλείψω όμως την αναφορά για την ονομασία Γραικός, για να συνειδητοποιήσουμε πως όλα έχουν και την άλλη πλευρά τους , όπως και τα νομίσματα.
Η ονομασία Γραικός ήταν η πιο μισητή για τους Βυζαντινούς καθώς δήλωνε την ανικανότητά τους να υποτάξουν και να υπερισχύσουν της Δυτικής Ανατολικής Αυτοκρατορίας.
Ο Αρκάδιος (γιος του Θεοδόσιου)για να γλιτώσει το τομάρι του από τους Γότθους, τους πρόσφερε την γη που είχε πλέον εγκαταλείψει ή την θεωρούσε χαμένη.
Το σχέδιό του βέβαια ήταν πονηρό.
Με ένα σπάρο θα κτυπούσε δυο τρυγόνια.
Γνώριζε πως με την εξάπλωσή της μια στρατιωτική παρουσία, θα συναντούσε την αποδυνάμωσή της.
Μαζί με την αποδυνάμωση θα συναντούσε και την φθορά.
Η πρότασή του λοιπόν, ήταν να λεηλατήσει ότι είχε απομείνει από τους Έλληνες στην Ελληνική γη και μετά να κατευθυνθεί προς την περιοχή του αδελφού του Ονώριου.
Πράγματι (ιστορικά αποδεδειγμένο ως γεγονός) έτσι κι έκανε φτάνοντας ακόμα και έως την Ρώμη.
Από εκεί και μετά θα υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ των δυο πλευρών, δηλαδή της Ανατολικής με την Δυτική Αυτοκρατορία, έως και σήμερα θα μπορούσα να πω.
Η θρησκευτική καθιερώσει των Καθολικών, εγκαταλείποντας την επιδίωξη της στρατιωτικής εξουσίας, ήταν μια απρόβλεπτη εξέλιξη για τους Ρωμαίους του Ανατολικού μπλοκ.
Ακόμα δεν υπάρχει το Σχίσμα των Εκκλησιών (συνέβη το 1054)και θρησκευτικά ήταν όλοι ένα σώμα μια ψυχή. Το σχίσμα συνέβη το 1054 ως επίσημο δηλωμένο γεγονός. Ανεπίσημα όμως έχει συμβεί, από την στιγμή που το Ανατολικό μπλοκ, προσπάθησε να εξοντώσει το Δυτικό.
Οι δυτικοί Ρωμαίοι λοιπόν αποκαλούσαν υποτιμητικά επίσημα τους Ανατολικούς Ρωμαίους ως Γραικούς. Δεν μπορούσαν να δεχθούν πως οι ομοεθνής τους είχαν καταδικάσει την γενέτειρά τους σε εξαφάνιση και δεν ήθελαν να του αποκαλούν Ρωμαίους.
Οι δε Ανατολικοί αποκαλούσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους Ρωμαίους σε όλα τους τα έγγραφα ως απάντηση και Ρωμανία, όλη την στρατιωτική Βυζαντινή παρουσία.
Έφτασαν και σε σημείο να ζητούν - αυθαίρετα - την ονομασία του Έλλην για να σταματήσουν της επιμονής τους οι Δυτικοί στο Γραικός.
Η επιρροή λοιπόν του Πάπα σε όλη την Ευρώπη είναι η αιτία που μας αποκαλούν Γραικούς ή Greek κι όχι Έλληνες. Μας λένε δηλαδή την αλήθεια και μας αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα την οποία μόνο εμείς δεν μπορούμε να δούμε.
Την αλήθεια … πως ποτέ δεν κυβερνήθηκαν οι Έλληνες κι ο τόπος τους από Έλληνες, αλλά από απογόνους (ως εξουσία) της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την ονομασία - για τους Δυτικούς - του Γραικού…
Συντάκτης
Χαράλαμπος Μπάστας.
Όταν άκουγα για την Ρωμιοσύνη, θεωρούσα την απανταχού Ελληνική παρουσία.
Θεωρούσα κι εγώ - όπως και τόσοι άλλοι – πως οι Έλληνες είναι Ρωμιοί.
Όταν διάβασα ποιά ήταν η ερμηνεία της ονομασίας Ρωμανία, προβληματίστηκα για τον λόγο που τελικά μας είχαν περάσει ως δεδομένο πως εννοούσαν την Ελλάδα.
Πάμε λοιπόν στα στοιχεία που μας αποκαλύπτουν τις έννοιες με εκτενέστερε αναφορές για το θέμα αυτό.
