"Προς Μουσαίον" Ορφικός Ύμνος

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΜΟΥΣΑΙΟΝ

Αγαμέμνων Ορφικός προς Μουσαίον

 
ΟΡΦΕΥΣ ΠΡΟΣ ΜΟΥΣΑΙΟΝ

 Μάνθανε δη, Μουσαίε, θυηπολίην περισέμνην, ευχήν, ή δη τοι προφερεστέρη εστίν απασέων. 

 Ζεύ βασιλεύ και Γαία και ουράνιαι φλόγες αγναί Ηελίου, Μήνης θ’ ιερόν σέλας Άστρα τε πάντα και συ, Ποσείδαον γαιήοχε, κυανοχαίτα, Φερσεφόνη θ’ αγνή Δημήτηρ τ’ αγλαόκαρπε Άρτεμί τ’ ιοχέαιρα, κόρη, και ήιε Φοίβε, ός Δελφών ναίεις ιερόν πέδον. 

  Ός τε μεγίστας τιμάς εν μακάρεσσιν έχεις, Διόνυσε χορευτά. Αρές τ’ ομβριμόθυμε και Ηφαίστου μένος αγνόν αφρογενής τε θεά, μεγαλώνυμα δώρα λαχούσα. 

 Και συ, καταχθονίων βασιλεύ, μέγ’ υπείροχε δαίμον, Ήβη τ’ Ειλείθυια και Ηρακλέος μένος ηύ. Και το Δικαιοσύνης τε και Ευσεβίης μέγ’ όνειαρ κικλήσκω Νύμφας τε κλυτάς και Πάνα μέγιστον Ήρην τ’, αιγιόχοιο Διός θαλερήν παράκοιτιν.    Μνημοσύνην τ’ ερατήν Μούσας τ’ επικέκλομαι αγνάς εννέα και Χάριτάς τε και Ώρας ηδ’ Ενιαυτόν Λητώ τ’ ευπλόκαμον, Θείην σεμνήν τε Διώνην Κουρήτάς τ’ ενόπλους Κορύβαντάς τ’ ηδέ Καβείρους και μεγάλους Σωτήρας ομού, Διός άφθιτα τέκνα, Ιδαίους τε θεούς ηδ’άγγελον Ουρανιώνων, Ερμείαν κήρυκα, Θέμιν θ’, ιεροσκόπον ανδρών, Νύκτα τε πρεσβίστην καλέω και φωσφόρον Ήμαρ, Πίστιν τ’ ηδέ Δίκην και αμύμονα Θεσμοδότειραν, Ρείαν τ’ ηδέ Κρόνον και Τηθύν κυανόπεπλον Ωκεανόν τε μέγαν, συν τ’ Ωκεανοίο θύγατρας Άτλαντός τε και Αιώνος μέγ’ υπείροχον ισχύν και Χρόνον αέναον και το Στυγός αγλαόν ύδωρ μειλιχίους τε θεούς, αγαθήν τ’επί τοίσι Πρόνοιαν Δαίμονά τ’ ηγάθεον και Δαίμονα πήμονα θνητών, Δαίμονας ουρανίους και ηερίους και ενύδρους και χθονίους και υπιχθονίους ηδ’ εμπυριφοίτους, και Σεμέλην Βάκχου τε συνευαστήρας άπαντας, Ινώ Λευκοθέην τε Παλαίμονά τ’ ολβιοδώτην Νίκην θ’ ηδυέπειαν ιδ’ Αδρήστειαν άνασσαν και βασιλήα μέγαν Ασκληπιόν ηπιοδώτην Παλλάδα τ’ εγρεμάχην κούρην, Ανέμους τε πρόπαντας και Βροντάς Κόσμου τε μέρη τετρακίονας αυδώ. 

  Μητέρα τ’ αθανάτων, Άττιν και Μήνα κικλήσκω Ουρανίαν τε θεάν, συν τ άμβροτον αγνόν Άδωνιν Αρχήν τ’ ηδέ Πέρας – το γαρ έπλετο πάσι μέγιστον – ευμενέας ελθείν κεχαρημένον ήτορ έχοντας ήνδε θυηπολίην ιερήν σπονδήν τ’ επι σεμνήν.

