ΑΠΟΛΛΩΝ Ο Άναξ της Δήλου:

ΑΠΟΛΛΩΝ

Ο Άναξ της Δήλου:

<<Εδώ πρώτα να ιδρύσει ναόν περικαλλή νάναι χρηστήριο των ανθρώπων κι έπειτα όλης της ανθρωπότητας, γιατί στ’ αλήθεια θάναι πολυθρύλητος>>

Κι η Λητώ τον μέγα όρκο των Θεών ορκίστηκε:

<<Μάρτυρας τώρα η γής αυτή και πάνωθεν ο ουρανός ο ευρύς και το ΥΔΩΡ ΤΗΣ ΣΤΥΓΟΣ το αργοκύλιστο, που ο πιο μεγάλος και ο πιο φοβερός όρκος είναι στους μακάριους θεούς.

Στα αλήθεια εδώ του Φοίβου θα είναι πάντοτε ο εύωσμος βωμός και τέμενος, κι εξαίρετα θα σε τιμήσει εσένα πάνω απ’ όλους…>>

Αλλά όταν πια ορκίστηκε και τελείωσε τον όρκο η Δήλος πολύ χάρηκε για του μακρόβολου άνακτα την γέννα. (Απόσπ. από τον Ομηρικό ύμνο του Απόλλωνος στ.75-90)

Το όνομά του εκφράζει όλες τις δυνάμες του Θεού,δηλαδη:

• Απλούν (το ανεπιτήδευτον)
• Αεί βάλλων ( διαρκώς κτυπά)
• Απολούων (καθαίρει)
• Ομοπολών (ομού περιστρέφει)

Το πλήθος των δυνάμεων του είναι για εμάς ασύλληπτο και απερίγραπτο. Ο ανθρώπινος λογισμός δεν μπορεί ποτέ να συλλάβει το σύνολο των ενεργιών και των δυνάμεων ούτε του Απόλλωνος αλλά ούτε και κάποιου άλλου Θεού.

Οι ενέργειες του θεού υπάρχουν σε όλους τους κόσμους των όντων, αρχίζοντας από επάνω και φτάνοντας μέχρι και τους τελευταίους κόσμους. Οι ενέργειες αυτές είναι:

1) Η ΙΑΤΡΙΚΗ

2) Η ΜΑΝΤΙΚΗ

3) Η ΤΟΞΕΥΤΙΚΗ

4) Η ΜΟΥΣΙΚΗ

Με την Ιατρική θεραπεύει τα σώματα, απολύει και ελευθερώνει όλα τα κακά. H ενέργεια αυτή του Θεού επικρατεί κατά κύριο λόγο στον υποσελήνιο κόσμο. Ενεργεί σε αυτά που κινούνται με ελλειματικό τρόπο και με την βοήθειά του επανέρχονται από το παρά φύσιν εις το κατά φύσιν δηλαδή από την την ασυμμετρία και την πολλαπλή διάσπαση στην ενότητα.

Με την Μαντικήν που επικρατεί στον ουρανό καταυγάζει τα νοητά αγαθά, φανερώνοντάς τα στους ουράνιους. Ακολουθεί τον ήλιο στην κυκλική του πορεία και μεταδίδει το φως της λάμψης του χορηγόντας στα πάντα την ενοποιητική του δύναμη.

Με την Τοξευτικήν επικρατεί στους ανεξάρτητους κόσμους, διότι εκεί με την εφ’ όλων εξουσίαν του ενεργοποιεί τις κινήσεις του που τις παρομοιάζουν παντού με βέλη, δίνει τέλος σε κάθε έλλειψη, ενώ ταυτόχρονα πληροί τα πάντα με τις δημιουργικές του παροχές, γι’ αυτό και ονομάζεται <<εκατηβελέτης>> (ο έκαθεν βάλλων, αυτός που ρίχνει τις βολές του από μακρυά) διότι όντας χωριστός και υπερβατικός, φτάνει στα πάντα δια μέσου των ενεργειών του.

Με την Μουσικήν κατέχει τον ηγεμονικό και αρχικό κατά κύριο λόγο κόσμο, διότι είναι εκείνος που τον σύνολο κόσμο συναρμόζει στην βάση μιάς και μόνης ένωσης στήνοντας γύρω του τον χορό των Μουσών. Εμβάλει στα πάντα την αρμονία, τον ρυθμό και τα ενώνει με δεσμό φιλότητος απομακρύνοντας τα αντίθετά τους. (ΚΡΑΤΥΛΟΣ ΠΡΟΚΛΟΥ 174).

Όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος στο έργο του Περί του εί εν Δελφοίς (384α-385-2-393c-394c) ο αγαπήτός μας θεός Απόλλων μοιάζει να γιατρεύει πολλά προβλήματα σχετικά με την στάση μας στην ζωή και να τα λύνει σε όσους ζητούν την συμβουλή του μέσω των χρησμών. Αντίθετα τα σχετικά με τον λόγο προβλήματα ο ίδιος υποβάλλει και προκαλεί, δημιουργώντας στο από την φύση του φιλοσοφικό μέρος της ψυχής, όρεξη να οδηγηθεί στην αλήθεια.

Ο θεός είναι:

α) Πύθιος για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν και να αναρωτιούνται

β) Δήλιος και Φαναίος γι ‘αυτούς στους οποίους έχει δηλωθεί ή διαφαίνεται κάτι από την αλήθεια.

γ) Ισμήνιος γι’ αυτούς που κατέχουν την γνώση

δ) Λεσχηνόριος όταν εκδηλώνουν στην πράξη και επωφελούνται ο ένας από τον άλλον, εφαρμόζοντας την διαλεκτική και φιλοσοφική σκέψη.

Ο Θεός στον καθένα που επισκέπτεται τους Δελφούς απευθύνει ως χαιρετισμό το <<ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ>> γνώρισε τον εαυτόν σου, που βέβαια δεν είναι κατώτερο από το «χαίρε». Εμείς πάλι αντιχαιρετώντας τον Θεόν, λέμε ΕΙ(σαι),αποδίδοντας του αληθινή, αψευδή και την μόνη προσαγόρευση που ταιριάζει σε αυτόν, αυτήν του ότι ΕΊΝΑΙ.

Με το ΕΙ(σαι) εννοούμαι ότι είναι στην ακίνητη διάρκεια ζωής,την άχρονη, την ατροποποίητη, τίποτε δεν είναι προγενέστερο από αυτόν, τίποτε ματαγενέστερο, ούτε μελλοντικό, ούτε παρωχημένο, τίποτε πιο παλιό, τίποτε νεότερο. Όντας ένας και μοναδικός, με ένα και μοναδικό τώρα γεμίζει το πάντα και το μόνο που είναι όντως όν είναι αυτό που είναι με τον τρόπο τούτο, εφόσον ούτε έγινε ούτε θα είναι, ούτε άρχισε ούτε θα σταματήσει. Έτσι λοιπόν πρέπει να χαιρετάμαι ΕΙ(σαι) και όπως έλεγαν ορισμένοι παλαιοί ΕΙ(σαι) ΈΝΑ.

Επομένως και συμφώνως με τον Πλούταρχο ονομάζεται:

Απόλλων : Επειδή είναι σαν να αρνείται τα πολλά και να αποφάσκει το πλήθος.

Ιήιος : Επειδή είναι ένας και μόνος

Φοίβος : Επειδή κάθετί το καθαρό, το ανόθευτο και αγνό έτσι ονομάζεται.

Και όπως λέει ο Σωκράτης:

Αν λοιπόν μπορώ με την φωνή μου να πω τα άρρητα το ποιός είναι ο ποιητής του σύμπαντος είναι φανερό. Κινεί τις σειρήνες να τραγουδούν <<βγάζοντας ένα τόνο και μία φωνή>>, κινεί τους κύκλους των θεϊκών ψυχών στην έλλογη εκδήλωση των ρυθμικών τους κινήσεων. Και όλα τα πράγματα με αφετηρία την ψυχή είναι ποιήματα του Απόλλωνος που διαθέτουν ρυθμό και αρμονία.

Έχοντας λοιπόν τον Απόλλωνα ως πρότυπο ο ποιητής του κόσμου τούτου πρέπει να υμνεί τους θεούς, τους αγαθούς άντρες, τόσο στους μύθους όσο και έξω από αυτούς, αλλιώς αν καταγίνεται με άλλα θέματα να ξέρει οτι σφάλλει απέναντι στην ποίηση και στον Απόλλωνα (Πρόκλου Πολιτεία βιβλ.Α69)

Τότε σ’αυτούς χαμογελώντας είπεν ο γιός του Δία ο Απόλλων………………………………………………………

<<Κι αν κάποιος λόγος σας θρασύς ή πράξη θα προκύψει

κι αυδάδεια, που είναι η συνήθεια των θνητών ανθρώπων,

άλλοι θα σας διαδεχτούνε άνδρες αρχηγοί,

που κάτω από τη βία τους θα είστε υποταγμένοι...>>

(Ομηρ. ύμνος Απόλλωνος στ.540)



ΜΕΛΙΡΡΥΤΗ-ΣΕΜΕΛΗ ΝΤΙΜΟΥ

ΠΗΓΗ: http://hellenictheology.gr/