Με λίγα λόγια στο βιβλίο του ο J. Βiiddeezz, La vie de l' empereur Julien, Paris 1930 (βασικός εμπνευστής του Βιβλίου είναι ο Ρώσος Γ, Ostrogorsky), μας εξηγεί πως αυτό που αναφέρουμε σήμερα ως Βυζάντιο δεν είναι τίποτα άλλο από την εξέλιξη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην ανατολική επικράτειά του.
Οι ίδιοι ως Ρωμαίοι τότε δεν γνώριζαν βέβαια καθόλου αυτή την ονομασία που θα τους βάφτιζαν κάποιοι αργότερα και στην ουσία η περίοδος του αποκαλουμένου Βυζαντίου είναι η νέα φάση που
πέρασαν οι Ρωμαίοι ως ύπαρξη.
Αυτό το συμπέρασμα δεν είναι κάποιων που προσπαθούν να δημιουργήσουν πρόβλημα και σύγχυση στο θέμα Βυζάντιο, αλλά είναι και άποψη πολλών Βυζαντινών Ιστορικών οι οποίοι σιωπούν επίσημα σχετικά με το θέμα αυτό.
Ρωμιοί λοιπόν σημαίνει Ρωμαίοι ή καλύτερα οι πολίτες του Ρωμαϊκού Κράτους κι όλοι γνωρίζουμε ποιο ήταν το Ρωμαϊκό Κράτος.
Για να δούμε όμως την πιθανότητα λάθους αυτής της άποψης.
Ένα κράτος έχει τους δικούς του νόμους, γλώσσα , θρησκεία.
Όταν λοιπόν ο Ιουστινιανός βρήκε μια καθιερωμένη πλέον ως επίσημη των Ρωμαίων θρησκεία κατάσταση, έπρεπε να καθιερώσει και την νομική πλευρά.
Μελέτησε όλες τις τοπικές και διάσπαρτες νομοθεσίες από τον Αδριανό (το 138) έως και τις μέρες του και δημιούργησε το νομικό δίκαιο ή Ιουστινιανό Νομικό Κώδικα, ο οποίος πλέον καθιερώθηκε σε όλη την Ρωμαϊκή επικράτεια.
Η εξελιγμένη μορφή του Ιουστινιανού Κώδικα ήταν η Εξάβιβλος η οποία επικράτησε ως Νομικό Δίκαιο σε όλη την Βυζαντινή περίοδο και επαναλειτούργησε στην επαναστατημένη πλέον Ελλάδα από τον Βασιλιά Όθωνα το 1835.
Έχουμε λοιπόν μια θρησκεία που καθιερώθηκε από τους Ρωμαίους και ένα Νομικό Δίκαιο από την ίδια πηγή.
Στην περίπτωση γλώσσα θα συναντήσουμε πολλούς ισχυρισμούς σχετικά με την ύπαρξη της Ελληνικής στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά κι εκεί θα διαπιστώσουμε πως στα γραπτά που μας παρουσιάζουν υπάρχει μια σύγχυση.
Όμως κι εκεί υπάρχει μια άκρη.
Το ερώτημα είναι απλό.
Για να ονομάσεις Ελληνική μια γλώσσα, λογικά πρέπει ο τόπος διδασκαλίας της (ως βάση ) να είναι και ο τόπος που έχει την ονομασία Ελλάδα.
Εδώ έχουμε ένα φαινόμενο παράξενο.
Ενώ όλοι θεωρούν ως βάση του Ελληνικού χώρου ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό τμήμα, του πλανήτη Γη, όπου εκεί ανατήχθηκε ο Ελληνικός πολιτισμός (άσχετα με την εξάπλωση ή μετανάστευσή του) την περίοδο του Βυζαντίου μας το μεταφέρουν σε άλλη Ήπειρο.
Ξαφνικά από την Ευρώπη μας το μεταφέρουν στο Δυτικό μέρος της Ασίας.
Το επιβεβαιώνει και η μετακίνηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους της Δύσης το 1204, στο Ασιατικό αυτό τμήμα , δημιουργώντας την Αυτοκρατορία της Νίκαιας ή διαφορετικά Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.
Θα αναφέρει κάποιος το Δεσποτάτο της Ηπείρου από τον Μιχαήλ Α΄ Κομνηνό, αλλά δεν θα πρέπει να θεωρηθεί μια Βυζαντινή ύπαρξη αυτή, όταν ο Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός είχε συνεργαστεί αρχικά με τον Μαρκήσιο του Μομφερράτου, ο οποίος ήταν ένας από τους ηγετικούς αρχηγούς της Δ΄ Σταυροφορίας και υπεύθυνος για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Ο Μιχαήλ Α΄ Κομνηνός μετά προσπάθησε να επιβληθεί στην γη της Πελοποννήσου και όταν δεν τα κατάφερε, κατέληξε στην Ήπειρο όπου έχει δήλωσε και υποταγή στην Λατινική κυριαρχία.