 Ο ΟΡΦΕΥΣ ΣΤΟΝ ΜΟΥΣΑΙΟ (ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ)

Μάθε λοιπόν, Μουσαίε, την ιερουργία την πολυσέβαστη, την προσευχή, που είναι πραγματικά η υπέρτατη όλων ω βασιλέα Ζεύ και ω Γαία κι ουράνιες άγιες φλόγες του Ηλίου, και λάμψη της Σελήνης ιερή κι όλα εσείς τ’ άστρα.

 Και συ, γαιοκράτη Ποσειδώνα, μαυρομάλλη, και Περσεφόνη αγνή και Δήμητρα ωραιόκαρπη και Άρτεμη τοξεύτρια κόρη, κι ω εύστοχε Φοίβε, που κατοικείς την ιερή πεδιάδα των Δελφών. Και που τις μέγιστες τιμές ανάμεσα στους μακαρίους έχεις, ω χορευτή Διόνυσε. 

  Και γενναιόψυχε Άρη και Ήφαιστε αγνέ και αφρογέννητη θεά, που ονομαστά σου έλαχαν δώρα. Και συ, των υποχθόνιων βασιλέα, μεγάλη υπέροχη θεότητα, κι ω Ήβη και Ειλείθυια και γενναίε Ηρακλή. 

  Και της Δικαιοσύνης κι Ευσεβείας μέγα ευεργέτημα επικαλούμαι και τις Νύμφες τις περίφημες και τον μέγιστο Πάνα και του ασπιδοφόρου Διός τη θαλερή ομόκλινη Ήρα.

  Και την εράσμια Μνημοσύνη επικαλούμαι και τις αγνές εννέα Μούσες και Χάριτες και Ώρες και τον Ενιαυτόν και τη Λητώ την ωραιοπλόκαμη, τη σεμνή Θεία και τη Διώνη και τους Κουρήτες τους ενόπλους και τους Κορύβαντες και τους Καβείρους και μαζί τους μεγάλους Σωτήρες, τ’ αθάνατα τέκνα του Διός, και τους μεγάλους Ιδαίους θεούς και των Επουρανίων τον άγγελο, τον κήρυκα Ερμή, και των ανθρώπων την ιερομάντισσα Θέμιδα, και προσκαλω τη Νύκτα την πανσέβαστη και τη φωσφόρο Ημέρα, και την Πίστη και Δίκη και την αμώμητη Θεσμοδότρια, τη Ρέα και τον Κρόνο και την Τηθύν την μελανόπεπλο και τον μεγάλο Ωκεανό και του Ωκεανού μαζί τις θυγατέρες και του Άτλαντος και του Αιώνος την πιο υπέροχη ισχύ και τον αέναο Χρόνο και το ύδωρ της Στυγός το διαυγές, και τους μειλίχιους θεούς, και πλάι σ’ αυτούς την αγαθή την Πρόνοια και το πανάγιο Πνεύμα και το κακό το Πνεύμα των θνητών, και τις ουράνιες θεότητες, εναέριες και υδρόβιες και γήινες και υποχθόνιες και πυροβάτισσες και τη Σεμέλη κι όλους του Βάκχου τους συμβακχιστές, τη Λευκοθέα Ινώ και τον Παλαίμονα τον ολβοδότη και τη γλυκόφωνη τη Νίκη και την Αδράστεια την άνασσα και τον μεγάλο βασιλέα τον πραϋντικό Ασκληπιό και την Παλλάδα τη φιλόμαχη κόρη, κι όλους τους Άνεμους και τις Βροντές και του τετράστυλου του Κόσμου προσφωνώ τα μέρη και τη μητέρα των αθανάτων, τον Άττι και τον Μήνα επικαλούμαι και τη θεά Ουρανία, μαζί με τον αθάνατο αγνό Άδωνη την Αρχή και το Πέρας – γιατί αυτό είναι το πιο σπουδαίο σε όλα ευμενείς να προσέλθουν χαρούμενοι έχοντας καρδιά σ’ αυτή την ιερή τελετουργία και στη σεβάσμια σπονδή.