Φυσικά όταν μιλάμε για Δεσποτάτο της Ηπείρου δεν εννοούμε την Ελληνική γη της Ηπείρου που γνωρίζουμε είτε της Βόρειας είτε και της Νότιας, αλλά όλης της Ιλλυρικής περιοχής που συμπεριλαμβάνει τις περιοχές – σήμερα – της Αλβανίας, Κροατίας, Σκοπιών και γενικά αυτή την περιφέρεια.
Επιστρέφουμε όμως στο Θέμα Βυζάντιο για να αναφερθεί πως ακόμα και στο θέμα Βυζαντινών χειρόγραφων , τα οποία θα μας επιβεβαίωναν την ύπαρξη της Ελληνικής γλώσσας, υπάρχει ένα κενό έως και το 700. Τα δε επόμενα χειρόγραφα - που θα έχουμε στην διάθεσή μας – είναι ένα συνονθύλευμα Ελληνικών και Λατινικών γραμματικών χαρακτήρων, ως μια διαμάχη για το ποιος θα επικρατήσει τελικά κι αυτά μόνο ως γραφή κι όχι ως λόγος.
Στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτά που γράφω δίνω σε προηγούμενη ανάρτησή μου με οπτικά και βιβλιογραφικά στοιχεία, μα δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει, οποιεσδήποτε διαβάσει - ακόμα και καθηγητές της Βυζαντινής Ιστορίας- την εγκυρότητα όσων γράφω.
Άρα το μόνο που μένει είναι το πολιτιστικό θέμα του Βυζαντίου όπου συναντούμε την αναφορά της Ελληνικής Γραμματείας.
Ποιον όμως Ελληνικό πολιτισμό εννοούν εκείνοι οι Βυζαντινοί, όταν μας παρουσιάζουν τον Πλάτωνα ως θεολόγο και τους υπόλοιπους φιλόσοφους σχεδόν ως προφήτες του Χριστιανισμού;
Τί σχέση είχαν με οποιαδήποτε θεότητα οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι;
Καμία …
Δεν υπάρχει ο ισχυρισμός πως το Βυζάντιο ήταν Ελληνικό;
Τότε γιατί η βάση διδασκαλίας της Ελληνική γλώσσας και γραφής δεν ήταν στην Ελλάδα αλλά στην Δυτικό κομμάτι της Ασίας;
Γιατί οι νόμοι που επικρατούσαν στην Βυζαντινή περίοδο , δεν προέρχονταν από τον Λυκούργο, τον Κλεισθένη, τον Εφιάλτη, τον Σόλων και τόσους άλλους Έλληνες νομοθέτες ;
Οι … Θαλής ο Μιλήσιος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύς, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Σόλων ο Αθηναίος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χίλων ο Λακεδαιμόνιος … τί ήταν για τους Βυζαντινούς;
Ήταν απλά ένα εμπορικό θέμα κι αυτό μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης.
Ήταν το αντικείμενο που θα τους εξασφαλίσει το βιοποριστικό πρόβλημα, καθώς πλέον είχαν χάσει κάθε άλλο μέσο οικονομικών εσόδων.
Ήταν αυτό που τους εξασφάλισε την ύπαρξη και τους κράτησε ζωντανούς στην ιστορία ως φύλακες των Ελληνικών γραμμάτων και της τεράστιας αυτής πνευματικής κληρονομιάς των Ελλήνων.
Κανένας δεν θα τολμήσει να μιλήσει για βιασμό , αλλά ούτε και για εκμετάλλευση, καθώς όλο το κατεστημένο έχει στηθεί πάνω σε αυτή την βάση και θα υπάρχει ο κίνδυνος του γκρεμίσματος.
Γκρεμίζοντας αυτή την κατεστημένη ύπαρξη, θα διαπιστωθεί πως έχουν εξαφανίσει οτιδήποτε άλλο υπήρχε από κάτω.
Ένα απέραντο κενό. Ένα κενό που σκορπά τον πνευματικό θάνατο σε κάθε τι που γνωρίζαμε έως χθες και δεν θα το ήθελε κανένας αυτό.
Εκατομμύρια καθηγητές κάθε μορφής, θα αποδειχθούν ηλίθιοι.
Ποιος θα το ήθελε αυτό;
Κανένας…
Κι αυτό επειδή όλο το πνευματικό στερέωμα που υπάρχει, έχει στηριχτεί σε αυτά που διδάχτηκε.
Τον μόνο τόπο, που θα μπορούσε να δώσει την λύση έχοντας έμφυτη την ικανότητα αυτή … τον κρατούν μέσα στο σκοτάδι.
Τον κρατούν δέσμιο και δούλο … χωρίς το δικαίωμα καμιάς του γενιάς, να γνωρίσει την πραγματική Ελευθερία.
Οι Βυζαντινοί είναι , ήταν και θα είναι πάντα ένα κομμάτι της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Θα είναι πάντα η Νέα Ρώμη, κάτι που δεν το κρύβει κι ούτε υπάρχει περίπτωση να το κρύψει _ - το αναφέρει επίσημα άλλωστε – το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.
Ας μην παραλείψω όμως την αναφορά για την ονομασία Γραικός, για να συνειδητοποιήσουμε πως όλα έχουν και την άλλη πλευρά τους , όπως και τα νομίσματα.
Η ονομασία Γραικός ήταν η πιο μισητή για τους Βυζαντινούς καθώς δήλωνε την ανικανότητά τους να υποτάξουν και να υπερισχύσουν της Δυτικής Ανατολικής Αυτοκρατορίας.
Ο Αρκάδιος (γιος του Θεοδόσιου)για να γλιτώσει το τομάρι του από τους Γότθους, τους πρόσφερε την γη που είχε πλέον εγκαταλείψει ή την θεωρούσε χαμένη.
Το σχέδιό του βέβαια ήταν πονηρό.
Με ένα σπάρο θα κτυπούσε δυο τρυγόνια.
Γνώριζε πως με την εξάπλωσή της μια στρατιωτική παρουσία, θα συναντούσε την αποδυνάμωσή της.
Μαζί με την αποδυνάμωση θα συναντούσε και την φθορά.
Η πρότασή του λοιπόν, ήταν να λεηλατήσει ότι είχε απομείνει από τους Έλληνες στην Ελληνική γη και μετά να κατευθυνθεί προς την περιοχή του αδελφού του Ονώριου.
Πράγματι (ιστορικά αποδεδειγμένο ως γεγονός) έτσι κι έκανε φτάνοντας ακόμα και έως την Ρώμη.
Από εκεί και μετά θα υπάρχει μια διαμάχη μεταξύ των δυο πλευρών, δηλαδή της Ανατολικής με την Δυτική Αυτοκρατορία, έως και σήμερα θα μπορούσα να πω.
Η θρησκευτική καθιερώσει των Καθολικών, εγκαταλείποντας την επιδίωξη της στρατιωτικής εξουσίας, ήταν μια απρόβλεπτη εξέλιξη για τους Ρωμαίους του Ανατολικού μπλοκ.
Ακόμα δεν υπάρχει το Σχίσμα των Εκκλησιών (συνέβη το 1054)και θρησκευτικά ήταν όλοι ένα σώμα μια ψυχή. Το σχίσμα συνέβη το 1054 ως επίσημο δηλωμένο γεγονός. Ανεπίσημα όμως έχει συμβεί, από την στιγμή που το Ανατολικό μπλοκ, προσπάθησε να εξοντώσει το Δυτικό.
Οι δυτικοί Ρωμαίοι λοιπόν αποκαλούσαν υποτιμητικά επίσημα τους Ανατολικούς Ρωμαίους ως Γραικούς. Δεν μπορούσαν να δεχθούν πως οι ομοεθνής τους είχαν καταδικάσει την γενέτειρά τους σε εξαφάνιση και δεν ήθελαν να του αποκαλούν Ρωμαίους.
Οι δε Ανατολικοί αποκαλούσαν οι ίδιοι τους εαυτούς τους Ρωμαίους σε όλα τους τα έγγραφα ως απάντηση και Ρωμανία, όλη την στρατιωτική Βυζαντινή παρουσία.
Έφτασαν και σε σημείο να ζητούν - αυθαίρετα - την ονομασία του Έλλην για να σταματήσουν της επιμονής τους οι Δυτικοί στο Γραικός.
Η επιρροή λοιπόν του Πάπα σε όλη την Ευρώπη είναι η αιτία που μας αποκαλούν Γραικούς ή Greek κι όχι Έλληνες. Μας λένε δηλαδή την αλήθεια και μας αποκαλύπτουν μια πραγματικότητα την οποία μόνο εμείς δεν μπορούμε να δούμε.
Την αλήθεια … πως ποτέ δεν κυβερνήθηκαν οι Έλληνες κι ο τόπος τους από Έλληνες, αλλά από απογόνους (ως εξουσία) της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με την ονομασία - για τους Δυτικούς - του Γραικού…
Συντάκτης
Χαράλαμπος Μπάστας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου